(၁၀၁)နဲ႔အတူ ႏွစ္သစ္ကူးခဲ႔တဲ႔ ရသ

 

ႏွစ္သစ္ကူးအၾကိဳညမွာ ထိုင္ေပၿမိဳ႕ေနလူေတြရဲ႕ စုရပ္လို႔ေၿပာလို႔ရတဲ႔ေနရာကေတာ႔ (၁၀၁)အေဆာက္အဦးအနီးတဝိုက္ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ အထပ္ေပါင္း(၁၀၁)ထပ္ရွိၿပီး အၿမင္႔ေပ(၅၀၉.၂)မီတာရွိတဲ႔ဒီအေဆာက္အဦးဟာ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံမွာ အၿမင္႔ဆံုးအေဆာက္ဦးပါ။ သူရွိရာကို သြားရတဲ႔အေၾကာင္းကဒီလိုေလ...

 

 

 

(၁၀၁)အေဆာက္ဦးကေန မီးရွဴးမီးပန္းေတြလြတ္ၿပီး ႏွစ္သစ္ကို တခမ္းတနားၾကိဳဆိုတာမို႔ ကၽြန္မနဲ႕သူငယ္ခ်င္းတသိုက္လည္း အဲဒီကိုေၿခဆန္႔ခဲ႔ၾကတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔သံုးႏွစ္ေက်ာ္တုန္းကေပါ႔။ (၂၀၁၀)ႏွစ္အစကိုၾကိဳဖို႔ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ (၁၀၁)ဆီသို႔ ခ်ီတက္ခဲ႔ၾကတယ္။ လမ္းမွာေတာ႔ လူအုပ္ၾကီးနဲ႔ စည္စည္ကားကားၾကီးေပါ႔။ ခ်မ္းေအးတဲ႔ရာသီဒဏ္ကို အန္တုၿပီး (၁၀၁)ဆီသို႔သြားေနၾကတဲ႔လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးပါပဲ။ လူတိုးရတာလည္း တမိ်ဳးေပ်ာ္ရတယ္။ လမ္းမွာၿမင္ရသမ်ွ လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ၿပဳံးေရာင္မ်ားထင္ဟပ္ေနပါတယ္။ ခဏေနလြတ္ေတာ႔မယ္႔ မီးပန္းကိုၾကည္႔ခ်င္တဲ႔ ေမ်ာ္လင္႔ခ်က္ေပၚမွာ နွစ္သစ္ေရာက္ေတာ႔မယ္ေဟ႕ဆိုတဲ႔ ပီတိက ထပ္ဆင္႔ေနေတာ႔ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ 

 

 

 

 ႏွစ္သစ္ေရာက္ေတာ႔မယ္ဆိုတဲ႔အသိနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ခ်မ္းတာကိုေမ႔ၿပီး ရင္ေတြတလပ္လပ္ခုန္ေနပါေတာ႔တယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက အေဆာင္ရဲ႕ေလသာေဆာင္ေပၚကေနပဲ (၁၀၁)အေဆာက္အဦးရဲ႕ ႏွစ္သစ္ၾကိဳမီးပန္းၾကီးေတြကို ေငးေမာၾကည္႔ခဲ႔ရတာပါ။ အခြင္႔သာတဲ႔တစ္ေန႔ေတာ႔ အဲဒီေနရာနားထိကို သြားၿပီး ၾကည္႔လိုက္ခ်င္စမ္းပါဘိလို႔ စိတ္ကူးထားတဲ႔ဆႏၵေလးလည္း ၿပည္႔သြားခဲ႔ရတယ္။ မီးရွဴးမီးပန္းၾကီးေတြ တဖြားဖြားပြင္႔ထြက္သြားတာကိုၾကည္႔ၿပီး ႏွစ္သစ္ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေတြလည္း ရလိုက္သလိုပါပဲ။ ႏွစ္သစ္မွာ အသက္ရွင္ခြင္႔ရလို႔ ဘုရားသခင္ကို ရင္ထဲကေန ေက်းဇူးစကားေတြ အထပ္ထပ္ဆိုမိၿပန္ပါတယ္။ အေဝးတေနရာက မိသားစုမ်ားအတြက္လည္း သတိရဆုေတာင္းေပးမိပါတယ္။ မီးရွဳးမီးပန္းမ်ားေၾကာင္႔ လြမ္းစိတ္က သက္သာသြားသလုိပါပဲ။

 

 

 

ဝါစိမ္းနီၿပာ ေရာင္စံုမီးပန္းေတြကို ၾကည္႔ၿပီး ဟက္ပီးနယူးယားလို႔ အသံကုန္ေအာ္လိုက္ရတာလည္း ရင္ထဲက အေမာေတြ လြင္႔သြားရၿပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔ၿပီး “ရွင္းညန္ခြိဳက္ေလာ႔၊ ရွင္းညန္ခြိဳက္ေလာ႔”(တရုတ္လို  ဟက္ပီးနယူးယား အဓိပၸာယ္)

ဆိုၿပီး မီးပန္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ႏွဳတ္ဆက္ၾကရတာလည္း မေမာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ 

သူငယ္ခ်င္းတစ္စု အလုအယက္နဲ႔ ဓတ္ပံုေတြဝိုင္းရိုက္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာအတိပါပဲ။

 

 

 

မီးဆိုင္းမီးပန္းၾကီးေတြရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြကို တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုလွပေအာင္ စီစဥ္ထားတဲ႔အေၾကာင္း တီဗီသတင္းေတြက အားရပါးရေၾကၿငာထားေတာ႔ ၿပည္သူလူထုအားလံုးကလည္း ႏွစ္သစ္အၾကိဳညမွာ ရင္ခုန္မွဳအၿပည္႔နဲ႔ (၁၀၁)ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကို ႏွစ္စဥ္ေစာင္႔ေမ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္(၂၀၁၃)ကိုလည္း ရင္ခုန္စြာနဲ႔လက္ကမ္းၾကိဳဆိုဖို႔ စိတ္ေတြၿပင္ဆင္ေနတဲ႔ကာလမွာ ဟိုးအရင္က သြားလည္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ေနရာေလးတစ္ခုအေၾကာင္းကို ကၽြန္မရဲ႕စာေပမိတ္ေဆြမ်ာအားေၿပာၿပရင္း  ႏွစ္သစ္မွာ ဘုရားသခင္ဆီကလာတဲ႔ ဝမ္းေၿမာက္ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းနဲ႔ က်န္းမာၿခင္းေတြ ခေညာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

 

 

 

တစ္ရယ္ႏွစ္ရယ္သံုးရယ္ေပါင္းကာ ၂၀၁၃သို႔ ခ်ီတက္မယ္

တရားေဟာပြဲတစ္ခုမွာ တရားေဟာဆရာေၿပာခဲ႔တဲ႔ ဥပမာတစ္ခုကို အမွတ္ရမိတယ္။
“အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးဆိုတာ လူတစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႔အခါ စာဖတ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ရွိေနတဲ႔အခါ အားကစားကစားတယ္(ဥပမာ...တင္းနစ္)။ လူသံုးေယာက္ဆံုမိတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာေတာ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားသြားၾကတယ္တဲ႔။
တရုတ္ဆိုတဲ႔ လူမ်ိဳးၾကၿပန္ေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႔အခါ စီပြားေရးဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ႔အခါၾကေတာ႔ စီးပြားေရးေတြ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကတယ္။ သံုးေယာက္ရွိတဲ႔အခါၾကေတာ႔ စီးပြားေရးေတြ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးၾကေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ အိပ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆံုမိရင္ သူမ်ားအေၾကာင္း အတင္းအုပ္တယ္။ သံုးေယာက္ဆံုမိၿပီဆိုရင္ေတာ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို သြားၾကတယ္တဲ႔”
မွတ္သားထိုက္တဲ႔ ဥပမာေလးပါ။
ဒီဥပမာစကားေလးကို ၾကားခဲ႔ရတာ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာခဲ႔ေပမယ္႔ ရင္ထဲစြဲၿပီး ဆင္ၿခင္စရာေလးေတြကို ေတြးမိေစတယ္။



၁။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ လြတ္လပ္ၿခင္းကို ကိုယ္စားၿပဳေနတယ္။ ကၽြန္မဆိုလည္း စာေရးစာဖတ္တာ ဝါသနာပါေတာ႔ မ်ားေသာအားၿဖင္႔ တစ္ေယာက္တည္းအခ်ိန္ယူၿပီး လုပ္ရတဲ႔အလုပ္ေတြကို ပိုႏွစ္ၿခိဳက္မိတယ္။ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတဲ႔အလုပ္ေတြမွာ ဟိုလူေစာင္႔ရ၊ ဒီလူေစာင္႔ရတာဆိုေတာ႔ ကၽြန္မနည္းနည္းေတာ႔ စိတ္မရွည္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း လူထဲကလူဆိုေတာ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတဲ႔အလုပ္ေတြမွာ ပါဝင္ရတာပါပဲ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လူေစာင္႔ရတဲ႔ေဝဒနာအတြက္ ဒဏ္ေၾကေဆးေလးေတာ႔ ေဆာင္ထားရတယ္။ ဖတ္မွတ္စရာ ေက်ာင္းစာပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ အၿပင္ေလ႔လာစရာ စာအုပ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ေဆာင္ထားလိုက္တယ္။ ေခတ္ေနာက္က်တယ္လို႔ပဲဆိုဆို ကၽြန္မကေတာ႔ လက္ထဲစာအုပ္ကိုင္ၿပီး လွန္ေလွာဖတ္ရတာပဲ ပိုအၾကိဳက္ေတြ႔မိတယ္။ ခုေခတ္က နည္းပညာတိုးတက္ေနတဲ႔ေခတ္ဆိုေတာ႔ အိုင္ဖုန္း၊အိုင္ပက္ေလးနဲ႔မွ ဆိုသူအတြက္လည္း ေလ႔လာလို္႔မကုန္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႔အခါ ပ်င္းလိုက္တာဆိုၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္မယ္႔အစား၊ လူေစာင္႔ေနစဥ္မွာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔စိတ္ေတြတိုေနမယ္႔အစား ကိုယ္ဝါသနာပါရာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ကိုယ္ရည္ေသြးလိုက္ၾကရေအာင္လား။



၂။ နွစ္ေယာက္ဆိုတာ ညီညြတ္ၿခင္းကို ကိုယ္စားၿပဳတယ္လို႔ ကၽြန္မၿမင္တယ္။ အိမ္ေထာင္ထဲမွာလည္း မိနဲ႔ဘႏွစ္ေယာက္ညီညြတ္မွ အိမ္ေထာင္ဆိုတဲ႔ဒန္းေလးက စည္းခ်က္ညီေနေတာ႔မွာေပါ႔။ ဒါမွလည္း သားသမီးအေရး၊ လူမူေရး၊ အိမ္ေထာင္သာယာေရးေတြကို စိတ္တူကိုယ္တူ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာၿဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာဆိုလည္း သူမ်ားအတင္းအဖ်င္းေတြနဲ႔ ေမြေနာက္ေနမယ္႔အစား ဘဝတိုးတက္ဖို႕ရာ ခြန္အားရွိေစမယ္႔ စကားေကာင္းေတြေၿခြၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားေပးၾကတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား။


 ကၽြန္မၿမန္မာၿပည္မွာေနတုန္းက အရမ္းရင္းနီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ သူ႔နာမည္ကအေထြးတဲ႔။ သူက သီခ်င္းဆိုတာ အရမ္းဝါသနာပါတယ္။ သီခ်င္းအသစ္ေတြနားေထာင္ၿပီးတိုင္း သူက ကၽြန္မကို လာလာဆိုၿပတတ္တယ္။ သီခ်င္းအသစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူလာဆိုၿပမွ ကၽြန္မစၿပီးနားေထာင္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြကို တီးခတ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ သူသီခ်င္းဆိုရင္ ကၽြန္မက ကီးဘုတ္ေလးနဲ႔လိုက္တီးတယ္။ အတြဲညီတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရထားေတာ႔ အရမ္းကို အတိုင္အေဖာက္ညီခဲ႔ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းအလုပ္ေတြလုပ္ၾကမယ္ေဟ့ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မအဆိုကို သူကေထာက္ခံသလို၊ သူ႔အဆိုကိုလည္း ကၽြန္မက အၿပည္႔အဝေထာက္ခံေနၾကဆိုေတာ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ပိုၿပီးၿမန္တယ္။ ပိုၿပီးအရာေၿမာက္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဘုရားေက်ာင္းရဲဲ႕ကေလးက်မ္းစာသင္တန္းမွာလည္း ကေလးထိန္းဗိုလ္ေတြဆိုေတာ႔ ဘုရားေက်ာင္းမွာ အရင္ကမလုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။  တစ္ေခါက္ေတာ႔ ကေလးေတြကိုဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္ေတြမွာ ခရစ္စမတ္ညေတးလိုက္ဆိုခ်င္တဲ႔ စိတ္ကူးေလး ကၽြန္မရမိတယ္။ အရင္က ကၽြန္မတို႔ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳးအစီအစဥ္ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးေလးကို အေထြးကို လက္တို႔ၿပီးေၿပာေတာ႔ သူကလည္း “ေကာင္းတယ္၊ ခ်ကြ၊ လုပ္မယ္” ဆိုေတာ႔ ဘုရားေက်ာင္းက တၿခားဆရာမေတြနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ၾကတယ္။ အေထြးက အဆိုေကာင္း၊ အကေကာင္းတဲ႔အၿပင္ ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ ပါရမီလည္းရွိေတာ႔ ကၽြန္မတို႔က အေနာက္ကေနမီးထိုးေပးလိုက္ရံု၊ ဖ်ာခင္းေပးလိုက္ရံုနဲ႔ ပြဲကၿပီးသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ကို အနီးကပ္ယံုၾကည္ေထာက္ခံေပးတဲ႔ သူေတြလည္းရွိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တက္ညီလက္ညီလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ အၾကံေတြထေၿမာက္လာမွာပါ။



၃။ သံုးေယာက္ဆိုေတာ႔ ပူးေပါင္းၿခင္းေပါ႔။ ပူေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၿခင္းအင္အားဟာ အရာရာကိုတတ္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ မူလတန္းဖတ္စာအုပ္မွာလည္း စည္းလံုးၿခင္းအင္အားအေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔ သင္ယူဖူးခဲ႔ၾကတာ မွတ္မိၾကလား။ ဖခင္ၾကီးက  သားသံုးေယာက္ကိုေခၚၿပီး စည္းထားတဲ႔ထင္းေခ်ာင္းေတြကို ခ်ိဳးခိုင္းတဲ႔ ပံုၿပင္ေလးေလ။ ထင္းေခ်ာင္းေတြေတာင္ စည္းထားရင္ ခ်ိဳးဖို႔မလြယ္သလို၊ လူေတြလည္း စည္းလံုးမွဳနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ အလြယ္တကူ မၿပိဳကြဲႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေပါ႔။


ထိုင္ဝမ္မွာ ပညာလာသင္ေတာ႔ ပိုၿပီးၿမင္လာတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ပညာသင္နည္းပံုစံေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွတယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင္႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို အနည္းဆံုးသံုးေယာက္တစ္ဖြဲ႔ကေန အဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြခြဲေစၿပီး အဲဒီကေနရလာတဲ႔ ေဆြးေႏြးလွဳပ္ရွားမွဳရလဒ္ကို အဓိကပစ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေက်ာင္းအိမ္စာေတြကို အဖြဲ႔လိုက္တာဝန္ယူၿပီး လုပ္ၾကရတယ္။ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၿခင္း သေဘာတရားေလးေတြနဲ႔ တာဝန္ခြဲေဝလုပ္ေဆာင္မွဳပညာေတြကို အမ်ားၾကီးသင္ယူလို္က္ရတယ္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ စိတ္တူကိုယ္တူရွိတဲ႔သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္သြားရင္ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပိုၿမန္ပါတယ္။


ဒါေပမယ္႔ ပူးေပါင္းၿခင္းအင္အားတစ္ခုကိုပဲ အာရံုစိုက္လို႔မၿဖစ္ေသးပါဘူး။ အစရွိသလို အဆံုးလည္းရွိတယ္။ အဲလိုပဲ ပူးေပါင္းၿခင္းရွိတဲ႔အတြက္ ၿပိဳကြဲၿခင္းလည္းရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကိဳၿပီးသတိေလးနဲ႔ ကိုင္တြယ္ႏိုင္မွ တာရွည္ခံပါလိမ္႔မယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ႔အတိုင္း လူနွစ္ေယာက္ဆိုရင္ ၿပႆနာက ဒီေလာက္မၾကီးပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နဲနဲပါးပါးအေပးအယူညွိလိုက္ရင္ ကိစၥကၿပတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သံုးေယာက္ဆိုေတာ႔ စကားေၿပာလာၿပီေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားမွာ မနာလိုမွဳ၊ ေသြးထိုးမွဳ၊ သဝန္တိုမွဳ စသၿဖင္႔ စိတ္အေနွာင္႔ယွက္ၿဖစ္စရာေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔ထဲမွာရွိတဲ႔ တစ္ေယာက္က က်န္တဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဦးစားေပးေၿပာမိဆိုမိသြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ “ဟိုလူ႕ကို ငါ႔ထက္ ပိုၿပီးအေရးေပးပါလား” လို႔ အၿမင္ေစာင္းခ်င္ၾကၿပန္တယ္။ မိသားစုထဲမွာလည္း သားသမီးေတြကိုထိန္းတဲ႔အခါ မိဘေတြဟာ ပညာသံုးဖို႔လိုပါတယ္။ အၾကီးဆံုးသားသမီးကို အေဖက ပိုၿပီးအေရးေပးမိတာမ်ိဳး၊ အငယ္ဆံုးကို အေမက ပိုၿပီးအလိုလိုက္မိတာမ်ိဳးနဲ႔ ၾကားထဲမွာ အလတ္က ငါ႔ကို ဂရုမစိုက္ပါလားဆိုၿပီး အားငယ္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေလးကို ပညာေလးနဲ႔ထိန္းသြားမယ္ဆိုရင္ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကားထဲမွာ ေမတၱာေတြေဝၿပီး ပိုၿပီးလွပေမႊးၾကိဳင္ေနပါလိမ္႔မယ္။


