သခင္ေယရွဳ မင္းကိုခ်စ္တယ္

 

"0"

"Zero"
1st year physic classရဲ႕ chapter end test အေၿဖလႊာကို အခန္းေရွ႕ထြက္ယူၿပီး ၿပန္အလွဲ႔မွာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ရွက္ရြံ႕မွဳေတြနဲ႔ နီၿမန္းသြားပါတယ္။ အမွတ္နည္းမယ္ဆိုတာ ၾကိဳတြက္ဆထားေပမယ္႔ အခုလိုမ်ိဳး သုညရလိမ္႕မယ္လို႕ ထင္မထားမိပါ။ ရွက္လိုက္တာ၊ ရွက္လိုက္တာ လို႔ စိတ္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ ေအာ္ေနမိေတာ႕ ဆရာေၿပာေနတာလည္း ဘာဆိုဘာမွ မၾကားေတာ႔။ ဒီေန႔မနက္ရဲ႕ အတန္းခ်ိန္က ဘယ္လိုနဲ႔ၿပီးသြားမွန္းလည္း အသိေတာ႔ပါ။

ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔လည္း ထမင္းကဘယ္လိုမွစားမဝင္။ "ငါဒီေလာက္ေတာင္မ်ား ညံ႕ေနၿပီလား" "ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘယ္လိုစခန္းသြားရပါ႔" ဆိုၿပီး အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စိတ္ရွဳပ္ေနရေတာ႔တယ္။တကၠသိုလ္ပညာေရးၿဖစ္တဲ႔အတြက္ အတန္းထဲမွာ ဆရာကလည္း အေသးစိတ္သင္ၾကားၿခင္းမဟုတ္ပဲ မိတ္ဆက္ၿခင္းေလာက္သာ သင္ၾကားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ chapter end test ေၿဖမယ္ဆိုေတာ႔ ေမးခြန္းေတြက ဘယ္ကဘယ္လိုေတြ ထြက္လာမွန္းမသိ။ ေလ႔က်က္ထားတာလည္း တစ္ခုမွမပါ။တိုင္းတပါးႏိုင္ငံမွ ပညာလာသင္ေနရသူကၽြန္မအတြက္ ေက်ာင္းစတက္လွ်င္တက္ၿခင္း စိတ္ဓတ္က်ၿခင္းမ်ားကတစ္ခုၿပီးတစ္ခု။

ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီး၍ chemistry အတန္းခ်ိန္ေရာက္လာၿပန္ေတာ႔လည္း စိတ္ေတြက စာထဲမေရာက္ ၊ ဝမ္းနည္းအားငယ္ၿခင္းေတြနဲ႔ တဝဲလည္လည္ ၿဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ chemistry ဆရာရဲ႕ သီအိုရီၾကားထဲမွာ အိမ္မွာရွိတဲ႔ အေဖကိုပဲ ၿမင္ေရာင္သတိရေနၿပန္တယ္။ ကၽြန္မအေဖက ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ chemistryသင္တဲ႔ ဆရာပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က အေဖရဲ႕ တပည္႔ၿဖစ္ခဲ႔ဖူးေတာ႔ chemistry သီအိုရီေတြၿမင္ေနရေတာ႔ အိမ္ကိုလြမ္းစိတ္ကလည္း လွဳိင္းထန္ေနပါေတာ႔တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ဝမ္းနည္းၿခင္း၊ အားငယ္ၿခင္းေတြကို တနင္႔တပိုး ထမ္းလာမိေတာ႔တယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းေတာ႔လည္း ေၿခလွမ္းေတြက ခေနာ္ခနဲ႔ၿဖစ္ေနတဲ႔အၿပင္၊ ခံစားခ်က္ေတြကို တစ္စံုတစ္ေယာက္အား ရင္ဖြင့္ၿခင္မိတဲ႔စိတ္ေတြ အလြန္ကိုေတာင္႔တေနပါေတာ႔တယ္။ အားငယ္ေနခ်ိန္ၿဖစ္တဲ႔အတြက္ တစ္ေယာက္ထဲဆိုတဲ႔ အသိေတြက ေလနုနုေလးၿဖတ္တိုက္သြားတာကိုပဲ အေၾကာအၿခင္တစ္ခုလံုးကို ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ၿဖစ္သြားေစပါတယ္။ တကယ္ပဲ ဝမ္းနည္းေနမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူကူး ၿမင္းၾကားေရာက္ေတာ႔ မီးနီတဲ႔အတြက္ ေၿခလွမ္းေတြ တုန္႔ဆိုင္းသြားတဲ႔ခဏ ေဘးနားကေန" သခင္ေယရွဳ မင္းကိုခ်စ္တယ္" ဆိုၿပီး မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ေဝစာေလးတစ္ခုကို လွမ္းေပးရင္း ကၽြန္မကို ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအသံက ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကို ဓတ္လိုက္သလိုလို ၊ ေၿပာမၿပတတ္ေအာင္ပဲ ရင္ကိုလာထိေစပါေတာ႔တယ္။ သခင္ရဲ႕ေထြးေပြ႔မွဳကို ခံစားလိုက္ရသလိုပါပဲ။