ဒါ႕အၿပင္ ကၽြန္မတို႔ၿမန္မာႏိုင္ငံဟာ ခုမွတိုးတက္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚစေၿပးခါစမွာ တိုင္းရင္းသားေမာင္ႏွမအားလံုး စည္းလံုးဖို႔အေရးၾကီးပါတယ္။ ေၿမာက္ဖ်ားပိုင္းက ကခ်င္ေတြရဲ႕ငိုယိုသံေတြ၊ အေနာက္ေက်ာရိုးက ရခိုင္ေဒသရဲ႕ ၿပိဳလဲသံေတြနဲ႔ ညံေနမယ္ဆိုရင္ တိုင္းၿပည္ၾကီးက ဘယ္လိုအင္အားေတြရွိပါေတာ႔မလဲ။ အားလံုးက တစ္ေၿမတည္းေန တစ္ေရထဲေသာက္ေနၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြၿဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ တိုင္းၿပည္ၾကီးထဲမွာ ၿဖစ္ပ်က္ေနသမွ်အားလံုးဟာ တစ္ၿခားတိုင္းရင္းသားအားလံုးအေပၚ သက္ေရာက္မွဳရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ လက္သန္းေလးပ်က္စီးသြားရင္လည္း နာတာပါပဲ။ ႏွစ္ရြက္ေလးတစ္ဖက္ ပ်က္သြားတယ္ဆိုရင္လည္း ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနရတာပါပဲ။ စစ္ေၿမၿပင္ၾကီးမွာ ေၾကာက္လန္႔မွဳေတြ၊ ငိုယိုမွဳေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ၾကီးၿပင္းလာၾကတဲ႔ ကေလးေတြကို တစ္ေန႔ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက ဘယ္လိုအားကိုးၾကရမလဲ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွ႕ေတာင္ေနာက္ေၿမာက္ ဘယ္အရပ္ကပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လူသားအားလံုးဟာ ကၽြန္မတို႕ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ေသြးပါပဲ။ အားလံုးၾကားထဲမွာ ေမတၱာရင္ေငြ႔ေလးနဲ႔ ေႏြးေထြးမွဳရွိေစခ်င္မိတယ္။ လံုၿခံဳမွဳရွိေစခ်င္တယ္။ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြ ခံစားရေစခ်င္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ခံစားေစခ်င္တယ္။


ဒါေၾကာင္႔ ဥပမာေလးထဲမွာ ၾကားခဲ႔ရသလိုမ်ိဳး သံုးေယာက္ဆံုရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေလေပါေနမယ္႔အစား၊ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနမယ္႔အစား၊ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြပဲ ေဝဖန္ေၿပာဆိုေနမယ္႔အစား လူ႕အက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ဖက္က ေစတနာေမတၱာမ်ားနဲ႔ အစြမ္းကုန္ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေၿပးမလဲ” ဆိုသလို ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံဟာလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္လာႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။ သူမ်ားေတြဦးေမာ႔ၾကည္႔လာၾကတဲ႔အထိ ကၽြန္မတို႔အားလံုး စိတ္တူကိုယ္တူနဲ႔ ၾကိဳးစားသြားၾကရမွာပါပဲ။

တိုးတက္ေရးတာေဝးလမ္းေပၚ စၿပီးေၿပးေနၿပီၿဖစ္တဲ႔ ၿမန္မာႏိုင္ငံသား ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ ကိုယ္ရွိတဲ႔ေနရာမွာ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားေနၾကမယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ အရင္က ပ်င္းခဲ႔တဲ႔အက်င္႔ေလးေတြကို ဝိုင္းၿပီးၿပဳၿပင္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္စီစိုက္ပ်ိဳးေနၾကတဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းပင္ေလးေတြ ပိုၿပီးလွပေဝဆာလာမွာပါ။ ဒီလိုလွပတဲ႔ပန္းပြင္႔ေလးမ်ားစြာ စုေပါင္းလိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ႔ အရမ္းကိုလွပေမႊးၾကိဳင္ေနမယ္႔ ၿမန္မာၿပည္ပန္းခင္းၾကီးၿဖစ္လာမွာ ေၿမၾကီးလက္ခတ္မလြဲေပါ႔။ အားလံုးႏွစ္သစ္ဆီသို႔ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရေအာင္္။

လမ္းၿပၾကယ္ေလး ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္

 

“ေဒါင္...ေဒါင္...၊ ေဒါင္...ေဒါင္...”ဟု ထြက္ေပၚလာသည္႔ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံသည္ ေက်ာင္းသူသစ္ၿဖစ္သည္႔ ပိုပိုကို ပို၍ရင္ခုန္သြားေစပါသည္။ အခန္းေထာင္႔ေနာက္ဆံုးနားတြင္ ေၾကာင္စီစီႏွင္႔ရပ္ေနသည္႔ ပိုပိုကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “လာ...ေကသီနဲ႔လာထိုင္”ဟုေၿပာရင္း ထိုင္ခံုဆီသို႔ ေခၚသြားပါသည္။

 

“နင္က ေက်ာင္းသူသစ္မလား၊ ငါနဲ႔ပဲထိုင္လိုက္ေတာ႔ေနာ္”

“အင္”

“နင့္နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”

“ပိုပို”

“ငါ႔နာမည္က ေကသီတဲ႔၊ နင္ဘယ္ေက်ာင္းကေၿပာင္းလာတာလဲ”

“အင္...ငါ ရြာကေၿပာင္းလာတာ”

သည္လိုႏွင္႔ ေက်ာင္းသူသစ္ၿဖစ္သည္႔ ပိုပိုတြင္ ေကသီဆိုသည္႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရရွိခဲ႔သည္။

 

မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ “ေရာ႔...ပိုပို၊ ေခ်ာ႔ကလက္စား”

“ေနပါေစ၊ ငါမနက္ကတည္းက ထမင္းစားၿပီးေက်ာင္းလာတာ။ ေၾသာ္...ေကသီ၊ နင္ခုနက ေခါင္းငံု႔ၿပီး မ်က္စိမိွတ္ထားတာ ဘာလုပ္တာလဲ”

“ေၾသာ္...ငါဆုေတာင္းတာေလ။ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ ဆုေတာင္းဖို႔ ငါ႔ေမေမက သင္ေပးထားတာ”

“မုန္႔စားရင္လည္း ဆုေတာင္းတာပဲလား။ နင္ကခရစ္ယာန္လား”

“ဟုတ္တယ္ေလ။ ေနာက္ ငါကိုးကြယ္တဲ႔ဘုရားအေၾကာင္း နင္႔ကိုေၿပာၿပမယ္ေနာ္”

ပိုပိုသည္ ေကသီကိုၾကည္႔ၿပီး အထူးအဆန္းၿဖစ္ေနမိသည္။

 

 

~~~~~

ပိုပိုသည္ ေက်ာင္းတက္ရင္းတက္ရင္း ေကသီႏွင္႔အတူထိုင္ခြင္႔ရၿခင္းကို အလြန္ေက်နပ္ေနမိသည္။ ေကသီက သေဘာေကာင္းသည္႔အၿပင္ စာလည္းေတာ္သည္ေလ။ ရြာေက်ာင္းမွ ေၿပာင္းလာသည္႔ ပိုပို႔မွာမူ ေက်ာင္းစာတြင္ မနည္းလိုက္ေနရသည္။

 

“ေကသီ... ငါတို႔ အဂၤလိပ္စာ မသင္ရရင္ေကာင္းမွာပဲေနာ္”

“ဟင္...ဘာလို႔လဲ ပိုပိုရဲ႕”

“ဟုတ္တယ္ေလ...အဂၤလိပ္စာက ခက္လဲခက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အဂၤလိပ္စာတတ္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ အားလံုးက ၿမန္မာလိုပဲေၿပာေနတာပဲဟာ”

“ဟဲ႔.. ပိုပို အရူးမရဲ႕။ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ ၾကီးလာရင္ အလုပ္ေကာင္းလည္းရတယ္။ ပညာတတ္ၿဖစ္ဖို႔လည္း ၿမန္တယ္တဲ႔။ ဘာလည္း... အခု စာက်က္လို႔ မရလို႔လား။ ေကသီကို ၿပပါအံုး”

“ဒီမွာၾကည္႔...ဒီအသီးနာမည္ေတြ အရမ္းက်က္ရခက္တယ္”

“မခက္ပါဘူး လြယ္လြယ္ေလး။ ေကသီရွင္းၿပမယ္”

“Mango သရက္သီး မလား။ လူသြားေနတယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္ေလ။ Man လူ၊ go သြားသည္ေပါ႔”

“အင္း...အဲဒီလိုေတာ႔လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ တၿခားဟာေတြလည္း ရွင္းၿပေပးအံုးေနာ္”

ေကသီကူညီေပး၍ ပိုပိုသည္ တေၿဖးေၿဖးႏွင္႔ ေက်ာင္းစာမ်ားလိုက္ႏိုင္လာသည္။

~~~~~

“ေကသီ နင္႔ကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။ ပိုပိုု အခုအဆင္႔ေတြလည္းတက္လာၿပီ”

“ရပါတယ္၊ ငါတို႔ေတြ အတူတူစာက်က္မယ္ေနာ္။ ပိုပို ေရာ႔...နင္႔အတြက္ လက္ေဆာင္ ”

ပိုပိုက ေကသီေပးသည္႔ ေရာင္စံုစာရြက္မ်ားပါသည္႔ စာအုပ္ကို လွန္ၾကည္႔ေနမိသည္။

 

“ဘာ စာလံုးမွလည္း ေရးမထားပါလား။ ပံုဆြဲရတာလား”

“မဟုတ္ဘူးပိုပို။ ဒီစာအုပ္ေလးက ဘာစာလံုးမွေရးမထားေပမယ္႔ ပံုေၿပာတတ္တယ္”

“ပံုၿပင္ေၿပာတတ္တယ္” ပိုပိုက အလန္႔တၾကားႏွင္႔ ၿပန္ေမးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ။ ဒီမွာၾကည္႔ ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာက အဝါေရာင္ေလ။ သိလားပိုပို။ ဘုရားသခင္ရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံမွာလည္း လမ္းေတြေရာ၊ အိမ္ေတြေရာ အားလံုးေရႊေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာတဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဒီလို ေရႊေတြနဲ႔ဝင္းဝါေတာက္ပၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကုိ လူတိုင္းေတာ႔သြားလို႔ မရဘူး”

ေကသီက ပထမစာမ်က္နွာအေၾကာင္းေၿပာၿပီးသည္ႏွင္႔ ဒုတိယစာမ်က္ႏွာကို လွန္လိုက္သည္။

“ဟယ္ အမည္းေရာင္ၿဖစ္သြားၿပီ”

“ဟုတ္တယ္။ ဒီအမည္းေရာင္လို စိတ္ပုပ္တဲ႔သူေတြ၊ အၿပစ္လုပ္တဲ႔သူေတြ၊ အၿပစ္ရွိတဲ႔သူေတြအားလံုး အဲဒီေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို သြားခြင္႔မရွိဘူး”

“ပိုပိုေရာ သြားလို႔မရဘူးလား” စိတ္လွဳပ္ရွားစြာႏွင္႔ ပိုပို ေမးလိုက္မိသည္။

 

ပိုပို႔ ေခါင္းထဲ၌ ေက်ာင္းတက္စေန႔ကအၿဖစ္ကို ၿမင္ေယာင္သြားမိသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္တြင္ စားပြဲေပၚက ေကသ႔ီႏွိပ္ခဲတံလွလွေလးကို ေကသီအိမ္သာသြားစဥ္၌ တိတ္တိတ္ေလးယူကာ မိမိ၏လြယ္အိိတ္ေလးထဲ၌ ထည္႔ထားလိုက္သည္။ ေကသီၿပန္လာ၍ ႏွိပ္ခဲတံအသံုးလိုေသာအခ်ိန္၌ ပိုပို႕အား ေတြ႕မိသလားဟု ေမးေသာ္လည္း မၿမင္မိဟုသာ ေၿဖခဲ႕လိုက္ပါသည္။

အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ႏွိပ္ခဲတံလွလွေလးရလာ၍ ေပ်ာ္ေနေတာ႔သည္။ အိမ္တြင္ အိမ္စာလုပ္ေသာအခ်ိန္၌ ထိုခဲတံလွလွေလးကို တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည္႔၍ သံုးရသည္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္ဟု ပိုပိုခံစားေနမိသည္။

 

“ဟိတ္..ပိုပို၊ ေကသီေၿပာတာၾကားရဲ႕လား”

ေကသီက ပိုပို႔ပုခံုးကို လက္ႏွင္႔ပုတ္၍ ေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင္႔ အေတြးထဲ၌ ခဏတာႏွစ္ေမ်ာေနသည္႔ ပိုပို သတိဝင္သြားေတာ႔သည္။

“ေအာ..ေအေအ ...ၾကားပါတယ္။ မ်က္လံုးထဲ အေကာင္ဝင္သြားလို႔ပါ။ ဆက္ေၿပာေလ..”

“သခင္ေယရွဳကို ယံုၾကည္တဲ႔သူဆိုရင္ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို သြားလို႔ရတယ္လို႔” ေကသီက စိတ္အားထက္သန္စြာႏွင္႔ ဤသို႔ေၿပာလိုက္ေတာ႔

“ငါ႔ကိုေၿပာၿပပါလား” ပိုပိုက အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာႏွင္႔ ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါသည္။

 

 

ေကသီသည္ အားရပါးရႏွင္႔ေၿပာေန၍ ေရငတ္လာေသာေၾကာင္႔

“ပိုပို ခဏေလးေနာ္။ ေကသီေရသြားေသာက္အံုးမယ္”

“ေအေအ”

ေကသီ ေရေသာက္ၿပီး၍ ၿပန္လာသည္႔အခ်ိန္၌

“ပိုပိုေရာ႔...နင္႔အတြက္လည္း ေရခပ္လာေပးတယ္”

“ပိုပို”

ေနာက္ထပ္တစ္ခါထပ္ေခၚလိုက္သည္႔တိုင္ ပိုပိုကေခါင္းငိုက္စိုက္ေန၍ ေကသီလန္႔သြားမိသည္။ ထိုေၾကာင္႔ ပိုပိုေရွ႕၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပိုပိုိ၏မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည္႔လိုက္စဥ္

 

 

“ဟင္...ပိုပို နင္ငိုေနတာလား။ ဘာၿဖစ္တာလဲ ေကသီကိုေၿပာ”

ဟင္႔ဟင္႔..ဟင္႔ဟင္႔ ႏွင္႔ ပိုပိုရွိဳက္သံက ပို၍က်ယ္လာသည္။

“ေကသီ... ငါ႔ကိုခြင္႔လြတ္ပါေနာ္။ ငါေလ..နင္႔ရဲ႕ ခဲတံကို ခိုးယူထားမိတယ္။ ေဆာရီးပါေနာ္။ ငါေတာ႔အၿပစ္လုပ္မိၿပီ။ ခိုးလည္းခိုးတယ္။ လိမ္လည္းလိမ္ေၿပာခဲ႔တယ္။ ငါေတာ႔ ငရဲသြားရေတာ႔မွာပဲ”

 

“အိုး...ပိုပိုရယ္။ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ငါ႔တို႔လုပ္ခဲ႔တဲ႔အၿပစ္ေတြေၾကာင္႔ ငရဲသြားရမယ္႔အၿဖစ္ကို သခင္ေယရွဳက လက္ဝါးကပ္တုိင္မွာ အေသခံေပးခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ဒါကိုယံုရင္ ငရဲသြားစရာမလိုေတာ႔ဘူး ” ေကသီက ေၿပာေၿပာဆိုဆိုႏွင္႔ ခုနကေရာင္စံုစာအုပ္ေလးကို ၿပန္လွန္လိုက္သည္။

 

“ပိုပို...ဒီအနီေရာင္စာမ်က္ႏွာေလးက ဘုရားသခင္ရဲ႕ တစ္ပါးတည္းေသာသား သခင္ေယရွဳကို ပံုေဆာင္တာေပါ႔။ ငါတို႔လို အၿပစ္ရွိတဲ႔သူေတြ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံသြားလို႔ရေအာင္ သူက လက္ဝါးကားတိုင္မွာ အေသခံခဲ႔တာ။ သခင္ေယရွဳက အၿပစ္မရွိေပမယ္႔ ငါတို႔အတြက္ ဒီအနီေရာင္ေတြလိုပဲ ေသြးေတြအမ်ားၾကီးထြက္ၿပီး အနာခံခဲ႔ရတာေပါ႔။ သခင္ေယရွဳက ငါတို႔ကို အၿပစ္ကေနကယ္တင္ေပးခဲ႔တယ္လို႔ ယံုလိုက္ရင္ရၿပီေလ။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လက္ခံတဲ႔သူဟာ ကယ္တင္ၿခင္းဆုေက်းဇူးခံစားရမွာ”

 

“အိုး...တကယ္လား။ ဒါဆိုပိုပိုလည္း သခင္ေယရွဳဘုရားကို ယံုၾကည္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ”

ပိုပိုက အလြန္သိလိုစိတ္ႏွင္႔ အားတက္တေရာ ေမးလိုက္ပါသည္။

 

ဒါဆို “သခင္ေယရွဳဘုရားကို ပိုပိုရဲ႕ဘုရားသခင္အၿဖစ္ ယံုၾကည္ပါတယ္လို႔ စိတ္ထဲကေန လက္ခံၿပီး၊ ပါးစပ္နဲ႔လည္းအသံထြက္ ဝန္ခံရမယ္။ ဒီေရာင္စံုစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းေၿပာၿပီးတာနဲ႔ ေကသီတုိ႔ဆုေတာင္းၿပီး သခင္ေယရွဳဘုရားကို ပိုပိုလက္ခံတဲ႔အေၾကာင္း ဝန္ခံၾကမယ္ေနာ္”

 “ဟုတ္။ ေဝးေဟး...ေပ်ာ္လိုက္တာ” ပိုပို အရမ္းေပ်ာ္သြားကာ ဆက္ၿပီးသိလို္၊ ထပ္ၿပီးလည္း နားေထာင္ခ်င္ေနေတာ႔သည္။

“ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာက အၿဖဴေရာင္ကေရာ”

“ငါတို႔ရဲ႕ အမည္းေရာင္အၿပစ္ေတြကို သခင္ေယရွဳက ေဆးေၾကာေပးလိုက္လို႔ အၿဖဴေရာင္ၿဖစ္သြားၿပီေလ”

“ဆက္ေၿပာ၊ ဆက္ေၿပာေလ။ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ”

“ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ အစိမ္းေရာင္ကေတာ႔ ၾကီးထြားလာတဲ႔ သစ္ပင္အစိမ္းေရာင္လိုေပါ႔။ သခင္ေယရွဳကို ယံုၾကည္လက္ခံၿပီးသူတိုင္း ေန႔စဥ္အသက္ရွင္တဲ႔အခါ ဘုရားစကားနားေထာင္ရေတာ႔မယ္။ ငါတို႔သိတဲ႔ သခင္ေယရွဳအေၾကာင္းကိုလည္း သူမ်ားေတြကို ၿပန္ေၿပာၿပရမယ္။ ၿပီးေတာ႔ သခင္ေယရွဳက ငါတို႔အတြက္ လက္ဝါးကားတိုင္မွာ အေသခံၿပီး သံုးရက္ေၿမာက္ေန႔မွာ ရွင္ၿပန္ထေၿမာက္ခဲ႔လို႔ ငါတို႔ေသရင္လည္း ေၾကာက္စရာမလိုေတာ႔ဘူး။ ဘုရားသခင္ရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို သြားရမွာ။ အဲဒီမွာ ငါတို႔ေနဖို႔အိမ္ေတြရွိတယ္ေလ”

 

ပိုပိုသည္ ငရဲသြားစရာမလိုေတာ႔သည္႔ အၿဖစ္ကိုသိလိုက္ရ၍ ေကသီေပးသည္႔ ဧဝံေဂလိေရာင္စံုစာအုပ္ေလးကိုၾကည္႔ၿပီး အလြန္ဝမ္းေၿမာက္ေနမိသည္မွာ မ်က္လံုးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ားပင္ ေဝွ႔လို႔ေနသည္။

 “အရမ္းနားေထာင္လို႔ ေကာင္းတာပဲ ေကသီရယ္”

 

ဤသို႔ ပိုပို စိတ္ဝင္စားသည္ဟုသိလိုက္ရ၍ ေကသီလည္း အလြန္ ေပ်ာ္သြားမိသည္။

“ငါတို႔ ဘုရားေက်ာင္းက ဆရာမေတြက ဒီထက္ပိုေၿပာၿပတတ္တယ္။ တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ နင္႔ကိုလာေခၚမယ္ေနာ္။ ပံုၿပင္ေတြလည္း နားေထာင္ရမွာ”

“ေအးေအ”

 

ဤသို႔ၿဖင္႔ ပိုပိုသည္ ေကသီယံုၾကည္သည္႔ သခင္ေယရွဳဘုရားအား ယံုၾကည္ခဲ႔ပါသည္။ ေကသီသြားသည္႔ sunday school သို႔လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း လိုက္သြားပါသည္။ ေကသ႔ီတြင္လည္း ေက်ာင္းေရာက္တိုင္း အတူတူဆုေတာင္းမည္႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိလာေပၿပီ။

 

~~~~~

 

 



ပိုပိုသည္ တခါတရံ ေကသီ၏အိမ္သို႔ သြားေရာက္္လည္ပတ္ရသည္ကိုလည္း အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။ ေကသီ၏အိမ္ေလးက သာယာဖြယ္ေကာင္းသလို မိသားစုဝင္မ်ားကလည္း ေဖာ္ေရြလွပါ၏။

“ပိုပို ေရာ႔...မုန္႔စား”

“ေကသီ...နင္မုန္႔အရမ္းစားတယ္ေနာ္”

“ထမင္းလည္းစားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီမွာၾကည္႔... အက်ၤ ီေတာင္မေတာ္ေတာ႔ဘူး။ ဟီးဟိ”

“ဟီးဟီ”

ေကသီႏွင္႔ ပိုပိုသည္ ေၿပာရင္း ရယ္ေနမိၾကသည္။

 

“ေကသီ...ငါ႔ကို တေယာထိုးၿပအံုးေလ”

ပိုပိုသည္ ေကသီ၏အိမ္သို႕သြားၿပီး ေကသီထိုးၿပသည္႔ တေယာထိုးသံေလးကို နားေထာင္ရသည္ကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါသည္။ အားလည္းက်မိသည္။ ေကသီက ဘုရားေက်ာင္းတြင္တေယာလည္း ထိုးပါသည္။ သီခ်င္းၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊ က်မ္းစာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္လည္း ဆုအမ်ားၾကီးရရွိထားသူ ၿဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ႏွစ္စဥ္ဘက္စံုထူးခၽြန္ဆုယူသူမွာလည္း ေကသီပင္ၿဖစ္ပါသည္။

“ေကသီ၊ နင္အရမ္းေတာ္တာပဲေနာ္။ ငါလည္းနင္႔လိုၿဖစ္ခ်င္လိုက္တာ”

“ငါ႔လိုၿဖစ္ခ်င္ရင္ မိဘစကားနားေထာင္ေပါ႔။ မိဘစကားနားေထာင္သူတိုင္း ေကာင္းစားတယ္”

ေကသီေၿပာသလိုပင္ ေကသီ၏မိဘမ်ားသည္ ေကသီ႔ကို အလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ေကသီကလည္း မိဘစကားနားေထာင္သူၿဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးသိၾကသည္။

 

~~~~~

  

“ေဒါင္...ေဒါင္၊ ေဒါင္...ေဒါင္”

“ပိုပို...ငါဒီမွာ”

အတန္းထဲဝင္လာေသာ ပိုပိုိကို ေကသီကလွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“ဟယ္ေကသီ၊ နင္ဝတုတ္ၾကီးၿဖစ္သြားၿပီ္။ အခုငါတို႔ ငါးတန္းမွာ လုံခ်ည္စဝတ္ရၿပီေနာ္။ နင္ဝလာၿပီဆိုေတာ႔ လံုခ်ည္မကၽြတ္ေအာင္ ေသခ်ာေလးဝတ္အံုး”

“ေအးပါ”

တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္စရင္းေနာက္ရင္း အတန္းသစ္တက္စ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။ ပိုပိုေရာ ေကသီပါ ယခုႏွစ္၌ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူမ်ားၿဖစ္လာၾကေပၿပီ။

ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌

“ေကသီငါတို႔ ၾကိဳးခုန္တမ္းကစားရေအာင္ေနာ္”

“ငါမေဆာ႔ေတာ႔ဘူးပိုပို”

“ဟင္ဘာၿဖစ္လို႔လဲ နင္မကစားရင္ ေပ်ာ္ဖို႔မေကာင္းေတာ႔ဘူးေလ”

“ငါၾကိဳးခုန္ရင္ အရမ္းေမာတယ္။ ငါ႔ေမေမက ငါ႔ကိုမကစားခိုင္းဘူး”

 

ထို႔ေၾကာင္႔ ပိုပိုတစ္ေယာက္တည္း အၿခားသူမ်ားနွင္႔ကစားရင္း စိတ္ထဲ၌ စဥ္းစားေနမိသည္။

“အင္...ပိုပိုေၿပာတာဟုတ္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ခုတေလာ ေန႔လည္မွာ ေကသီ႔ေမေမက အဝတ္ေတြလာလွဲေပးတတ္တာကိုး”

 

 

~~~~~

  

ယေန႔ေသာၾကာေန႔တြင္ ေကသီေက်ာင္းမတက္ေပ။ ဖ်ားေန၍ ခြင္႔တိုင္ထားသည္ဟု သိရသည္။ တနဂၤလာေန႔ေ၇ာက္ေတာ႔ ေကသီေက်ာင္းလာတက္ပါ႔မလားဟု ပိုပိုေမ်ာ္ေနမိသည္။ ေကသီအတြက္ ကူးထားေပးေသာ စာအုပ္အသစ္ကို တၾကည္႔ၾကည္႔ႏွင္႔။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္အထိ ေကသီကေတာ႔ ေပၚမလာေပ။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ခါနီး၌ အတန္းပိုင္ဆရာမက အခန္းထဲသို႔ ၿပာၿပာသလဲဝင္လာသည္။

 

“သားတို႔၊ သမီးတို႔ေရ...ေကသီေက်ာင္းလာမတက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေနာက္လည္းဘယ္ေတာ႔မွ ေက်ာင္းလာတက္မွာ အဟုတ္ေတာ႔ဘူးကြယ္”

ဆရာမ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြေၿပာသလဲ ပိုပို မၾကားေတာ႔ေပ။ ေကသီ ေက်ာင္းလာမတက္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ေကသီဘယ္သြားလိုက္ၿပီလဲ...။

 

 

~~~~~

 

 

ပိုပိုသည္ ေကသီ႔အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ လူအမ်ားၾကီးကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေကသ႔ီကိုေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ရွိ ခုတင္ေပၚတြင္ ပန္းမ်ားဝန္းရံ၍ ထားထားၾကသည္။ တီဗီတြင္ၾကည္႔ရေသာ စႏိုးဟိြဳက္မင္းသမီးေလးအိပ္ေနသည္႔အလားပင္။ ေကသီလွဲေလ်ာင္းေနသည္႔ ခုတင္ေအာက္တြင္ ပန္းၿခင္းအမ်ားၾကီးကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ေကသီ႔ေမေမက ခုတင္ေဘးတြင္ ငိုေနသည္။ ပိုပိုလည္း ေကသီ႔ကုတင္ေဘးနားသို႔သြား၍ ငိုေနမိသည္။

 

ေသြးလြန္တုပ္ေကြးၿဖစ္၍ ေကသီေသဆံုးသြားရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းမွဆရာမမ်ား၊ အတန္းေဖာ္မ်ားႏွင္႔အတူ ေကသီ႔အိမ္သို႔လာခဲ႔ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေကသီသည္ အဝလြန္၍ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးၿဖစ္ရာ၌ ခံႏိုင္ရည္မရွိေသာေၾကာင္႔ အေၿခအေနဆိုးသြားရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိလိုက္ရသည္။

 

ပိုပိုသည္ ငိုေနရင္း ယခင္အခ်ိန္မ်ား၌ ေကသီ႔အိမ္သို႔လာလည္တိုင္း ၿခံဝမွဆီးၾကိဳေနတတ္သည္႔ ေကသီ႔အသြင္ကို ၿမင္ေယာင္လာမိသည္။ ေကသီ စာရွင္းၿပသည္ကိုလည္း ၿမင္ေယာင္လာသည္။

“ေကသီေရ... အခုငါ႔ကို စာၿပေပးမယ္႔သူလည္း မရွိေတာ႔ဘူး၊ ပံုၿပင္ေၿပာၿပမယ္႔သူလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။ နင္႔ရဲ႕တေယာထိုးသံလည္း ၾကားခြင္႔မရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဟင္႔ဟင္႔...”

ပိုပိုသည္ အလြန္ဝမ္းနည္းမိ၍ ငိုလည္းငို၊ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ေၿပာေနမိသည္။

“ေကသီ... ငါ႔နင္႔အတြက္ စာေတြလည္း ကူးထားေပးတယ္ေလ။ ဒီမွာ ငါယူခဲ႔တယ္။ ဟင္႔ဟင္႔...”

 

ေကသီ႔ကို ေၿမခ်မည္႔ေန႔၌ (၅)တန္းတစ္ခန္းလံုးရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင္႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးလည္း သြားၾကပါသည္။ ေကသီ႔ကို ေခၚေဆာင္သြားမည္႔ ကားအေရွ႕တြင္ ခ်ိန္ဆြဲထားေသာ ေကသီ႔ဓတ္ပံုကို ေတြ႔လုိက္ရစဥ္ ပိုပို ပို၍ငိုခ်င္လာမိသည္။

 

“ေကသီေရ... ေနာက္ဆို ငါ႔အနားမွာထိုင္မယ္႔ နင္လည္းမရွိေတာ႔ဘူးေနာ္” ဟုေၿပာရင္း ေကသီေပးထားသည္႔ ေရာင္စံုစာအုပ္ေလးကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ၾကည္႔ေနမိသည္။ စာအုပ္ေပၚတြင္ေတာ႔ မ်က္ေရစက္မ်ားက ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေနေတာ႔သည္။

 

“ေကသီေရ...နင္ၾကည္႔ပါအံုး။ နင္႔ကို ခ်စ္တဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးပါလား” ေကသီ႕ကို လိုက္ပို႔ၾကသည္႔ ကားတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီးပင္။ “နင္က သူမ်ားကို တကယ္ကူညီေပးတဲ႔သူ။ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔သူပါ။ ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ နင္အၿမဲတမ္းရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ နင္ကသခင္ေယရွဳကို လက္ခံယံုၾကည္တဲ႔သူၿဖစ္တဲ႔အတြက္ ဘုရားသခင္ရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ေနၿပီလို႔ ငါယံုၾကည္ပါတယ္။ ငါတို႔ေတြ အားလံုး တစ္ေန႕ ၿပန္ဆံုၾကရမွာေပါ႔။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေကသီရယ္။ နင္႔ေၾကာင္႔ ငါဟာ သခင္ေယရွဳဘုရားကို သိၿမင္ယံုၾကည္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။ ေက်းဇူးပါဟာ... ”

 

ဟိုးလြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀၀၀)ေက်ာ္က လမ္းၿပၾကယ္သည္ ပညာရွိမ်ားကို သူငယ္ေတာ္ေယရွဳေမြးဖြားရာ ဗက္လင္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ လမ္းၿပပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ လမ္းၿပၾကယ္သာမရွိခဲ႔လွ်င္ ပညာရွိမ်ားသည္ သူငယ္ေတာ္ေယရွဳေလးကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏိုင္ပါ႔မလား။ ပိုပို၏ အမည္းေရာင္ၿဖစ္ေနသည္႔ ဘဝေလးကို အၿဖဴေရာင္အသက္တာသို႔ ေရာက္ရွိရန္လည္း သူငယ္ခ်င္းေကသီပင္ လမ္းၿပခဲ႔ပါသည္။ လမ္းၿပၾကယ္ေလးရွိခဲ႔ပါသည္။ ပိုပို႔ ရင္ထဲတြင္ ထာဝစဥ္ရွိေနပါအံုးမည္။ ထိုလမ္းၿပၾကယ္ေလး မည္သို႔မွ် မေၾကြႏိုင္ပါ။

 

 

ေကာင္းတဲ႔ဒီဇိုင္းနဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ဒီဇိုင္း ဘာေတြကြာၿခားလဲ

ည(၉)နာရီေနာက္ပိုင္းမွ အေဆာင္ၿပန္လာမိတဲ႔ေန႔ေတြဆို ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြ နဲနဲေတာ႔ ကသိကေအာင္႔ ၿဖစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။  အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ႔ အေဆာင္ရဲ႕ ဝင္းတံခါးမၾကီးေၾကာင္႔ေပါ႔။ အေဆာင္မွာက ည(၉)နာရီတိတိမွာ တံခါးပိတ္ပါတယ္။




(ဓတ္ပံုမ်ားကိုေတာ႔ တံခါးေစာင္႔ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး
သရုပ္ေဖာ္ရိုက္ကူးထားၿခင္း ၿဖစ္ပါတယ္။
 ည(၉)နာရီမွဆိုရင္ မံွဳမွဳံဝါးဝါးၿဖစ္ေနမွာဆိုးလို႔
ၿမင္သာထင္သာရွိတုန္း ရိုက္ထားၿခင္းပါ။
အမွန္ကေတာ႔ ည(၉)နာရီမွ အေဆာင္တံခါးပိတ္တာပါ။)



 (တေယာက္ေယာက္က တံခါးကို ကိုင္ထားေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ပိုၿပီးအဆင္ေၿပပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း တံခါးေအာက္ကေဘာင္ေၾကာင္႔ စက္ဘီးကိုေတာ႔ မွၿပီးသြင္းယူရပါတယ္။)

 

စက္ဘီးကို အေဆာင္အၿပင္မွာပဲ ရပ္ထားမယ္ဆိုရင္ ၿပႆနာေတာ႔ မရွဳပ္ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ စက္ဘီးေပ်ာက္မွာစိုးတဲ႔အတြက္ ၿပန္လာတိုင္း စက္ဘီးကိုပါ တပါတည္း အေဆာင္ထဲသြင္းယူလာခဲ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ အလုပ္နဲနဲရွဳပ္ရၿပီ။ အဲလိုေန႔ေတြဆို အေဆာင္ၿပန္လာတိုင္း ဒီတံခါးမၾကီးကို ေမတၱာပို႔ေနမိေတာ႔တယ္။ တံခါးမၾကီးကိုဖြင္႔ဖို႔ အေဆာင္ေက်ာင္းသားကဒ္နဲ႔ တံခါးေပါက္နားမွာရွိတဲ႔စက္မွာ အရင္ၿပရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔စက္ေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားကဒ္ၿပၿပီး တံခါးဖြင္လို႔႔ရတာနဲ႔ (၁)မိနစ္ေက်ာ္သြားတဲ႔အထိ တံခါးကိုဆက္ဖြင္႔ထားအံုးမယ္ဆိုရင္ စက္က တီးတီးတီးနဲ႔ ေအာ္လို႔မဆံုးေတာ႔ပါဘူး။ တံခါးကလည္း ဖြင္႔ၿပီး သူ႔ဟာသူပြင္႔ေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ၿပန္ဘူး။ တံခါးၿပန္မပိတ္သြားေအာင္ လက္တဖက္နဲ႔ တြန္းထားရေသးတယ္။ ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔က စက္ဘီးကို ၿပန္ၿပီးမသြင္းရေသးတယ္ဆိုေတာ႔ အခ်ိန္ကၾကာပါတယ္။ တဖက္ကလည္း တတီးတီးနဲ႔ေအာ္ေနၿပန္ေတာ႔ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေလး ရွဳပ္ရပါတယ္။ အေဖာ္မပါပဲ တေယာက္တည္းဆိုရင္ ဒီတံခါးၾကီးေၾကာင့္ တကယ္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတာပါပဲ။


အေဆာင္အၿပင္ကို ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း ပံုပါအတိုင္း အလွဳပ္ရွဳပ္ပါေသးတယ္။ ည(၉)နာရီမထိုးခင္အထိဆိုရင္ေတာ႔ ကိစၥမရွိဘူးေပါ႔ေလ။ ည(၉)နာရီေနာက္ပိုင္း ထြက္လို႔ကေတာ႔...