ကၽြန္မကိုစကားလာေၿပာတဲ႔ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ဒီလမ္းတေလွ်ာက္နားမွာ ဧဝံေဂလိေၿပာၾကားေနသူေတြၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မကို မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေၾကာင္းၿပန္ေၿပာလိုက္ေတာ႔ အခ်ိန္ခဏေလာက္ေပးႏိုင္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ အနီးနားမွာရွိတဲ႔ အုတ္ခုံေလးတစ္ခုမွာသြားထိုင္ၿပီး စကားေတြေၿပာၿဖစ္ၾကပါတယ္။ မုန္တိုင္းၾကားထဲက ေလွေပၚမွာရွိေနၾကတဲ႔ သခင္ေယရွဳနဲ႔ တပည္႔ေတာ္အေၾကာင္းကို ကၽြန္မကိုခြန္အားေပးပါတယ္။ တစ္ေလွတည္းအတူသြားေနၾကေပမယ္႔ သခင္ကေတာ႔ မုန္တိုင္းၾကားထဲမွာၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆက္ေတာ္ေခၚေနပါတယ္။မုန္တိုင္းဒဏ္ကိုေၾကာက္ရႊံ႕ေနၾကတဲ႔ တပည္႕ေတာ္ေတြက သခင္ရဲ႕ေအးေဆးတည္ၿငိမ္မွဳအေပၚ အားမလိုအားမရၿဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ေနာက္ဆံုးမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႔မုန္တိုင္းၾကီးဟာ သခင္ရဲ႕ရပ္တန္႔ေစဆိုတဲ႕ အမိန္႔ေတာ္ေအာက္၊ တခဏအတြင္းမွာ ၿငိမ္သက္သြားရတဲ႕အေၾကာင္း ကၽြန္မကို ခြန္အားေပးပါတယ္။ နားေထာင္ေနရင္းနဲ႕ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ေရေတြရစ္ဝဲလာပါေတာ႔တယ္။ ထို႕ေနာက္မွာမ်က္ေရမ်ားက ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္နဲ႔ ပါးၿပင္ေပၚကို လိမ့္ဆင္းလာပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝမုန္တိုင္းထဲမွာ သခင္အတူရွိေနပါလားဆိုၿပီး ခြန္အားေတြၿပန္ရလာတယ္။ ကၽြန္မလိုအပ္ေနစဥ္အခ်ိန္မွာပဲ ရင္ဖြင္႔လို႔ရတဲ႔လူကို ခ်က္ၿခင္း ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ သူတို႔ေတြဆုေတာင္းေပးၾကပါတယ္။ ယခုလိုအားေပးဖို႔လိုအပ္ေနစဥ္မွာ ထိုမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေစလႊတ္ေပးခဲ႔တဲ႔ သခင္ရဲ႕ နာမကိုမခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုင္ေတာ႔ပါ။

"သခင္ေယရွဳ မင္းကိုခ်စ္တယ္"ဆိုတဲ႔စကားကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ သူတပါးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ခြန္အားေပးခဲ႔ဖူးေပမယ္႕၊ ဒီရိုးရွင္းတဲ႔စကားေလးဟာ လိုအပ္သူအေပၚ ဒီေလာက္ထိ ရင္ကိုထိသြားေစမယ္႔ စကားေလးၿဖစ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုတိုင္ ခံစားလိုက္ရစဥ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုးကို ဝမ္းေၿမာက္သြားေစပါတယ္။ အားငယ္ေနစဥ္ ၊ တစ္ေယာက္တည္းၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သခင္ေမတၱာေတာ္ဟာ ကၽြန္မတို႔နဲ႕ အစဥ္အၿမဲရွိေနေၾကာင္းကၽြန္မသိလိုက္ရပါၿပီ။ ထိုအသိေၾကာင္႔ အေဆာင္ကိုၿပန္တဲ့ ေၿခလွမ္းမ်ားက ယခင္နဲ႔မတူ ခြန္အားေတြၿပည္႔နက္ေနပါေတာ႔တယ္။