 

 

                                   

ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲက တၿခားအေဆာင္ေတြေရာက္တိုင္း  ဝင္းတံခါးမၾကီးေတြကို ပိုၿပီးအာရံုစိုက္လာမိတယ္။ ဝင္းတံခါးဆိုတာက ၿခံဝင္းကုိုလုံၿခံဳမွဳေပးႏိုင္သလို ဒီတံခါးမၾကီးကေန ဝင္ထြက္သြားလာသူေတြကို ႏွဳတ္ဆက္စကားေၿပာႏိုင္တဲ႔သူဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ၿပန္လာတဲ႔သူေတြကို ဒီတံခါးမၾကီးကပဲ အရင္ၾကိဳဆိုတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလိုတာဝန္ယူထားတဲ႔တံခါးမၾကီးက ဝင္လာတဲ႔သူကို စိတ္ရွဳပ္မွဳေပးေတာ႔ ပိုၿပီးေမာရတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မေနတဲ႔ အေဆာင္နံပတ္(၈)ရဲ႕ ဝင္းတံခါးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုၿမင္ၿပီး တၿခားအေဆာင္ရဲ႕ ဝင္းတံခါးမၾကီးေတြကို အားက်ေနမိေတာ႔တယ္။






(အေဆာင္နံပတ္(၁) ဝင္းတံခါးပါ။)

(အေဆာင္နံပတ္(၅) ဝင္းတံခါးပါ။)

ည(၉)နာရီမထိုးခင္အထိေတာ႔ မိန္းကေလးအေဆာင္တိုင္းမွာ ဝင္းတံခါးမၾကီးကို ဖြင္႔ထားတတ္ပါတယ္။ ည(၉)နာရီေနာက္ပိုင္း အေဆာင္ဝင္းတံခါးပိတ္ရင္ေတာ႔ ေဘးနားက တံခါးေပါက္အေသးကို ကဒ္နဲ႔ဖြင္႔ၿပီးဝင္ရပါတယ္။ ဒီအေဆာင္(၁)နဲ႔(၅)တို႔ရဲ႕ ဝင္းတံခါးေပါက္အေသးရဲ႕ ေကာင္းခ်က္ကေတာ႔ တံခါးေအာက္ေဘာင္မရွိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ စက္ဘီးတြန္းၿပီးဝင္မယ္ဆိုရင္လည္း ၿပႆနာမရွိပါဘူး။ အေဆာင္နံပတ္(၁)ရဲ႕ တံခါးေပါက္အေသးဆိုရင္ စက္မွာကဒ္ၿပလိုက္တာနဲ႔ တံခါးကသူ႔အလိုလိုပြင္႔သြားတဲ႔ဟာမ်ိဳးပါ။ လက္နဲ႔တြန္းထားစရာလည္းမလိုေတာ႔ သူမ်ားဖြင္႔တာနဲ႔ၾကံဳလို႔ရွိရင္ ကိုယ္ပါတခါတည္း စက္ဘီးစီးၿပီး ဝင္သြားလို႔ရပါတယ္။ အေဆာင္နံပတ္(၁)နဲ႔ (၅)တို႔ရဲ႕ ဝင္းတံခါးၾကီးဟာ သြားလာသူေတြအတြက္ တကယ္ပဲ အဆင္ေၿပလွပါတယ္။

 

လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင္႔ တီထြင္မွဳေတြရွိလာၾကရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔အားလံုး သိထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တီထြင္မွဳဆိုတဲ႔ေနရာမွာ အသံုးတဲ႔ရံု၊ ပံုစံေပၚရံုေလာက္နဲ႔ေတာ႔  ၿဖစ္ကတတ္ဆန္း မၿဖစ္ေခ်ဘူး။ ကၽြန္မတို႔အတန္းထဲမွာ ဆရာေတြ ခဏခဏေၿပာေနက်စကားကေတာ႔ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီဇိုင္းတီထြင္တဲ႔ေနရာမွာ အဓိက ေခါင္းထဲထည္႔ထားရမွာကေတာ႔

(၁) လံုၿခံဳမွဳ safety of products
(၂) ေငြေၾကးအကုန္အက်သက္သာမွဳ economy of products
(၃) ဒီဇိုင္းလွပမွဳ beauty of products
စသၿဖင္႔ေပါ႔ေလ။ ဒါ႔အၿပင္ ေကာင္းတဲ႔ဒီဇိုင္းနဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ဒီဇိုင္းၾကားမွာ ဘာေတြကြာၿခားမွဳရွိလဲဆိုတဲ႔အေၿဖကို ေနာက္ေယာင္ခံၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ ဒီဇိုင္းထုတ္ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုဟာ အသံုးၿပဳသူအတြက္ သက္ေတာင္႔သက္တာရွိမွဳ၊ အဆင္ေၿပမွဳေတြရွိေနဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ တီထြင္သူနဲ႔ အသံုးၿပဳသူၾကားထဲက ဟာကြက္ကို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အေဆာင္နံပါတ္(၈)ဝင္းတံခါးမၾကီးက ေဖာ္ၿပေနပါၿပီ။


မၾကာပါဘူး။ အေဆာင္သူအားလံုးရဲ႕ ရင္တြင္းစကားကို ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား သိသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဆာင္ရဲ႕ ဝင္းတံခါးမၾကီးကို အသစ္ၿပန္ၿပီး ၿပဳၿပင္မယ္ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔အတူ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္၇က္အတြင္းမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အခုဆိုရင္ အေဆာင္နံပတ္(၈)ဟာ ဒီဇိုင္းအသစ္နဲ႔ ၿပန္လည္ေဆာက္လွဳပ္ထားတဲ႔ ဝင္းတံခါးၾကီးနဲ႔အတူ ပိုၿပီးလွပေနပါေတာ႔တယ္။






တည္ေသာစကား

ယေန႔ေစာေစာထ၍ အခန္းတံခါးဖြင္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ ခ်မ္းစိမ္႔စိမ္႔ေလနုေအးေၾကာင္႔ လူကသိမ္႔ကနဲၿဖစ္သြားသည္။ ေၾသာ္...ေဆာင္းေတာင္ဝင္လာၿပီကိုး။ ေဆာင္းရာသီဝင္လာၿပီၿဖစ္၍ လက္တြန္းေသတၱာေလးထဲ၌ ထည္႔သိမ္းထားေသာ အေႏြးထည္မ်ားကိုထုတ္၍ အဝတ္ဗီရိုထဲသို႔ေၿပာင္းထည္႔ရန္ အသိကဝင္လာသည္။ သို႔ႏွင္႔ ၿမန္မာၿပည္ကတည္းကယူလာေသာ လက္တြန္းေသတၱာေလးကို အခန္းေထာင္႔မွ တြန္းယူလိုက္သည္။ လက္တြန္းေသတၱာေလးကို ဆြဲဖြင္႔ဖို႔လုပ္ေတာ႔ ကၽြန္မလက္မ်ား ေခတၱ ရပ္တန္႔သြားသည္။ ေၿခကရပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔။ သို႔ႏွင္႔ ကုတင္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ရေတာ႔သည္။ ေၾသာ္...ဘာလိုလိုနဲ႔ ငါအိမ္ကထြက္လာတာ ဒီႏွစ္ဆို (၆)ၾကိမ္ေၿမာက္ေဆာင္းရာသီေတာင္ ေရာက္လာခဲ႔ၿပီပဲ။



“အန္တီရဲ႕ ဆိုင္မွာ လက္တြန္းေသတၱာအိတ္ေလးေတြေတာင္ တင္ထားပါလား”
ကၽြန္မႏွင္႔ ရင္းႏွီးသည္႔ အန္တီတစ္ေယာက္၏ အိမ္ဆိုင္ေလးသို႔အေရာက္ အသစ္တင္ထားေသာ လက္တြန္းေသတၱာမ်ားကို ေတြ႔လိုက္၍ ေၿပာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္ မင္မင္ေရ။ မင္မင္သာႏိုင္ငံၿခားသြားရတဲ႔တစ္ေန႔ အန္တ႔ီဆိုင္က အေကာင္းဆံုးလက္
တြန္းေသတၱာအိတ္ေလးတစ္ခုကို မင္မင႔္ကိုလက္ေဆာင္ေပးမယ္”
အဲဒီ အန္တီက ကၽြန္မထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသို႔သြားရန္ ၾကိဳးစားေနသည္ကို သိ၍ေၿပာၿခင္းလား၊ အားေပၿခင္းလား။ကၽြန္မမသိေပ။



ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသို႔သြားေရာက္ ပညာသင္ရန္ လူေရြးခ်ယ္သည္႔ စာေမးပြဲကို ၿမန္မာႏိုင္ငံ၌ ႏွစ္စဥ္က်င္းပလ်က္ရွိပါသည္။ ပါဝင္ေၿဖဆိုက်သည္႔သူမ်ားမွာ ၿမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ၿပည္နယ္ႏွင္႔တိုင္းအသီးသီးမွၿဖစ္၍ လူဦးေရကမ်ားပါသည္။ ထိုႏွစ္ကဆိုလွ်င္ ေၿဖဆိုသူအေယာက္ (၉၀၀)ေက်ာ္ရွိေသာ္လည္း လူေခၚဦးေရက သံုးပံုတစ္ပံုပင္မရွိဟု သိရသည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေခၚယူသည္႔ လူဦးေရက အၿခားႏိုင္ငံမ်ားႏွင္႔ ယွဥ္လွ်င္နည္းလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ စာေမးပြဲေၿဖစနစ္ၿဖင္႔ ရမွတ္အနည္းအမ်ားစီကာ ေခၚယူသည္႔ ဦးေရအေပၚၾကည္႔၍ ေအာင္ၿခင္းက်ၿခင္းကို ဆံုးၿဖတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဥပမာေၿပာရလွ်င္ ယခုႏွစ္အတြက္ လူဦးေရ (၁၀၀) ေခၚယူလွ်င္ ေၿဖဆိုသူမ်ားထဲမွ ရမွတ္မ်ားစီ၍ အမွတ္အမ်ားဆံုး (၁၀၀) ေယာက္က ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ပညာသင္ယူခြင္႔ရၿခင္းၿဖစ္သည္။

              ######

 

 

 

ထိုႏွစ္က ကၽြန္မစာေမးပြဲက်သည္။ မနက္ေစာေစာ ေအာင္စာရင္းသြားမၾကည္႔ရဲ၍ အေဖက ကၽြန္မအတြက္ သြားၾကည္႔ေပးခဲ႔သည္။ အေဖ့ဆိုင္ကယ္သံၾကားသည္ႏွင္႔ ကၽြန္မအိမ္ေရွ႕သို႔ အေၿပးသြားလိုက္သည္။ “မင္မင္ ၊ သမီးေနာက္ႏွစ္ ၿပန္ၾကိဳးစားပါအံုးေနာ္” ဆိုင္ကယ္စက္သံၾကားမွ ၾကားလိုက္ရေသာ ေနာက္ႏွစ္ၿပန္ၾကိဳးဖို႔ေၿပာလိုက္သည္႔ အေဖ႔အသံက မိုးၾကိဳးပစ္သံထက္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္႔ႏွယ္။ ကၽြန္မပါးၿပင္ေပၚသို႔ မ်က္ေရမိုးမ်ားက တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ သြန္းၿဖိဳးသြားေတာ႔သည္။ အေဖ ကၽြန္မအေပၚ ေမ်ာ္လင္႔ထားသည္ကို္သိ၍ ခံစားရသည္။ ထိုထက္ပို၍ ေၿပာရလွ်င္ ရွက္မိသည္က မ်ားပါသည္။ ဆရာ႔သမီးက စာေမးပြဲမေအာင္ဆိုသည္႔အၿဖစ္အတြက္ အေဖ႔ကို အားနာမိသည္။ စာအတူက်က္သည္႔ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ အိမ္သို႔လာကာအားေပးသည္႔ မ်က္လံုးမ်ားေအာက္၌ ခံစားရသည္။ စာေမးပြဲက်သူမ်ား၏ ခံစားခ်က္ကို ထိုအခါမွ နားလည္လိုက္ရသည္။ ေတြ႔သမွ် မ်က္လံုးမ်ားက မိမိကိုပဲ ေလာင္ရီေနသလို။ ခံစားခ်က္အားလံုးအတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ေမးခြန္းက တစ္ခုတည္းရယ္။ “ဘုရားသခင္၊ သမီးကို ဘာေၾကာင္႔လူေတြေရွ႕မွာ အရွက္ရဝမ္းနည္းေစရတာလဲ။ ဘာေၾကာင္႔လဲ”



စာေမးပြဲအတြက္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားခဲ႔ပါသည္။ က်ဴရွင္လည္းတက္ခဲ႔သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင္႔အတူေပါင္း၍ စာမ်ားက်က္ခဲ႔သည္။ ဆုလည္းေတာင္းခဲ႔သည္။ ေအာင္မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ရလဒ္က နာမည္စာရင္းမပါခဲ႔ပါ။ ကၽြန္မခံစားခဲ႔ရပါသည္။ ဘုရားေက်ာင္းသြား၍ ခ်ီးမြမ္းသီးခ်င္းမ်ားဆိုေနသည္႔ၾကားမွ  ရွဳံးနိမ္႔မွဳအတြက္ မ်က္ေရမ်ား စီးက်ရသည္။ အိမ္၌ အိမ္မွဳကိစၥလွဳပ္စဥ္အခ်ိန္၌လည္း စဥ္းစားရင္းစဥ္းစားရင္း ဝမ္းနည္းရသည္။ ထာဝရဘုရားက သူ႔ကိုအားကိုးလွ်င္ ေအာင္ၿမင္မွဳရသည္ဟု က်မ္းစာ၌ ေၿပာထားသည္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ အဘယ္ေၾကာင္႔နည္း။ ကၽြန္မ အေၿဖရွာမရပါ။



ထိုႏွစ္ စာေမးပြဲက်သည္႔ႏွစ္၌ ကၽြန္မတို႔ဘုရားေက်ာင္း၏ ႏွစ္(၅၀) ေရႊရတုပြဲေတာ္ကို က်င္းပဖို႔လည္း စီစဥ္ေနသည္႔ႏွစ္ၿဖစ္သည္။ “ငါတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းၾကီးေတာ႔ ထိုင္ဝမ္သြားဖို႔ မပါရွာဘူးကြယ္။ ဘုရားက ႏွစ္၅၀ ပြဲအတြက္ အသံုးလိုလို႔ ၿဖစ္မယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ဘုရားေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မကို အားေပးခဲ႔ၾကပါသည္။ သူတို႔ေၿပာသည္႔အတိုင္းလည္း ထိုႏွစ္က ဘုရားေက်ာင္း၌ ကၽြန္မ ပို၍ပါဝင္ၿဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြ ကေလးဥပုသ္စာေၿဖေက်ာင္းရွိ ကၽြန္္မအခန္းမွ ကေလးမ်ားကို ဦးေဆာင္၍ ႏွစ္၅၀ပြဲေတာ္အတြက္ အကမ်ားတိုက္ၿဖစ္သည္။ လူငယ္သံစံုေတးဆိုအဖြဲ႔၌္လည္းပါဝင္ကာ သီခ်င္းမ်ားေလ႔က်င္႔ခဲ႔ၾကသည္။ ထို႔ၿပင္  စေနေန႔တပတ္ၿခားတိုင္း ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ႏွင္႔ ၇မိုင္အကြာတြင္ရွိေသာ ေအာင္ေၿမ(၁)ရြာေလးသို႔သြားကာ သခင္ေယရွဳအေၾကာင္း ဧဝံေဂလိသတင္းေကာင္းမ်ားကိုလည္း ဆရာမ်ားႏွင္႔အတူ သြားေရာက္ေၿပာခဲ႔ၾကသည္။ သို႔ႏွင္႔ စာေမးပြဲက်သည္႔ ကၽြန္မ၏စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားမွာ တေၿဖးေၿဖးသက္သာလာကာ ဘုရားေက်ာင္းအလုပ္မ်ားနွင္႔ ေပ်ာ္ေနေတာ႔သည္။



“သမီး ၿပန္ေၿဖမယ္ဆိုရင္ စာလည္းက်က္အံုးေလ။ ဒီတေခါက္ စာေမးပြဲၿပန္ေၿဖဖို႔ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံက ေနာက္ဆံုးပဲေနာ္ ” ဆိုၿပီး အေဖကပင္ ကၽြန္မကို ဂရုဏာေဒါသႏွင္႔ ေၿပာလာသည္အထိေပ။   “စိတ္ခ်ပါ ပါးရဲ႕။ သမီးေနာက္ႏွစ္ တကယ္သြားကိုသြားရမွာ” ကၽြန္မကေတာ႔ ေနာက္ႏွစ္သြားခြင္႔ရလိမ္႔မည္ဟု တထစ္ခ် စိတ္ခ်ေနပါသည္။ စာက်က္သည္႔အခ်ိန္က်က္သည္။ ဘုရားေက်ာင္းအလုပ္လုပ္သည္႔အခါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလုပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ႏွစ္လူေခၚသည္႔စာရင္းတြင္ ကၽြန္မနာမည္ ပါဝင္လိမ္႔မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္႔အၿဖစ္က အေၾကာင္းရွိပါသည္။ ကၽြန္မလိုခ်င္သည္႔ ေမ်ာ္မွန္းခ်က္ရၿပီဟု ကၽြန္မကို ၾကိဳတင္ေဟာကိန္းထုတ္ထားသူ ရွိသည္ေလ။ သူက ထာဝရဘုရားပင္ၿဖစ္သည္။



တေန႔၌ က်မ္းစာဖတ္ေနသည္႔အခ်ိန္ဝယ္ က်မ္းပိုဒ္ေလးတစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္မိလိုက္သည္။  တမန္ေတာ္ဝတၱဳ အခန္း၃၊ ၁-၁၀။
၁ ထိုအခါ ပဌနာျပဳရေသာ သံုးခ်က္တီးအခ်ိန္၌ ေပတရုႏွင့္ေယာဟန္တို႔သည္ ဗိမာန္ေတာ္သို႔ တက္ၾက သည္ရွိေသာ္၊

၂ အမိဝမ္းတြင္းကပင္ ေျခမစြမ္းေသာသူတေယာက္ကို သူတပါးတို႔သည္ ထမ္းလ်က္လာၾက၏။ ဗိမာန္ေတာ္သို႔ ဝင္ေသာသူတို႔မွာ စြန္႔ႀကဲျခင္းကိုခံေစျခင္းငွါ၊ တင့္တယ္အမည္ရွိေသာ တံခါးနားမွာ ထိုသူကိုထား ေလ့ရွိ၏။

၃ ေပတရုႏွင့္ေယာဟန္တို႔သည္ ဗိမာန္ေတာ္သို႔ ဝင္မည္လာၾကသည္ကို ထိုသူသည္ျမင္လွ်င္ စြန္႔ႀကဲ ပါဟုေတာင္းေလ၏။

၄ ထိုအခါ ေပတရုႏွင့္ေယာဟန္တို႔သည္ ထိုသူကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရႈ၍ ငါတို႔အားေမွ်ာ္ၾကည့္ ေလာ့ဟု ဆိုလွ်င္၊

၅ ထိုသူသည္ တစံုတခုကိုရမည္ဟု စိတ္ထင္ႏွင့္ တမန္ေတာ္တို႔ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ေန၏။

၆ ေပတရုကလည္း၊ ငါ၌ေရႊေငြမရွိ၊ ရွိသည္အရာကိုသင့္အားေပးမည္။ နာဇရက္ၿမိဳ႔သား ေယရႈခရစ္၏ နာမေတာ္အားျဖင့္ ထ၍လွမ္းသြားေလာ့ဟုဆိုလ်က္၊

၇ သူ၏လက္်ာလက္ကို ကိုင္ဆြဲခ်ီၾကြေလေသာခဏခ်င္းတြင္၊ ေျခႏွစ္ဘက္ဖမ်က္စိတို႔သည္ စြမ္းအားကိုရသျဖင့္၊

၈ ရုတ္တရက္ထ၍ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးလွ်င္ လွမ္းသြားေလ၏။ သြားလ်က္၊ ခုန္လ်က္ ဘုရားသခင္ကိုခ်ီးမြမ္းလ်က္၊ တမန္ေတာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဗိမာန္ေတာ္သို႔ဝင္ေလ၏။

၉ ထိုသို႔လွမ္းသြား၍ ဘုရားသခင္အား ခ်ီးမြမ္းသည္ကို လူအေပါင္းတို႔သည္ျမင္ေသာအခါ၊

၁၀ ထိုသူသည္ ဗိမာန္ေတာ္၏ တင့္တယ္ တံခါးနားမွာ စြန္႔ႀကဲျခင္းကိုခံ၍ ထိုင္ေနေသာသူျဖစ္သည္ကို သိၾကေသာေၾကာင့္၊ သူ၌ျဖစ္သည္အမႈကို အံ့ၾသ မိန္းေမာေတြေဝျခင္းရွိ၍၊ 

 

 

 

 ထိုက်မ္းပိုဒ္ အခန္း၌ ေဖာ္ၿပထားသည္႔ အေၾကာင္းအရာက တစ္ေန႔၌ သခင္ေယရွဳ၏ တပည္႔ေတာ္မ်ားထဲမွ ေပတရုႏွင္႔ ေယာဟန္တို႔သည္ ဗိမာန္ေတာ္သို႔အသြား၊ တင္႔တယ္အမည္ရွိေသာ တံခါးနား၌ ေတာင္းစားလ်က္ရွိေသာ ေမြးစကပင္ေၿခမသန္သည္႔သူက ထိုသူတို႔ကိုၿမင္၍ စြန္႕ၾကဲရန္ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ေပတရုႏွင္႔ ေယာဟန္တို႔က ထိုေၿခမသန္သည္႔ သူေတာင္းစားအား မိမိတို႔ကို ေမ်ာ္ၾကည္႔ရန္ ေၿပာလိုက္ၾကသည္။ သူေတာင္းစားကလည္း သူ႔အားတစ္စံုတစ္ရာ စြန္႔ၾကဲေတာ႔မည္႔ဟု ထင္၍ ေမ်ာ္ၾကည္႔လိုက္၏။ သို႔ေသာ္  ေပတရုေၿပာလိုက္သည္႔စကားက သူေမ်ာ္လင္႔ထားသည္ႏွင္႔ လြဲသြားသည္။ ေပတရုေၿပာလိုက္သည္က “ ငါ၌ေရႊေငြမရွိ၊ ရွိသည္အရာကိုသင့္အားေပးမည္။ နာဇရက္ၿမိဳ႔သား ေယရႈခရစ္၏ နာမေတာ္အားျဖင့္ ထ၍လွမ္းသြားေလာ႔” ။ သူေတာင္းစားၿဖစ္သူတစ္ေယာက္အေနနွင္႔  ရလိုသည္႔အရာက သူအသံုးလိုသည္႔ပစၥည္းမ်ားကို ဝယ္ယူလို႔ရႏိုင္မည္႔ ေရႊ သို႔မဟုတ္ေငြ။ သို႔ေသာ္ ေပတရုက သူအသံုးလိုသည္႔ ေရႊႏွင္႔ေငြထက္ တန္ဖိုးၾကီးသည္႔ အရာကို ေပးလိုက္ပါ၏။ သခင္ေယရွဳနာမၿဖင္႔ သူေတာင္းစား၏မသန္သည္႔ ေၿခေထာက္ကို သန္စြမ္းေကာင္းမြန္ခြင္႔ကို ေပးလိုက္ပါသည္။ ေၿခေထာက္စြမ္းသူၿဖစ္သြားပါက သူတစ္ပါးစြန္႔မွ စားရသည္႔သူေတာင္းစားဘဝမွ လြတ္ေၿမာက္သြားမည္ကို ၾကိဳ၍ သိထားသည္ေလ။ သူေတာင္းစားၿဖစ္သူအေနနွင္႔မူ လတ္တေလာေၿပလည္ႏိုင္သည္႔ တစ္ေန႔ေတာင္း၍ တစ္ေန႔စားႏိုင္မည္႔အေရးအတြက္သာ သိသည္။ ေတာင္းသည္။ တကယ္တမ္း သူလိုအပ္ေနသည္႔အရာကိုေတာ႔ သူမသိေပ။ မေတာင္းခဲ႔ေပ။ သို႔ေသာ္ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင္႔ သခင္ေယရွဳ၏နာမၿဖင္႔ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးလိုအပ္သည္႔ ေၿခေထာက္ေကာင္းခြင္႔ကိုရသြားပါေတာ႔သည္။ ေၿခေထာက္ေကာင္းသြားသည္ႏွင္႔ သူလိုသည္႔ ေရႊႏွင္႔ေငြမ်ားကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ရွာေဖြသြားႏိုင္ေလၿပီ။

 

 

 

ဤအေၾကာင္းအရာအားၿဖင္႔ ဘုရားက ကၽြန္မကို စကားေၿပာလိုက္သည္ကို နားလည္လိုက္သည္။ ကၽြန္မလည္း လတ္တေလာ စာေမးပြဲေအာင္ခြင္႔ ၊ႏိုင္ငံၿခားသြားခြင္႔အေရးေလးကိုသာ တတြတ္တြတ္ ေတာင္းေနမိခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မလိုခ်င္္သည္႔အရာအၿပင္ တကယ္တမ္းလိုအပ္ေနသည္႔အရာကိုပါ ဘုရားသခင္က ေပးလိုက္ၿပီၿဖစ္ေၾကာင္း ထိုက်မ္းပိုဒ္ေလးၿဖင္႔ ကၽြန္မစိတ္ခ်သြားသည္။

 

 

 

#####

 

 

 

ဒုတိယအၾကိမ္ ထိုင္ဝမ္စာေမးပြဲကို ကၽြန္မၿပန္ေၿဖခဲ႔သည္။ ကၽြန္မယံုၾကည္ စိတ္ခ်သည္႔အတိုင္း ေအာင္ၿမင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႔ႏွင္႔ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသို႔ ကၽြန္မေရာက္လာခဲ႔သည္။ ထိုင္ဝမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ေနာက္ထပ္ စာေမးပြဲတစ္ၾကိမ္ ၿပန္ေၿဖရၿပန္သည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေၿဖသည္႔စာေမးပြဲက ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသို႔သြားခြင္႔ရမည္႔ လူေရြးခ်ယ္ စာေမးပြဲၿဖစ္သည္။ ထို္င္ဝမ္ႏိုင္ငံ၌ ၿပန္ေၿဖရသည္႔ စာေမးပြဲက တကၠသိုလ္ဝင္ခြင္႔ရရန္ ေၿဖရၿခင္းၿဖစ္သည္။ မိမိေၿဖဆိုေအာင္ၿမင္သည္႔ ရမွတ္ေပၚမူတည္၍ သင္႔ေတာ္သည္႔ တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ဝင္ခြင္႔ရၿခင္းၿဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ထားသည္႔အမွတ္မမွီလွ်င္ တကၠသို္လ္အၾကိဳေက်ာင္းတြင္ တစ္ႏွစ္ၿပန္တက္ေရာက္ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မိမိေမ်ာ္မွန္းထားသည္႔ တကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ခြင္႔မရလ်ွင္ တကၠသိုလ္အၾကိဳေက်ာင္းကိုသာ မိမိစိတ္ၾကိဳက္ၿပန္တက္၍ ဝင္ခြင္႔ၿပန္ေၿဖၾကသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ကၽြန္မအေနႏွင္႔လည္း တရုတ္စာ အေၿခခံနည္း၍ တကၠသိုလ္အၾကိဳေက်ာင္းသို႔သာ သြား၍တက္ရန္ ၿမန္မာႏိုင္ငံကတည္းမွ စဥ္းစားထားခဲ႔ပါသည္။

 

 

 

“မင္မင္...စာေမးပြဲေၿဖလို႔ ထိုင္ေပၿမိဳ႕တြင္းမွာရွိတဲ႔  နာမည္ၾကီးေက်ာင္း(၅)ေက်ာင္းထဲက တစ္ခုခုကို ဝင္ခြင္႔ရလို႔က ၾကိဳက္တာေတာင္း။ လိုခ်င္တာ ဝယ္ေပးမယ္”

တကၠသိုလ္ဝင္ခြင္႔စာေမးပြဲေၿဖခါနီး၌ ထိုင္ဝမ္သို႔ကၽြန္မထက္(၃)ႏွစ္ေစာ၍ေရာက္ေနသည္႔ ကၽြန္မႏွင္႔ရင္းႏွီးေသာအစ္မတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို ဤသို႔အားေပးခဲ႔ပါသည္။

 

 

 

စာေမးပြဲေၿဖၿပီး၍ (၁)လေလာက္ေနေတာ႔ ေအာင္စာရင္းႏွင္႔တကြ မိမိတက္ေရာက္ရမည္႔ တကၠသိုလ္နာမည္ထြက္လာပါသည္။

“မင္မင္... နင္ ထိုင္သာ႔ ရတယ္” ။ ကၽြန္မထက္ၾကိဳ၍ ေအာင္စာရင္းၾကည္႔ၿပီးသည္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္လာၾကသည္။ ထိုင္သာ႔ ။ ထိုင္သာ႔ ။ ကၽြန္မနားထဲ၌ ထိုင္သာ႔ ၊ထုိင္သာ႔ ႏွင္႔ ပလူပ်ံေအာင္ ၾကားေနရေတာ႔သည္။ ထိုင္သာ႔ဆိုသည္ကို ကၽြန္မ မသိေပ။ ကၽြန္မသိသည္က တကၠသိုလ္ၾကိဳေက်ာင္း နာမည္တစ္ခုကိုသာသိသည္။ ေနာက္မွ သိရသည္က ထိုင္သာ႔ဆိုသည္က ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံရွိ နံပတ္(၁) တကၠသိုလ္ၿဖစ္သည္။ National taiwan University ။ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံ၌ တရုတ္အေခၚအရ ထိုင္သာ႔ဟုသာ အားလံုးက အတိုေကာက္ေခၚၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ထိုေက်ာင္းရ၍ မိမိကိုယ္ကို အံံ႔ၾသမိသည္။ စာေမးပြဲ၌ ဘာေတြေၿဖခဲ႔သည္မသိေတာ႔။ ရလဒ္ကေတာ႔ ေက်ာင္းေကာင္းတက္ခြင္႔ရသြားပါသည္။ ဟာေလလုယာ။ ဘုရားသခင္၏ အစြမ္းသည္ ၾကီးလွပါ၏။ ကၽြန္မေမ်ာ္မွန္းထားသည္က ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္သာရွိေသာ္လည္း ဘုရားက ကၽြန္မအား ဆင္ေလာက္ၾကီးေအာင္ ေပးလိုက္ပါေတာ႔သည္။

 

ထိုင္သာ႔တက္ခြင္႔ရ၍ တစ္ခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အားၾကၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မနာလိုစကား ေၿပာၾကသည္။ “အရင္က မင္မင္ဆို ငါ႔ဆီမွာပဲ စာလာေမးေနၾက။ ငါ႔ေလာက္လဲ တရုတ္စာမရဘူး။ ဒါနဲ႔မ်ား...”။
မည္သို႔ပင္ၿဖစ္ေစ ဘုရားသခင္က ကၽြန္မဘက္၌ရွိ၍ လူေရွ႕၌ မ်က္ႏွာရခြင္႔ရပါသည္။ ထိုင္သာ႔တက္ခြင္႔ရ၍ “ ထိုင္သာ႔ေက်ာင္းသူလား...”ဟူ၍ ေစ်းဝယ္လွ်င္လည္း ေစ်းသည္၏မ်က္ႏွာက ဝင္းပသြားသည္။ အငွားကားစီးလွ်င္လည္း ကားဆရာက စကားခ်ိဳသြားသည္။ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ထိုင္သာ႔ဆိုသည္ႏွင္႔ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသားတို႔က ေလးစားၾကပါသည္။ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံသားတို႔အေနႏွင္႔ ထိုင္သာ႔တက္ေရာက္ခြင္႔ရသည္မွာ တကယ္႔မဟာအခြင္႔ထူးေပ။ ယုတ္စြအဆံုး သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားပင္ ထိုင္သာ႔ေက်ာင္းက အလုပ္သမားဆိုကာ မိမိအလုပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူေၿပာဆိုသည္ကိုပင္ ၾကားဖူးပါသည္။ မိဘမ်ားကလည္း ထိုင္သာ႔တက္ေရာက္ခြင္႔ရသည္႔ သားသမီးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ ထိုင္သာ႔တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ငယ္ကတည္းက အလြန္ၾကိဳးစားမွသာရသည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ 



ကၽြန္မအေနႏွင္႔မူ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးၿပဳမူ႔သက္သက္ေၾကာင္႔သာပါ။ ကၽြန္မအေပၚထားသည္႔  ဘုရားသခင္၏ ဂရုဏာကိုလည္း အံ့ၾသခ်ီးမြမ္းရပါ၏။ နိုင္ငံၿခားသြားခြင္႔ရလွ်င္ လက္တြန္းေသတၱာအိတ္ေလးေပးမည္ဟုဆိုေသာ အန္တ႔ီထံမွလည္း အိတ္မရခဲ႔ပါ။ ထိုင္ေပၿမိဳ႕တြင္းရွိ ေက်ာင္း၌ တက္ခြင္႔ရလွ်င္ လိုခ်င္တာေပးမည္ဟုဆိုေသာ အစ္မထံမွလည္း လက္ေဆာင္မရခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကို ဂတိေပးထားသည္႔အတိုင္း ကၽြန္မလိုခ်င္သည္႔အရာႏွင္႔ လိုအပ္သည္႔အရာကိုမူ ေပးခဲ႔ပါသည္။ လူမ်ားက ေၿပာၿပီးသည္႔စကားကို ေမ႔ေလ်ာ႔သြားတတ္ေသာ္လည္း ဘုရား၏ ဂတိစကားက တည္ၿမဲပါ၏။ ဘုရားက ေပးမည္ဆိုလွ်င္ ခြက္ၾကီးၾကီးႏွင္႔သာ ထိုင္ေစာင္႔ေနပါေတာ႔။ တစ္ေန႔ရပါလိမ္႔မည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ဘုရား၏စကားက တည္ၿမဲေသာေၾကာင္႔ပင္။

ထိန္ထိန္သာလွ ဒီလိုည

“မီးထြန္းပြဲသြားၾကည္႔ၾကရေအာင္။ ဘယ္လိုလဲ။ ကေလးေတြလည္း ဒီႏွစ္မီးထြန္းပြဲကို မသြားၾကည္႔ရေသးဘူး”
“သြားၾကတာေပါ႔”
သူငယ္ခ်င္းအားလီရဲ႕ အဆိုၿပဳခ်က္ကို ကၽြန္မတို႕အားလံုးသေဘာတူလိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္မရယ္ သူငယ္ခ်င္းစီးလန္တို႔အတြဲရယ္ အခ်ိန္ညွိကာ အားလပ္ရက္ေလး၌ အားလီအိမ္သို႔ ေရာက္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ အားလီဒုတိယသားေလး ေမြးဖြားၿပီးသည္ကိုၾကား၍ သူ႔အိမ္သို႔သြားလည္ၿခင္ေနသည္႔စိတ္က ခုမွအလိုၿပည္ေတာ႔သည္။ သို႔ႏွင္႔ သူ႔အိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔ၾကသည္။ သူ႔မွာလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင္႔ အိမ္၌ခ်ည္းအခ်ိန္ကုန္ေနရ၍ၿဖစ္မည္။ ကၽြန္မတို႔ေရာက္သည္ႏွင္႔ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလး၌ က်င္းပသည္႔ မီးထြန္းပြဲသို႔ သြားလည္ၾကရန္ ဆိုပါေတာ႔သည္။


ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံ၏ေဒသတိုင္း၌ နွစ္သစ္ကိုၾကိဳဆိုၾကရာဝယ္ မီးထြန္းပြဲဆင္ႏႊဲသည္႔ ပြဲေတာ္ကိုလည္း တေပ်ာ္တပါး က်င္းပၾကပါသည္။ တရုတ္ရိုးရာ ႏွစ္အလိုက္သတ္မွတ္ထားသည္႔ တိရစာၦန္အေကာင္မ်ားကို ကိုယ္စားၿပဳ၍ ႏွစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔သြားလည္သည္႔ႏွစ္က က်ားႏွစ္ၿဖစ္၍ က်ားရုပ္မ်ားကို ပံုစံမ်ိဳးစံဒီဇိုင္းထြင္၍ မီးထြန္းပြဲကို ဆင္ႏႊဲၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ၿပပြဲ၌ က်ားရုပ္အၿပင္ အၿခားအေကာင္ကာတြန္းရုပ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရပါေသးသည္။ ပံုစံမ်ားကလည္းဆန္း၊ အေရာင္မ်ားကလည္းလန္းေနၾကသည္။ ကေလးလူၾကီးပ်ိဳပ်ိဳအိုအိုအားလံုး ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လန္းေနၾကသည္မွာ ၾကည္နူးဖြယ္ရွိလိုက္ပါေပ။



မီးထြန္းပြဲ၌ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းအသီးသီးမွ ကိုယ္စားၿပဳလာေရာက္ ပါဝင္ၿပသၾကသည္ကိုေတြ႔ရသည္။  ကၽြန္မအထင္ အလွဆံုးဒီဇိုင္းလက္ရာ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားလည္း က်င္းပေပလိမ္႔မည္။ ပါဝင္ၾကသည္႔ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက မိမိတို႔အရုပ္မ်ားေအာက္၌ အခ်က္အလက္မ်ားေရးထားၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အရုပ္မ်ားမွာ မီးေရာင္ၿဖင္႔ ပို၍အသက္ဝင္ေနသေယာင္။ ေဂါက္ရိုက္ေနသည္႔ က်ားရုပ္ပံုလည္းရွိသည္။ ခပ္မိုက္မိုက္ ၿမိဳ႕ၿပဒီဇိုင္းႏွင္႔ လန္းေနသည္႔ က်ားပံုကတစ္မိ်ဳး၊ သဘာဝဆန္ဆန္ ေတာတြင္းဒီဇိုင္းႏွင္႔ က်ားပံုကတစ္ဖံု အမိ်ဳးစံုလွပါသည္။


 မီးထြန္းရုပ္ၿပပြဲ၏ မလမ္းမကမ္း၌ မုန္႔ေစ်းတန္းကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ သို႔ႏွင္႔တဖြဲ႔လံုး ေစ်းတန္းသို႔သြားကာ ေရခဲမုန္႔ဝယ္စားလုိက္ၾကေသးသည္။ အားလီ၏သမီးၾကီးက ကေလးပီပီ မုန္႔လည္းစားရ အရုပ္မ်ားလည္းၾကည္႔ရ၍ ေပ်ာ္ေနသည္မွာ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ေပ။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးလည္း ကေလးႏွင္႔အၿပိဳင္ ၿပံဳးေပ်ာ္ၾကရသည္။ သီးခ်င္းဆိုေဖ်ာ္ေၿဖပြဲကလည္း ပြဲအတြင္း၌ အပီအၿပင္ေနရာယူထားပါေသးသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ထက္ ေရာင္စံုက်ားရုပ္မ်ားႏွင္႔တြဲ၍ ဓတ္ပံုရိုက္ရန္သာ စိတ္ပါေနၾကသည္။ မီးေရာင္စံုအရုပ္မ်ားက ၿပိဳးၿပိဳးၿပက္ၿပက္ႏွင္႔ လူကို ညွိဳ႕ယူႏွိဳင္လြန္းေနသည္ေလ။ မီးေရာင္စံုအရုပ္မ်ားၿဖင္႔ ညတာက ထိန္ထိန္သာေနပါေတာ႔သည္။

ပစ္မွတ္

“ဒိုင္း”
“ဒိုင္း..ဒိုင္း”
“ဒိုင္း...ဒိုင္း...ဒိုင္း”
ေရွ႕၌ရွိေသာ ပစ္မွတ္အလယ္ဗဟိုတည္႔တည္႔ကို ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး တဒိုင္းဒိုင္းႏွင္႔ ပစ္ထည္႔လိုက္သည္။ ပစ္မွတ္မွန္သြားသည္႔အခါတိုင္း မီးက တဝင္းဝင္းပြင္႔သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွ႕အနည္းငယ္ အလွမ္းေဝးေနေသးသည္႔ ပစ္မွတ္ကိုလည္း အာရံုစိုက္၍ ပစ္ထည္႔လိုက္ၿပန္သည္။ မီးတဝင္းဝင္းပြင္႔သြားသည္ကိုၾကည္႔ၿပီး စိတ္ကတက္ၾကြလို႔ေနသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္အေနႏွင္႔  အေနာက္၌က်န္ခဲ႔ေသာ ပစ္မွတ္မ်ားကိုလည္း ေခါင္းလွည္ၿပန္၍ က်ားကုတ္က်ားခဲ ပစ္ထည္႔လိုက္ၿပန္သည္။



ကၽြန္မ  တဒိုင္းဒိုင္းႏွင္႔ ေသနတ္ပစ္ေနသည္႔ေနရာမွာ တိုက်ိဳဒစ္စနီကြင္း( Tokyo Disneyland)ထဲ၌ရွိေသာ Woody နဲ႔ Buzz ကာတြန္းဇတ္ေကာင္မ်ားရွိသည္႔ အခန္းတြင္ၿဖစ္သည္။  ကၽြန္မႏွင္႔ အန္တီသည္ နံနက္အေစာၾကီးအခ်ိန္မွစ၍ ဒစ္စနီကြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနကာ အမယ္စံုလွသည္႔ ခ်စ္စဖြယ္ကာတြန္းဇတ္ေကာင္မ်ားရွိရာ အခန္မ်ားထဲသို႔ တစ္ခန္းဝင္တစ္ခန္းထြက္၍ တေပ်ာ္တပါး လွည္ပတ္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ လွည္ပတ္သူမ်ား မ်ားလြန္း၍ တခ်ိဳ႕ကစားခန္းထဲသို႔ ဝင္ခြင္႔ရရန္ လူတန္းရွည္ၾကီးကို ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာင္႔ေနရတတ္ၿပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေစာင္႔ရက်ိဳးနပ္ေပသည္။ ဒစ္စနီကစားကြင္းထဲရွိ အခန္တိုင္းက ဆြဲေဆာင္မွဳရွိလွသည္။ ခန္႔ညားလွသည္။ ကစားနည္းႏွင္႔ အခန္းအၿပင္အဆင္မ်ားက တစ္ခန္းႏွင္႔တစ္ခန္း မထပ္။ ကားတြန္းဇတ္ေကာင္ေလးမ်ားကလည္း ခ်စ္ဖို႔အလြန္ေကာင္းလွၿပန္သည္။ ကိုယ္အသက္အရြယ္ကိုပင္ ေမ့သြားကာ သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အလား တေဝးေဝး တဝါးဝါးနွင္႔ ခုန္ေပါက္ေနမိေတာ႔သည္။ Woody ႏွင္႔ Buzz  ရွိသည္႔ အခန္းေနရာသို႔ေရာက္သည္႔အခ်ိန္၌ ေနပင္ဝင္ေနေပၿပီ။



Woody နွင္႔ Buzz တို႔ရွိသည္႔ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လုိက္သည္ႏွင္႔ စက္ရထားပံုစံ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲထုိင္စီးလို႔ရသည႔္ ထိုင္ခံုတစ္ခုက အေပါက္ဝ၌ ၾကိဳလို႔ေနသည္။ ကၽြန္မႏွင္႔ အန္တီလည္း ထိုနွစ္ေယာက္တစ္တြဲထိုင္ခံုေပၚသို႔ တက္လိုက္ၾကသည္။ ထိုစက္ထိုင္ခံုက တေၿဖးေၿဖးနွင္႔ အခန္းထဲသို႔ဝင္ကာ စတင္ေရြ႔လ်ားသြားပါသည္။ စက္ထိုင္ခံု၏ ေဘးတဘက္တခ်က္၌မူ  woody ႏွင္႔ buzz ကာတြန္းရုပ္မ်ားနွင္႔ အၿခားစက္ရံုပံုစံအရုပ္မ်ားက ေနရာယူထားသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ အခန္းတြင္းကစားနည္းမွာလည္း စက္ထိုင္ခံုေပၚတက္ထိုင္စီးေနစဥ္ ထိုင္ခံုေရြ႔လ်ားရာလမ္းတေလွ်ာက္ရွိ အရုပ္မ်ားကို စက္ေသနတ္ၿဖင္႔ လိုက္ပစ္ရၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္။



“ဒါ ေသနတ္ပစ္ရတဲ႔အခန္း”ဆိုၿပီး ကၽြန္မအေဒၚက အခန္းေပါက္ေရာက္စဥ္က ေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း ထိုင္ခံုစတင္ကာ ေရြ႕လ်ားေနသည္အထိ ဘာကိုပစ္ရမည္ကို သေဘာမေပါက္ၿဖစ္ေနမိသည္။ သို႔ႏွင္႔ နည္းယူရန္ ေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စံုတြဲတစ္တြဲ ပစ္ေနသည္ကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည္႔လိုက္ပါသည္။
ေၾသာ္...ဒီလိုပစ္ရတာကိုး ...။ နည္းကိုသိသြားသည္ႏွင္႔ ကၽြန္မလည္း မနားတမ္း ပစ္ပါေတာ႔သည္။ ပစ္မွတ္တစ္ခ်က္မွန္သြားတိုင္း ထိုင္ခံုလက္ကိုင္တန္းရွိ အမွတ္ၿပစက္မွ အမွတ္မ်ားက တိုးတိုးသြားသည္။ အမွတ္တိုးသြားေလ ပို၍ပစ္ခ်င္ေလ။ ပို၍ အစြမ္းကုန္ ထိထိမိမိပစ္ေလ အမွတ္ကတိုးေလၿဖစ္ေနေတာ႔သည္။



 အာရံုစိုက္၍ ပစ္ေကာင္းေန၍ အခန္း၏ ထြက္ေပါက္သို႔ေရာက္သြားသည္႔တိုင္ ဆက္၍ ေဆာ႔ခ်င္ေနေသးသည္။ ထိုင္ခံုေပၚမွ ဆင္းရန္ အင္တင္တင္ ၿဖစ္ေနရသည္။
 “ဟယ္ နင္က အမွတ္ (၁၅၀၀၀)ေက်ာ္ေတာင္ ရတယ္ ။ ငါ႔မွာေတာ႔ အမွတ္ (၂၀၀၀)ေက်ာ္ပဲရတယ္။ ငါ႔တူမကေတာ္လိုက္တာ။ နင္ဘာကိုပစ္တာလဲ။ ငါ႔မွာေတာ႔ ဘာပစ္ရမွန္းမသိေတာ႔ ေလွ်ာက္ၿပီးရမ္းပစ္လိုက္ေတာ႔တာ။ ဟားဟ ”
ကၽြန္မ အေဒၚက ေၿပာၿပီး ရယ္ေနေတာ႔သည္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ေသနတ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္ႏွင္႔ ခုနက သဲၾကီးမဲၾကီး  ေသနတ္ပစ္ၾကသည္႔အၿဖစ္ကို ရယ္ေနမိၾကသည္။



“ ကာတြန္းရုပ္ေပၚမွာရွိတဲ႔ ပစ္မွတ္ကို ေသနတ္ကထြက္တဲ႔ ေရာင္ၿခည္နဲ႔ ထိေအာင္ပစ္လိုက္ေတာ႔ အမွတ္ေတြတိုးတိုးသြားတာေပါ႔”
ကၽြန္မက ဒီလို ဝင္႔ဝင္႔ၾကြားၾကြားေၿပာေတာ႔
“ဟင္... ဟုတ္လား... ငါေတာ႔မသိပါဘူး။ ရွိသမွ် ရမ္းတမ္းပစ္ထည္႔လိုက္ေတာ႔တာ။ ဘာကို ပစ္ရမွန္းလည္း မသိ။ နင္က ဘယ္လိုသိတာလဲ ”
 ကစားနည္းသာ ၿပီးသြားသည္။ ကၽြန္မအန္တီကေတာ႔ ဘာကိုပစ္၍ ပစ္ရမည္ကိုနားမလည္။ ဘာေတြကို ပစ္ခဲ႔သည္လည္း သူမသိေပ။ ခက္ေတာ႔သည္။
 “ ေၾသာ္...အခန္းထဲ စဝင္ဝင္ၿခင္းေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားပစ္တာကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ပစ္မွတ္က အရုပ္ေတြရဲ႕ အလယ္ဗဟိုမွာ ရွိတာေလ။ အဲတာနဲ႔ ရွိသမွ် အရုပ္ေတြေပၚက ပစ္မွတ္ေတြကို အမိအရ ပစ္ထည္႔လိုက္တာ။ စက္ထိုင္ခံုနဲ႔ အလွမ္းနည္းနည္းေဝးေနေသးတဲ႔ ပစ္မွတ္ေတြကိုလည္း လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ၾကိဳၿပီးပစ္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အေနာက္က က်န္ခဲ႔တဲ႔ ပစ္မွတ္ေတြကိုလည္း ရလိုရၿငား လွည္ၿပန္ၿပီး ၿပန္ပစ္တာေပါ႔။ အန္တီထိုင္တဲ႔ ဘက္က ပစ္မွတ္ေတြကိုလည္း ရေအာင္ ပစ္တာေလ”
“ ငါ႔တူမ ေတာ္တယ္”
အန္တီ႔ထံမွ ခ်ီးက်ဴးစကားေလး ရလိုက္ပါ၏။



အေပ်ာ္တမ္း ကစားနည္းၿဖစ္၍ အမွတ္တိုးသည္ မတိုးသည္က အေရးမၾကီးေသာ္လည္း ဤေသနတ္ပစ္ကစားနည္းေလးက ကၽြန္မအား အသိတရားေလး တစ္ခုကို လစ္ဟၿပလိုက္ပါသည္။
ပစ္မွတ္ အလြန္အေရးၾကီးေၾကာင္း နားလည္လိုက္ရပါ၏။ ပထမဦးစြာ မိမိ၏ ပစ္မွတ္ကို သိဖို႔လိုပါသည္။ မည္မွ် အားၾကိဳးမာန္တက္ ပစ္ေသာ္လည္း ပစ္မွတ္မသိပါက ထိဖို႔ေဝးစြ၊ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းရံုသာ ရွိပါလိမ္႔မည္။ ဘဝပန္းတိုင္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ၾကရာဝယ္ မိမိ၏ ပစ္မွတ္ကို သိမည္၊ ထိုပစ္မွတ္ကို
ပစ္ရန္ နည္းလမ္းမ်ားကိုလည္း နည္းယူမည္၊ အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထား၍ အားၾကိဳးမာန္တက္ႏွင္႔ အာရံုစိုက္ၿပီး ပစ္မည္ဆိုပါက ပစ္မွတ္မွန္၍ ရမွတ္တိုးမည္မွာ ဧကန္မုခ်ပါေပ။

အသီး ခ်ိဳခိ်ဳေမႊးေမႊးေလး

“အလုပ္ဆိုတာဟာ ခါးတဲ႔အၿမစ္ရွိေပမယ္႔ ခ်ိဳတဲ႔အသီးေတြသီးပါသတဲ႔” ၾကားဖူးတဲ႔ ဆိုရိုးစကားေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီခ်ိဳတဲ႔အသီးေတြသီးပြင္႔ရာ အလုပ္သို႔ သြားေရာက္လုပ္္ကိုင္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။ အဲဒီအသီးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ကၽြန္မရဲ႕စာဖတ္မိတ္ေဆြမ်ားကို မ်ွေဝလိုက္ပါတယ္။



သင္ယူထားခဲ႔တဲ႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားရဲ႕ အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္းကို လက္ေတြ႔အလုပ္သြားလုပ္ၿခင္းၿဖင္႔္ ပိုၿပီးနားလည္သေဘာေပါက္လိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္မခံယူထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ဒီလိုလက္ေတြ႔အလုပ္သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ရာကေန ရလာမယ္႔ဝင္ေငြေတြကိုလည္း တခုတ္တရ လိုခ်င္တာလည္း တစ္ခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ႔ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာကုမၸဏီမ်ားရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ပံုနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔လိုတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းပါ။ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာရဲ႕ တြန္းပို႔မွဳနဲ႔ ၿမိဳ႕ၿပအင္ဂ်င္နီယာကုမၸဏီမ်ားသို႔ လက္ေတြ႔ဆင္းအလုပ္သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ဖြင္႔လင္႔ေပးထားတဲ႔ (minor)ဘာသာရပ္ကို ကၽြန္မစိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္တက္ခဲ႔ပါတယ္။



ဒီminor class ဟာ ဆရာ(၃)ဦးေပါင္းၿပီး ဖြင္႔ထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမ်ားရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားနဲ႔ သင္ၿပေပးတဲ႔အတြက္ အတန္းတြင္း သင္ခန္းစာေတြဟာ တကယ္ပဲ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလွပါတယ္။ တခါတရံမွာလည္း အၿပင္မွလုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ဖိတ္ၾကားၿပီး အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ဖလွယ္ေစပါတယ္။ ယခင္အတန္းသားေဟာင္းမ်ားကိုလည္း ၿပန္လည္ဖိတ္ၾကားၿပီး လက္ေတြ႔အလုပ္သြားလုပ္ၿခင္းကေနရခဲ႔တဲ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြကို တင္ၿပခိုင္းတာလည္း ရွိပါေသးတယ္။ သင္ခန္းစာေတြကေတာ႔ အားလံုးရွယ္ပါပဲ။ ဒါ႔အၿပင္ ေက်ာင္းအခန္းတြင္းမွာ မဲနိွဳက္အဖြဲ႔ခြဲၿပီး ကုမၸဏီလုပ္ငန္းရွင္မ်ားကတစ္ဖြဲ႔၊ အလုပ္သြားေရာက္လုပ္ကိုင္မယ္႔သူမ်ားကတစ္ဖြဲ႔ခြဲၿပီး အင္တာဗ်ဴးအစီအစဥ္ေတြကိုလည္း အစမ္းေလ႔က်င္႔ခဲ႔ရပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္း၊ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာလည္းေကာင္းေပါ႔။ (၄)လတာ စာသင္ႏွစ္တစ္ခုတက္ေရာက္ရၿပီး၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္(၂)လတာတြင္းမွာ ကုမၸဏီမ်ားသို႔ သြားေရာက္လက္ေတြ႔ဆင္းရၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။