စေတာ္ဘယ္ရီၿခံသို႕ အလည္တစ္ေခါက္

"ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္ အိမ္ၿပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးတားမရဘူး"
ရင္ထဲကို အခါခါေရာက္လာတတ္တဲ႕ အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ႔အိမ္သီခ်င္းစာသားေလးပါ။
တကယ္ပဲ ရထားစီးဖို႔အခြင့္ေရာက္လာေတာ႔ အိမၿ္ပန္ခ်င္စိတ္က ပိုကဲလာပါေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔
ဒီခရီးေလးက အိမ္ကိုၿပန္တဲ႕ ခရီးစဥ္ေလးေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြအုပ္စုလိုက္ အခ်ိန္ညိွၿပီး အားလပ္ရက္တစ္ရက္မွာ (苗栗大湖) ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံေၿမာင္လိ္ၿမိဳ႕နယ္ရွိ သာ႔ဟူရြာေလးဆီကို စေတာ္ဘယ္ရီအသီးေတြ ခူးဖို႔ သြားၿခင္းပါ။


ထိုင္ဝမ္ႏုိင္ငံေရာက္စဥ္ ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ ရထားစီးၿဖစ္ၿခင္းၿဖစ္သလို၊ ထိုင္ခံုမရၿပန္ေတာ့ မတ္တပ္္ရပ္ၿပီး ရထားစီးသြားရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ တရုန္းရုန္းဆိုေတာ႔ တေပ်ာ္တပါးၾကီးပါပဲ။

ေၿမာင္လိဘူတာရံုေရွ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ အမွတ္တရ

လူတရပ္နီးပါးရွိတဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီရုပ္ မွတ္တိုင္ေရွ႕မွာ

သာ့ဟူေရာက္ေတာ႔ စေတာ္ဘယ္ရီၿခံက ဦးေလးၾကီးက ၾကိဳတင္ညိွထားတဲ႔အတိုင္း ကားနဲ႔လာၾကိဳပါတယ္။ ဒီအရပ္ေလးမွာေတာ႔ စေတာ္ဘယ္ရၿီခံေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္န႔ဲ ၿခံကိုလာလည္သူေတြကို ဝန္ေဆာင္မွဳေတြအၿပည္႕ေပးတတ္ေၾကာင္းလည္း သိထားပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔သြားမယ္႕ၿခံမေရာက္ခင္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း စေတာ္ဘယ္ရီၿခံေတြကို တေဖြးေဖြးနဲ႔ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုလည္း ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕ မြန္းက်ပ္မွဳေတြနဲ႔ ေဝးရာ တစ္ရက္သာမွာ ေရထဲကိုၿပန္ေရာက္သြားတဲ႔ ေရေပ်ာ္ငါးလို တေပ်ာ္တပါး ၿဖစ္သြားၾကပါေတာ႔တယ္။

ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာရွိတဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီၿခံေလးကို ေရာက္ေတာ႔ ခုလိုစနစ္တက်နဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးထားတာကို ၿမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ အသီးေတြကို ေၿမၾကီးနဲ႔ မထိေအာင္ ပလတ္စတစ္နဲ႔ က်က်နန ဖုန္းအုပ္ထားၿပီး စိုက္ပ်ိဳးထားၿခင္းပါ။ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြကိုလည္း လာလည္သူေတြစိတ္ၾကိဳက္ ကိုယ္တိုင္ခူးယူခြင္႔ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္အလိုက် မခူးဖို႔လည္း ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြၾကား တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ လက္တို႕ၿပီးေေတာ႔ ၾကိဳေၿပာထားၾကပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ႔ ခူးၿပီးရင္ ကိုယ္ခူးသေလာက္ အခ်ိန္နဲ႔ၿပန္ဝယ္ရမွာေလ။