ကၽြန္မတို႔ဌာနနဲ႔ဆက္သြယ္ထားတဲ႔ ကုမၸဏီတခ်ိဳ႕ဟာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္နွစ္လတာအတြင္း အလုပ္သင္ဆင္းခ်င္တဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚယူေလ႔ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မသြားေရာက္လက္ေတြ႔ဆင္းဖို႔ စာရင္းက်လာတဲ႔ ကုမၸဏီကေတာ႔ (CECI)လို႔ေခၚတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာကုမၸဏီပဲၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အတူ အတန္းသားစုစုေပါင္း၄ေယာက္ ကုမၸဏီတစ္ခုတည္းအတူက်ေပမယ္႔ ဟိုေရာက္သြားေတာ႔ မတူတဲ႔ ဌာနေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အသီးသီးကြဲသြားပါေတာ႔တယ္။



 (CECI)ကုမၸဏီေရာက္ေတာ႔ ဟိြဳင္ေကာ္ နဲ႔ ေပ႔ကယ္ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအသစ္နွစ္ေယာက္ ရလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္က မတူတဲ႔ေက်ာင္းအသီးသီးက လာက်ေပမယ္႔ ေႏြရာသီနွစ္လတာအတြင္းမွာ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၿဖစ္သြားၾကပါတယ္။



“နင္တို႔နွစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲသိလား။ ထိုင္ဝမ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ခင္ဖို႔သိပ္မေကာင္းဘူးလို႔ထင္ထားတာ နင္တို႔နဲ႔ေတြ႔မွပဲ ငါ႔အၿမင္ေတြေၿပာင္းကုန္ၿပီ”
 ကၽြန္မက အဲလိုေၿပာေတာ႔
“နင္တက္တဲ႔ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းေကာင္းဆိုေတာ႔ မာနၾကီးတဲ႔စာၾကပိုးေတြမို႔လို႔ပါ။ တၿခားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး”
“အင္...ဟုတ္မွာပါ” သူတို႔နွစ္ေယာက္အေၿပာကို ကၽြန္မေထာက္ခံလိုက္ရပါတယ္။
 သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တကယ္ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။



ကုမၸဏီမွာ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ထိုင္ရတဲ႔ေနရာေတြက အလွမ္းေဝးေပမယ္႔  အားတာနဲ႔ ေနရာသံုးခုစလံုးမွာ သံုးဦးသားအလွည္႕က် ေရာက္ေနတတ္က်ပါတယ္။ (CECI)ေရာက္ခါစက ကၽြန္မဟာ ACTO CAD ကို စလံုးေရစေတာင္ သိထားၿခင္းမရွိဘူးေတာ႔  တီးမိေခါက္မိရွိထားဖူးတဲ႔ ဟိြဳင္ေကာ္ဆီေၿပးေမးရတာလည္း အေမာပါပဲ။ သူက ACTO CAD တတ္ထားၿပီးသူမို႔ အားတဲ႔အခ်ိန္မွာ 3Ds max ကို ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေလ႔က်င္႔ေနတတ္ပါတယ္။ ဟြိဳင္ေကာ္ဟာ ေယာက်ာ္းေလးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ရွည္တဲ႔သူလို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ေစတနာပိုပို ေၿပာၿပတတ္သူပါ။ ေပ႔ကယ္နဲ႔က မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ တၿခားအၿပင္ကိစၥအေၾကာင္း အားလူးလည္းဖုတ္၊ စားစရာရွိလည္း ေဝစားမွ်စားနဲ႔ ညီအစ္မလို ခင္မင္ခဲ႔ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တရုတ္စာအသံထြက္နဲ႔ အဓိပၸါယ္ေတြ မသိေတာ႔ဘူးဆိုလည္း ေပ႔ကယ္ဆီ ေၿပးေမးေနက်ေပါ႔။  သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔လည္း (၂)လတာ အလုပ္သင္ဆင္းခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ သိပ္ၿပီးခက္ခက္ခဲခဲ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ သူတို႔ကို ၿပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔ ဘုးရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္။



(CECI)ကုမၸဏီမွာ ဌာနခြဲေပါင္းအခု ၂၀နီးပါးရွိပါတယ္။ ပို႔ေဆာင္ေရးဌာန၊ သံလမ္းဌာန၊ ေဆာက္လုပ္ေရးဌာန၊ စက္ပစၥည္းဌာန၊ သတင္းဌာန၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာန စသၿဖင္႔ စံုလို႔ပါပဲ။
(CECI)ကုမၸဏီရဲ႕ ေဆာက္လုပ္ေရး(structure)ဒီဇိုင္းဆြဲတဲ႔ ဌာနဟာ (၁)နဲ႔(၂)ဆိုၿပီး ဌာနငယ္ႏွစ္ခု ခြဲထားပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတာဝန္က်တဲ႔ ဌာနကေတာ႔ ေဆာက္လုပ္ေရး ဌာန(၂) SB ၿဖစ္္ပါတယ္။ ဒီဌာန(၂)က အဓိကအေနနဲ႔ တံတားဒီဇိုင္းေတြကို ဆြဲၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဌာန(၂)မွာကိုပဲ အင္ဂ်င္နီယာ ဝန္ထမ္းအေယာက္(၇၀)ေလာက္ရွိပါလိ္မ္႔မယ္။ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရထားတဲ႔သူက(၂)ေယာက္ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ႔ မာစတာဘဲြ႕ရထားသူေတြပါ။ သူတို႔ေတြအားလံုး ေတာ္ေတာ္ေလးကို အလုပ္ၾကိဳးစားၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အလုပ္ကို dead line အမွီ အားၾကိဳးမာန္တက္လုပ္ရတဲ႔အေၾကာင္း၊ တာဝန္ကို အခ်ိန္မွီမၿပီးလို႔ကေတာ႔ ၿပန္ၿပီးဒဏ္ေငြေဆာင္ရတဲ႔အေၾကာင္းလည္း ၾကားသိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔အလုပ္သင္ဆင္းသူေတြက ညေန(၅)နာရီ ေဒါင္ဆိုတာနဲ႔ ၿပန္ဖို႔တာဆူေနေပမယ္႔ သူတို႔ကေတာ႔ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ႔ထိ အလုပ္ဇြဲကပ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုလည္း ဘယ္သူေတြ အခ်ိန္ပို လာၾကမလဲ ဆိုၿပီး အဖြဲ႔ၿငိေနတတ္ၾကၿပန္တယ္။ သူတို႔ေတာ႔ အလုပ္ၾကိဳးစားတာ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သူတို႔အိမ္သားေတြ ဘယ္လိုေနတယ္ မေၿပာတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံဟာ အိမ္ေထာင္ကြဲတာ အာရွမွာ နံပတ္(၁)ခ်ိတ္ေနတာ ၿဖစ္မယ္။ အလုပ္နဲ႔ မိသားစုအေရး တဘက္ေစာင္းနင္းမၿဖစ္ဖို႔ေတာ႔ လိုတယ္ဆိုတာ ၿမင္လိုက္မိတယ္။



အလုပ္ကို တကုန္းကုန္း လုပ္ၾကေပမယ္႔ တခါတရံ အလုပ္တြင္း စုေပါင္းမုန္႔စားခ်ိန္လည္းရွိပါေသးတယ္။ တခါတရံ ေဖ်ာ္ရည္နဲ႔ အသားညုပ္ေပါက္ဆီ၊ တခါတရံ ေခါက္ဆြဲ။ အမ်ိဳးစံုပါပဲ။ အားလံုးကို ကုမၸဏီက ကုန္က်ခံၿပီး ဝန္ေဆာင္ေပးတာပါ။ ဒီလို အနားယူ စားၾကေသာက္ၾကခ်ိန္ဆို တရင္းတႏွီး စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလိုပါပဲ။ ကုမၸဏီတြင္းမွာ ဝါသနာတူ အဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အားကစားအဖြဲ႔၊ အဂၤလိပ္စကားေၿပာေလ႔လာေရးအဖြဲ႔၊ ဂ်ပန္စာေလ႔လာေရးအဖြဲ႔၊ ပန္းအလွဆင္ေလ႔လာေရးအဖြဲ႔ ဆိုၿပီး အစံုပါပဲ။ အဂၤလိ္ပ္စကားေၿပာေလ႔လာေရးအဖြဲ႔မွာ ခိုင္ေကာနဲ႔အတူ ပါဝင္ၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ခရစ္ယာန္မိႆဟာရ အဖြဲ႔လည္းရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္သင္ဆင္းခ်ိန္အတြင္းမွာ ခရစ္ယာန္မိႆဟာရ အဖြဲ႔မ်ားဦးေဆာင္တဲ႔ ထိုင္ဝမ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖခင္မ်ားေန႔နဲ႔ ၾကံဳလိုက္ပါေသးတယ္။ (CECI)ကုမၸဏီအတြင္းက လာေရာက္ပါဝင္တဲ႔ ဖခင္အားလံုးကို လက္ေဆာင္ေတြေပးၾက၊ ဂုဏ္ၿပဳသီခ်င္းေတြဆိုၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔တကယ္ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မအေဖကို ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ကဒ္ေလးတစ္ခုေတာင္ရလုိက္ပါေသးတယ္။



ကုမၸဏီမွာ ကၽြန္မတို႔အုပ္စုနဲ႔ အရမ္းရင္းႏီွးခဲ႔ရသူေတြကေတာ႔ ခိုင္ေကာ(ကို)၊ ေရွာင္ထန္းေကာ(ကို)၊ ေရွာင္ဖန္းေကာ(ကို)နဲ႔ ေရွာင္ခ်ီက်ဲ(မ)တို႔ပါ။ အားလံုးက ကၽြန္မတို႔(၃)ေယာက္ကို ေမာင္ေလးညီးမေလးေတြလို သြန္သင္လမ္းၿပေပးၾကတယ္။ အလုပ္သင္ဆင္းၿပီးတာေတာင္ ကၽြန္မတို႔၃ေယာက္ကို ခင္မင္လို႔ အခ်ိန္ညွိၿပီး ဆိုင္မွာ ဒင္နာ(dinner)ေလးေတာင္ တစ္ေခါက္ႏႊဲလို္က္ၾကပါေသးတယ္။
ကုမၸဏီကို အလုပ္သင္ဆင္းလာတဲ႔သူေတြဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ကို အလုပ္ခ်ိန္မွာ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွ်ေတာ႔ မခိုင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စေရာက္တဲ႔ေန႔မွာ မန္ေနဂ်ာ ဦးဦးက အားလံုးကို ဒီလိုေလး စကားေၿခြထားပါတယ္။ “ဒီ၂လတာအတြင္းမွာ ကုမၸဏီကိုလာၿပီး အလုပ္သင္ဆင္းတဲ႔အခါမွာ ပထမဦးဆံုး ကိုယ္ဘာလိုခ်င္တာလည္း အရင္သိေအာင္လုပ္ပါ။ ၿပီးရင္ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ယူသြားပါ။ မသိတာ၊ မတတ္တာရွိရင္ အားလံုးကို ေမးလို႔ရတယ္။ အားလံုးက ဒီမွာ မိသားစုလိုပဲ ”
ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ၾကိဳဆိုအားေပးခဲ႔ပါတယ္။



ကုမၸဏီမွာ ကၽြန္မတို႔လုပ္ရတာဆိုလို႔ အင္ဂ်င္နီယာဝန္ထမ္းေတြလိုတဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြရွာေပးရတာမ်ိဳး၊ စာစီေပးရတာမ်ိဳးနဲ႔ မိတၱဴကူးေပးရတာတို႔ပါ။ က်န္တဲ႔အားတဲ႔အခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေလ႔လာလို႔ရပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း (၂)လအတြင္းမွာ ACTO CAD တတ္ေအာင္သင္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မကို ေလ႔လာလို႔ရေအာင္ တေယာက္တမ်ိဳးဝိုင္းကူေပးၾကပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္၊ ဒီေခြေလးေကာင္းတယ္၊ ဒါေလးကို ဒီလိုဆြဲရတယ္၊ ဒါတတ္ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ဟိုပံုဆြဲဒီဇိုင္းကို တတ္ေအာင္သင္ထား စသၿဖင္႔လမ္းညြန္ေပးက်တာဟာ တကယ္႔ေရႊတြင္းထဲ က်ေနသလို ကုန္းေကာက္လို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။



ဌာနခြဲအသီးသီးမွာတာဝန္က်ေနက်တဲ႔ ကၽြန္မတို႔လို အလုပ္သင္ဆင္းသူ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုးအတြက္ ေဟာေၿပာပြဲေတြ တပတ္တေခါက္ေလာက္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဌာနခြဲအသီးသီးရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာက္ရြက္ပံုအေၾကာင္းေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး သိသင္တဲ႔ အေၿခခံနည္းဥပေဒသေတြကို ေဟာေၿပာေပးၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ တၿခားမိမိနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ ဌာနခြဲဆိုင္ရာ ေလ႔လာပို႔ခ်မွဳေတြကိုလည္း မိမိစိတ္ၾကိဳက္ တက္ေရာက္ခြင္႔လည္း ေပးထားပါေသးတယ္။ (CECI)ကုမၸဏီမွာ တစ္ခ်ိဳ႕တကၠသိုလ္ဆရာေတြက အၾကံေပးသူေတြအေနနဲ႔လည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၾကတာမို႔ တစ္ခ်ဳိ႕ဝန္ထမ္းေတြဟာ အဲဒီဆရာေတြရဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမွဳနဲ႔ အလုပ္ဝင္ခြင္႔ရသြားၾကတယ္လို႔လဲ သိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္မွာ ဆရာေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာရထားဖို႔လည္း လိုတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း  ဒီ (CECI)ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ေတြ႔ၿမင္ခင္မင္ခြင္႔ ရလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းထဲကဆိုေတာ႔ ပိုၿပီးဂရုစိုက္ေပးၾကတာလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။



ကုမၸဏီရဲ႕ ဝန္ထမ္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ခင္မင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔လို ေတာ္တဲ႔အင္ဂ်င္နီယာၾကီးေတြကို လက္ပြန္းတတီး ရင္းႏွီးခြင္႔ရလို႔ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္ေလး ဝမ္းေၿမာက္ရပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ဒီဇိုင္းပံုေတြကို ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး ေဆြးေႏြးတို္င္ပင္တာကို ေဘးနားကေနၾကည္႔ၿပီး အားက်လိုက္ရတာ။  (၂)လတာအတြင္း ေတြ႔ၿမင္ခဲ႔ရသမွ်ဟာ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္မက္ၾကီးကို အေရာင္တင္ဖို႔ အားေတြပိုၿပီးၿဖစ္လာခဲ႔ရပါတယ္။ အခ်ုဳပ္အေနနဲ႔ ေၿပာရရင္ေတာ႔ (၂)လတာအတြင္း (CECI)ကုမၸဏီကေန ကၽြန္မခူးယူ စားသံုးခဲ႔ရတဲ႔ ဝမ္းေၿမာက္ၿခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း၊ အားက်ၿခင္း၊ ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္းစတဲ႔ အသီးေတြက ခ်ိဳခ်ိဳေမႊးေမႊးေလးေပါ႔ရွင္။

ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင့္

ခ်စ္တဲ႔စာဖတ္ မိတ္ေဆြတို႔ေရ....
 ပြင္႔လင္းရာသီလို႔ေခၚတဲ႔ ေဆာင္းဦးရာသီ တစ္ပတ္လည္လာၿပန္ၿပီေနာ္။ နာရီစကၠန္႔ေလးေတြရဲ႕ တြန္းပို႔မွဳနဲ႔အတူ ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ ဘဝခရီးကို တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ႔ၾကၿပီ။ တခါတရံ ပူၿပင္းတဲ႔ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေခၽြးလံုးတဒီးဒီးေၿမခရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြရွိသလို၊ တခါတရံၾကၿပန္ေတာ႔လည္း ေနရိပ္ေအာက္မွာ ခရီးတေထာက္ အေမာေၿဖနားခိုခြင္႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူ႔ဘဝခရီးက လွိဳင္းၾကပ္ခြပ္ေလးလို နိမ္႔လိုက္ၿမင္႔လိုက္နဲ႔ေပါ႔။



အဲဒီလို အခက္အခဲတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ႔ ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ႔အခါ ကၽြန္မတို႔လူသားေတြဟာ ထာဝဘုရားသခင္ကို အားကိုးလို႔ရတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း က်မ္းစာထဲမွာ ဒီလိုေၿပာထားပါတယ္။
သုတၱံက်မ္း ၃း ၆ ။ ။ သြားေလရာ၌ ထာဝရ ဘုရား ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေလာ့။ သုိ႔ျပဳလွ်င္ သင္၏ လမ္းခရီးတို႔ကို ပဲ့ျပင္ေတာ္မူမည္။



“ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ေလး လြဲသြားတယ္ကြာ”
“အဆင္မသင္႔လိုက္တာ” ဆိုၿပီး တို႔ေတြ ၿငီးညဴမိၾကဖူးမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ထာဝရဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္အားကိုးသူအတြက္ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ အၿဖစ္အပ်က္၊ အသြားအလာ  အားလံုးဟာ တစ္ကယ္႔ကို အေပးအယူ စည္းခ်က္ညီလြန္းလွတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ သိခြင္႔ရလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အနီးအနားမွာ အခက္အခဲေလးေတြကို ကူညီေၿဖရွင္းေပးဖို႔ ေကာင္းကင္တမန္ေလးေတြကိုလည္း ဘုရားက ၿပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔အေၾကာင္း ဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။





 
၁။ ကၽြန္မ အေဝးသင္တကၠသိုလ္တက္စဥ္  ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေၿဖတဲ႔ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ႔။ အဲဒီေန႔က စာေမးပြဲေၿဖေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အခ်ိန္ၿပည္႔ေၿဖဆိုလို႔အၿပီး၊ ၿပန္ခ်င္စိတ္နဲ႔ စာေမးပြဲခန္းကေန ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ႔လိုက္မိတယ္။
"ေဟး မင္မင္။ ေၿဖေနလိုက္တာ က်က္ထားတာေတြတိုးလို႔လား။ မၿပီးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ နင္႔ကိုပဲေစာင္႔ေနတာ"
“အင္းပါ...ငါ႔အတြက္ေစာင္႔ေနေပးရလို႔ ေဆာရီးပါပဲေနာ္”
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ေစာင္႔ေနတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးရွိရာသို႔ ကသုတ္ကရက္ ေၿပးလာတဲ႔ကၽြန္မကို အားလံုးက ဝိုင္းၿပီးေမတၱာပို႔ေနၾကတာပါ။


“ကဲ... အားလံုးလူစံုၿပီဆိုေတာ႔ သြားေနၾကစားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာသြားဝိုက္ၾကမယ္”
“ေဝးေဟး...သြားမယ္သြားမယ္”
အားလံုးတေပ်ာ္တပါးနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္သို႔သြားၿပီး ဗိုက္ၿဖည္႕လိုက္ၾကတယ္။ စားေမးပြဲလည္းေၿဖေကာင္း၊ အစားအေသာက္ကလည္းေကာင္းဆိုေတာ႔ မင္မင္တို႔႔ဂြမ္းဆီထိၿပီေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနအိမ္ၿပန္ေရာက္တဲ႔အထိ အေပ်ာ္လိွဳင္းေတြက တသိမ္႔သိ္္မ္႔ရွိလို႔ေနတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္စရွိေတာ႔မွ ေၿဖခဲ႔ၿပီးတဲ႔စာအုပ္ေတြၿပန္သိမ္း၊ ေနာက္ေန႔ေၿဖဆိုရမယ္႔ ဘာသာရပ္စာအုပ္ေတြၿပင္ဆင္ထုတ္တဲ႔အခါၾကေတာ႔မွ
“ဟဲ႔... ငါ႔ေက်ာင္းသားကဒ္က ဘယ္ေရာက္ေနတာပါလိမ္႔။ လမ္းမွာမ်ား က်ေပ်ာက္ခဲ႔တာလား။ ဒုကၡပါပဲေနာ္။ ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစား။ ၿပန္စဥ္းစားၾကည္႔စမ္း”
ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔။ ေခါင္းကိုတဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းကုတ္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔လိုက္တဲ႔အခါမွ...