အသီးေတြကလည္း အားရဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ နီနီရဲရဲ၊ ဖြံ႕ဖြ႔ံထြားထြား ၾကီးေတြပါ။

တခါတေလ ၿခံပိုင္ရွင္ ဦးေလးၾကီးလစ္ရင္ေတာ့ တဖက္ကခူးရင္း တဖက္က အသီးကို ခူးစားလိုက္ရတာလည္း အေပ်ာ္တမ်ိဳးပါ။ ဟိဟိ။ ေရေဆးဖို႔လည္း သတိမရပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ သာ႔ဟူမွာရွိတဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီၿခံေလးထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စု တေပ်ာ္တပါးနဲ႔ အသီးေတြခူးလိုက္၊ ဓတ္ပံုေတြရိုက္လိုက္နဲ႔ အရမ္းကိုေပ်ာ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေန႕ေလးတစ္ေန႕အၿဖစ္ ခုခ်ိန္ထိသတိရေနဆဲပါ။

မ်က္ႏွာ၌ အၿပံဳးေရာင္ ၿခယ္သထားသူ

ကၽြန္မေနတဲ့ ေက်ာင္းအေဆာင္မွာ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ သူမကို ေတြ႕ရေလ့ ရွိတယ္။ သူမဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္မတို႕အေဆာင္မွာ သန္႕ရွင္းေရးလာလုပ္တဲ႔ အသက္(၆၀)နီးပါးအရြယ္ရွိတဲ႔အမ်ိဳးသမီးပါ။ မ်က္ႏွာခပ္ၿပည္႔ၿပည္႕နဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းတာမို႕ ကၽြန္မကစၿပီး မိတ္ဆက္ခင္မင္မွဳ ယူခဲ႔တာပါ။

အဲဒီအေဒၚၾကီးကအေဆာင္မွာ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ သန္႔ရွင္းေရးလာလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အေဆာင္ရဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္ဆိုေတာ႔ အမုိက္လွဲ၊ သြန္သာမက အိမ္သာသန္႕ရွင္းေရးပါလုပ္ရေသးတယ္။ ကိုယ့္အေမအရြယ္အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ဒီလိုအိမ္သာထဲက အမိုက္ေတြသြန္၊ ေဆးေၾကာသန္႕ရွင္းလုပ္တာၿမင္ရေတာ႔ ရင္ထဲ မခ်ိလွၿဖစ္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေဒၚၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္ေနတာကိုပဲ ၿမင္ရတာပါ။ ကၽြန္မကလည္း အေဆာင္မွာသူ႕ကို ၿမင္ရင္ ႏွဳတ္ဆက္သလို၊ သူကလည္းကၽြန္မကိုၿမင္တိုင္းေခၚတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ သူ႕မွာရွိတဲ႕ မုန္႕ေတြကိုလည္းေပးတတ္ပါတယ္။ တခါတေလဆို ကၽြန္မရဲ႕အခန္းကို တကူးတက လာေခါက္ၿပီး သူခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းကိုေတာင္ ေပးတတ္ပါေသးတယ္။ အိမ္နဲ႕ေဝးရာမွာေနရတဲ႕ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႕ မိခင္ေမတၱာခံစားရသလိုပါပဲ။ ဒီအေဒၚၾကီးကိုၿမင္ရတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးသြားၿပီၿဖစ္တဲ႔ အဖြားကိုလည္း သတိရေနမိၿပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လုံးထဲမွာေတာ႕ အေဒၚၾကီးက ကၽြန္မအဖြားရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆငၿ္ဖစ္ေနသလိုပါပဲ။

မူလတန္းပညာေရးအထိသာ သင္ယူခဲ႔ဘူးသူမို႔ ဒီလိုေအာက္ေၿခအလုပ္ကို လုပ္ေနရတာပါလို႔ ေၿပာၿပဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ႔ အလုပ္ကိုတန္ဖိုးထားၿပီးလုပ္သူတစ္ေယာက္ဆိုတာကို သူ႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုကိုၾကည္႕တာနဲ႔သိႏိုင္ပါတယ္။အေဒၚၾကီးဟာ ေန႕လည္မွာလည္း ေက်ာင္းရဲ႕ထမင္းဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ပါေသးတယ္။ ညထမင္းဆိုင္အလုပ္သိမ္းၿပီးေတာ႔ အေဆာင္မွာတစ္ေခါက္ၿပန္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးၿပန္လာလုပ္ပါတယ္။ ဒီလို အလုပ္ေတြပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ေနရတဲ႔ အေဒၚၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မကသနားမိေတာ႔ ဘာကူညီရမလဲေမးတိုင္း " က်င့္သားရေနပါၿပီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။" ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ခါမွ ကူညီေပးခြင္႔ မၾကံဳပါဘူး။ ဒီအေဒၚၾကီးဟာ ကိုယ္႔အလုပ္ကို ကိုယ္ကိုတိုင္တာဝန္ေက်စြာလုပ္တတ္တဲ႔သူမွန္း သိႏိုင္ပါတယ္။

~~~~~

တနဂၤေႏြ တစ္ေန႕မွာေတာ႔ အေဆာင္မွာ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ၾကမ္းတိုက္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ ကၽြန္မအံ့ၾသသြားမိတယ္။ မိန္းကေလးအေဆာင္ၿဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ႔ခါတိုင္း တၿမက္စည္းလွဲတာဟာ ဟိုအေဒၚၾကီးလုပ္ေနၾကၿဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းမလို႔ပါ။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီအေဒၚၾကီးကို ၿပန္ေတြ႕ရၿပန္ေတာ႔ ကၽြန္မပိုၿပီး နားမလည္ၿဖစ္သြားမိတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္တနဂၤေႏြေန႕မွာလည္း ဦးေလးၾကီးကို ၿပန္ၿမင္ေတြ႕ရတာမို႕ ကၽြန္မက အေဒၚၾကီးကို တိုးတိုးေလးသြားေမးမိေတာ႔တယ္။

"သူက အေဒၚရဲ႕ အမ်ိဳးသားပါ။ ကားေရေဆးဆီထိုးတဲ႔ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ေလ။ တခါတေလ တနဂၤေႏြေန႔ သူအလုပ္နားတဲ႔ေန႔ၾကံဳရင္ အေဒၚ႕က ိုဒီလိုပဲလာကူလုပ္ေပးတာပါ။"

ဦးေလးၾကီးဟာ မိန္းကေလးအခန္းေဆာင္ေရွ႕ ၀ရံတာၾကမ္းၿပင္ေတြနဲ႕ ဧည္႕ခန္းၾကမ္းၿပင္ေတြကို ေမတၱာအၿပည္႕နဲ႔ တိုက္ေပးေနတာကို ၿမင္ေတြ႔ရပါတယ္။

" ဦးေလးက အေဒၚကို အရမ္းခ်စ္တာပဲေနာ္။" ကၽြန္မက ဒီလိုေၿပာေတာ႔ အေဒၚၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သိပ္ကိုလွတဲ႔ အၿပံဳးပါ။ အရာရာကိုေက်နပ္ ပီတိၿဖစ္ေနတဲ႔ ၊ ၿပီးၿပည္႔စံုေနတဲ႔ အၿပံဳးပါ။

အဲဒီအၿပံဳးကေန ေမတၱာလွိဳင္းတစ္ခုက ကၽြန္မထံသို႔ စီးဆင္းလာသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ အေဒၚၾကီးဟာ ေငြေၾကးၿပည္႔စံုတဲ႔သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာၿပည္႔စံုတဲ႔သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဝကိုလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္စားေနရသူပါ။ ဒါနဲ႔မ်ား သူ႕ဘဝၾကီးဟာ ဘာေၾကာင္႔ၿပံဳးေပ်ာ္မွဳေတြနဲ႔ ၿပည့္စံုေနတာလဲဆိုတဲ႔ အေၿဖကို ကၽြန္မသိလိုက္ပါၿပီ။

အေဒၚၾကီးဟာ ေမတၱာေတြပိုင္ဆိုင္ထားသူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနတာကိုး။ မရွိၿခင္းေတြကို အတူတူရင္ဆိုင္ မွ်ေဝခံစားေပးမယ္႔ ခ်စ္တဲ႔သူကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ႔သူအတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းမွဳေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနရေပမယ္႔လည္း ၊ ညအခါမွာသာတဲ႔လလို မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြဆင္ၿမန္းထားႏိုင္သူအၿဖစ္ ေမတၱာရဲ႕ခြန္အားေပးႏိုင္မွဳအစြမ္းကို ကၽြန္မသိၿမင္လိုက္ရပါတယ္။