“အုိ... ငါဒီေန႔ညေန စာေမးပြဲခန္းကထြက္လာေတာ႔ ေရးၾကီးသုတ္ၿပာေၿပးလာခဲ႔တာ။ ေက်ာင္းသားကဒ္ယူဖို႔ ေမ႔က်န္ခဲ႔တာၿဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာပဲ ေမ႔က်န္ခဲ႔တာေနမွာ”
ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္လည္းသိထားလို႔ေလ။ တခါတုန္းကလည္း ေစ်းသြားၿပီး ဟင္းရြက္ဆိုင္မွာ ဟင္းရြက္သြားဝယ္တာ၊ က်သင္႕တဲ႔ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး အဲဒီဝယ္ထားတဲ႔ဟင္းရြက္ယူဖို႔ ေမ႔လာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဟီးဟီး။
“အခုည မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ခုခ်ိန္မွ ေက်ာင္းသြားၿပီး ေက်ာင္းသားကဒ္ၿပန္ယူဖို႔ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ စာေမးပြဲအခန္းေစာင္႔ဆရာမေတြပဲ သိမ္းထားေပးေလာက္ၿပီထင္တယ္။ တကယ္လို႔မသိမ္းထားေပးဘူးဆိုရင္ေရာ။ အင္ဒုကၡပဲ။ မနက္ၿဖန္မနက္ဆိုရင္ တၿခားႏွစ္က ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲလာေၿဖရင္ ငါ႔ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ေလွ်ာက္ပစ္ထားလိုက္မွၿဖစ္၊ မနက္ၿဖန္စာေမးပြဲေၿဖစရာမလိုေတာ႔ပဲ ၿဖစ္ရေတာ႔မယ္”
ေတာင္ေၿမာက္စဥ္းစားၿပီး ေခါင္းကရွဳပ္လာပါေတာ႔တယ္။ ဘုရားသခင္ကယ္ပါလို႔ ႏွဳတ္ကစၿပီး တရပါေတာ႔တယ္။


ဒီလိုနဲ႔ ၿဗဳန္းစားၾကီး “အလွေမ”ဆိုတဲ႔သူငယ္ခ်င္းကို သြားၿပီးၿမင္ေယာင္မိလိုက္တယ္။ အို...အလွေမလည္း ငါနဲ႔ေမဂ်ာတူပဲ။ ဒုတိယႏွစ္လို႔ေၿပာဖူးတယ္။ အလွေမနဲ႔က တရုတ္ေက်ာင္းစတက္တဲ႔နွစ္က ခင္မင္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူလည္းၿမန္မာေက်ာင္းအထက္တန္းေအာင္ၿပီး တရုတ္ေက်ာင္းေၿပာင္းလာတက္တဲ႔ တရုတ္မေလး။ တဘက္ကေနလည္း အေဝးသင္တက္ေနသူ။ ကၽြန္မနဲ႔ဘဝတူေပါ႔။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေမဂ်ာပါတူလိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္သူက တရုတ္အထက္တန္းတစ္တန္းကို ခံုေက်ာ္တက္သြားလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ အခန္းကြဲသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းမွာတခါတရံ ေတြ႔ေနက်ပါ။ အလွေမကိ ုစဥ္းစားမိတာနဲ႔ သူ႕အိမ္ကို ကမွန္းကတန္းသြားလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္လႊဲခ်င္လႊဲေနပါအံုးမယ္။ သူ႔အိမ္လည္းတခါမ်ွ မသြားဖူးေပမယ္႔ ေရာက္တာနဲ႔ အလွေမလို႔ တစ္ခ်က္ေအာ္ေခၚလိုက္တာနဲ႔ သူေၿပးထြက္လာပါတယ္။ သူ႕ဆီေရာက္ေတာ႔ သူေၿဖတဲ႔စာေမးပြဲခန္းနဲ႔ ကၽြန္မေၿဖတဲ႔အခန္းက တစ္ခန္းတည္းၿဖစ္တာကို သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔သူက မနက္အခ်ိန္မွာ ေၿဖရတာတဲ႔။ အို ဘုရားမတာပါပဲ။


“အလွေမေရ ကူညီပါအံုးေနာ္။ ငါ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားကဒ္ ေက်ာင္းမွာက်န္ခဲ႔လားမသိဘူး။ အဲဒါ နင္မနက္ၿဖန္သြားရင္ ငါ႔ရဲ႕စာေမးပြဲစားပြဲမွာ ရွိမရွိ တခ်က္သြားၾကည္႔ေပးပါေနာ္” ဆိုၿပီးအကူအညီေတာင္းရပါေတာ႔တယ္။
“ရပါတယ္”
ဒီလိုနဲ႔ အကူအညီေတာင္းၿပီး အိမ္ၿပန္လာခဲ႔ပါတယ္။ မနက္ၿဖန္ေရာက္ဖို႔ စိတ္ကတထင္႔ထင္႔နဲ႔။ ေန႔လည္ သူၿပန္လာခ်ိန္ေလာက္ သူ႔အိမ္ကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္းၾကီးစြာနဲ႔ ကၽြန္မသြားလိုက္ပါတယ္။


“အလွေမ... ငါ႔ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ႔ရဲ႕လားဟင္”
“ေတြ႔တယ္။ ဒီမွာယူလာခဲ႔ၿပီ။ ေရာ႔...”
အိုေပ်ာ္လိုက္တဲ႔ၿဖစ္ၿခင္း။ သူေပးလာတဲ႔ ေက်ာင္းသားကဒ္ေလးကိုၾကည္႔ၿပီး ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟယ္။ နင္ဘယ္လိုရွာေတြ႔တာလဲ။ ဆရာမကိုသြားေမးေပးတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ နင္႔စားပြဲနံပါတ္က ငါ႔ထိုင္တဲ႔စားပြဲရဲ႕အေနာက္မွာပဲ။ အဲတာ စားပြဲေပၚမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ တခါတည္းယူထားလိုက္တာ”
“အိုဟုတ္လား။ နင္႕ကိုေက်းဇူးတင္လိုက္တာ”


အလွေမအိမ္က ၿပန္လာေတာ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထၿပီးကခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ကူညီမစေပးတဲ႔ ဇတ္ကြက္ေတြကိုလည္း တအံ႔တၾသေတြ႔ၿမင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးကေန ေနာက္ထပ္ကၽြန္မရလိုက္တဲ႔ သင္ခန္းစာကေတာ႔ ပစၥည္းေတြေမ႔တတ္တဲ႔အက်င္႔ေလးကို ၿပဳၿပင္ရေတာ႔မယ္ဆိုတာပါပဲ။  အေမကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ဆံုးမဆံုးမ ကၽြန္မကေတာ႔ ဟိုေမ႔ဒီေမ႔လို႔ ေနဆဲပါပဲ။ ခုေတာ႔ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရေတာ႔မွပဲ ေနာက္ဆို ကိုယ္႔ေနရာကေနထတာနဲ႔ တစ္ခ်က္ၿပန္ၾကည္႔သင္႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္႔ကိုကိုယ္ နာယူလို္က္ပါေတာ႔တယ္။


ဘုရားကိုလည္း အရမ္းေက်းဇူးတင္မိသြားတယ္။ အၿဖစ္အပ်က္အားလံုးဟာ ဘုရားရဲ႕အစီအမံေတြၾကားထဲမွာ လည္ပတ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္္။ အလွေမနဲ႔ခင္ရတယ္။ ေမဂ်ာလည္းတူတယ္။ စာေမးပြဲေၿဖတဲ႔အခန္းလာတူၿပန္တယ္။ မနက္ညေၿဖတဲ႕အခ်ိန္ကြာၿခားမွဳရွိတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ေၿဖတဲ႔စားပြဲခံုနံပါတ္ ေရွ႕ေနာက္ၿဖစ္ေနတယ္။ ၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ဇတ္ဝင္ခန္းအားလံုးဟာ အပိုအလိုမရွိ ခ်ိတ္ဆက္ေနတာကို ကၽြန္မနားလည္လုိက္ရပါေတာ႔တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။






၂။ ထိုင္ဝမ္တကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္တက္စကေပါ႔။ ရုပေဗဒ လက္ေတြ႔အတန္းလည္း တက္ရပါတယ္။ လက္ေတြ႔အတန္းမွာ ပံုမွန္အေနနဲ႔ ရုပေဗဒဆိုင္ရာ သီအိုရီေတြနဲ႔ စက္ပစၥည္းေတြကို အဖြဲ႔ခြဲၿပီး လက္ေတြ႔သင္ယူရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔စာေမးပြဲမွာေတာ႔ အမွားအမွန္ရယ္ ေရြးေၿဖပံုစံမ်ိဳးရယ္ပဲ ေမးတာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ တရုတ္လိုေလ႔လာရတာမို႔ သူမ်ား(၁၀)မိနစ္ေလာက္ဖတ္ရင္ ရတဲ႔စာကို ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ (၁)နာရီေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္မွ ရပါတယ္။ သူမ်ားေတြအေနနဲ႔ လက္ေတြ႔အတန္းရဲ႕စားေမးပြဲဟာ အရမ္းလြယ္ကူေနမွာပါ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္ပူမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔စာေမးပြဲအတြက္ ဘုရားဆီမွာ ဆုေတာင္းထားလိုက္ပါတယ္။ “ဘုရားသခင္ စာေတြကလည္းမ်ား၊ ရွဳပ္လည္းရွဳပ္၊ ေရာလည္းေရာေထြးေနပါၿပီ။ (0) ေတာ႔ကြဲပါရေစ” ဆိုၿပီးေတာ႔ ဘုရားလက္ထဲ အပ္ႏွံထားလိုက္ပါတယ္။


စာေမးပြဲေၿဖတဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္မရယ္ သွ်န္းရင္ရယ္ က်ားအိန္းရယ္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ စာေမးပြဲေၿဖခ်ိန္ထက္ေစာေစာလာၿပီး အတူစာက်က္ၾကတယ္။
“သ်ွန္းရင္ နင္႔ဖတ္စာအုပ္ ခဏၾကည္႔မယ္ေနာ္ ။ တခ်ိဳ႕အေၿဖေတြ မွန္မမွန္ တိုက္ၾကည္႔ခ်င္လို႔”
ကၽြန္မက သ်ွန္းရင္ကို ခြင္႔ေတာင္းၿပီး သူ႔စာအုပ္ကို ငွားၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။
“သူ႔စာအုပ္က သပ္ရပ္လိုက္တာေနာ္။ စာအုပ္အဖံုးကလည္း တြန္႔ေၾကေနတာမရွိဘူး။ ငါစာအုပ္ကိုင္ၾကမ္းတာနဲ႔ေတာ႔ကြာပါ႔ ”
ကၽြန္မသူ႔စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို ဘာရယ္မသိ အေတြးနဲ႔ၾကည္႔ၿပီး စဥ္းစားလိုက္တာပါ။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အခန္းနံပတ္၊ အဖြဲ႔နံပါတ္ အားလံုးေသေသသပ္သပ္ေလးေရးထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“ဆရာ႔နာမည္ ေရးရမယ္႔အကြက္မွာေတာင္ ဆရာ႔နာမည္ေရးထားပါလား။ ငါေတာင္ ဆရာနာမည္ ေမ႔ေနၿပီ။ သူ႔စာအုပ္ကေန ကူးေရးထားလိုက္မွ”
ဆိုၿပီး လက္ေတြ႔အတန္းဆရာရဲ႕နာမည္ကို ကူးေရးထားလိုက္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔အတန္းရဲ႕သင္ေပးသူဆရာဆိုတာ နာမည္ကသာ သက္ဆိုင္တဲ႔ဘာသာရပ္ပါေမာကၡနာမည္ေရးေပမယ္႔ တကယ္႔လက္ေတြ႔က်ေတာ႔ လက္ေထာက္ဆရာေတြနဲ႔သာ အမ်ားဆံုးသင္ယူရတာမို႔ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ဆရာ႔နာမည္လည္း စြဲမေနပါဘူး။ ေတာ္ရံုအေရးမၾကီးတဲ႔ကိစၥဆိုရင္ လုပ္ရ၊မွတ္ရ၊ေရးရတာ ပ်င္းတာမို႔ ကၽြန္မစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ဆရာ႔နာမည္ကို ေရးမထားမိခဲ႔ဘူး။ သ်ွန္းရင္စာအုပ္ကိုေတြ႔မွသာ ဘာရယ္မသိ ကူးထားလိုက္မိေတာ႔တယ္။


စာေမးပြဲခန္းထဲဝင္ေတာ႔ အေၿဖေရြးေၿဖပံုစံမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ပါၿပီေလ။ ေက်ာင္းသားေတြကို အလကားအမွတ္ေပးထားတဲ႔ ပုစ ၦာတစ္ပုဒ္။ သင္ သင္ယူေနတဲ႔ရုပေဗဒဘာသာရပ္ရဲ႕ ပါေမာကၡနာမည္ဟာ ဘယ္သူလဲတဲ႔။ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲၿပဳတ္က်တယ္လို႔ပဲေၿပာရမလား။ အဲဒီပုစၦာရဲ႕အေၿဖကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေၿဖလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဆရာ႔နာမည္ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ိဳး တသက္တကိုယ္ တခါမွ မေၿဖဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မအဲဒီအမွတ္ကိုေတာ႔ ဝကြက္ရလိုက္ပါၿပီ။ (0)ကြဲတာကေတာ့ ေအာင္စာရင္းထိုင္ေစာင္႔စရာမလိုေတာ႔ပါဘူး။ အမွားအမွန္နဲ႔ေရြးေၿဖဆိုတာမ်ိဳးဟာ လြယ္မေယာင္နဲ႔ မပိုင္လို႔ကေတာ႔ ထိုင္ငိုရမွာပါ။ အမွတ္ရတာလြယ္တယ္ဆိုေပမယ္႔ မပိုင္လို႔မွားရင္လည္း (0)ေတာင္ကြဲမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ကေတာ႔ ကၽြန္မကို (0)ကြဲေအာင္ ကူညီေပးလိုက္ပါၿပီ။ တကယ္လည္းအဲဒီဘာသာရပ္ကို အမွတ္(၇၀)ေက်ာ္နဲ႔ ေအာင္ၿမင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။






၃။ ဒုတိယႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ အတန္းအားခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္က တဖြားဖြားၿဖစ္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ခါစဆိုေတာ႔ အတန္းထဲမွာပဲထိုင္ၿပီးစာသင္တာနဲ႔ မၿဖစ္ေခ်ဘူးေလ။ အားတဲ႔အခ်ိန္ေလးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြယူအံုးမွ ဆိုၿပီးေပါ႔။
 အလုပ္လုပ္ေတာ႔ လူမွဳေပါင္းသင္ဆက္ဆံေရးကေန ဘာသာစကားေၿပာတာလည္း ေလ႔က်င္႔လို႕ရတယ္၊ မုန္႔ဖိုးလည္းရတယ္ဆိုၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္က တားမရ ၿဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ သခ်ာၤဌာနရဲ႕စာၾကည္႔တိုက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ပါတယ္။


တိုင္းတပါးသားေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခါစဆိုေတာ႔ စိတ္ကနဲနဲေတာ႔ လွဳပ္ရွားရပါတယ္။ သူတို႔ေၿပာတဲ႔ေလသံကၿမန္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ရပါေသးတယ္။ အေရးထဲ အလုပ္ထဲမွာ စာရင္းကိုင္ မမဆူပုပ္တစ္ေယာက္လည္းရွိေတာ႔ ကိုယ္႔အပိုင္းကို ၿပီၿပင္ေအာင္၊ေၿပာစရာမၿဖစ္ေအာင္ သတိေလးနဲ႔လုပ္ရကိုင္ရတဲ႔အပိုင္းလည္း ရွိပါတယ္။


တစ္ေန႔ကၽြန္မကို စာရင္းကိုင္မမက အလုပ္တစ္ခုခိုင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ မိွန္း(main)စာၾကည္႔တုိက္မွာရွိတဲ႔ ဌာနတစ္ခုကို စာအုပ္သြားေပးခိုင္းပါတယ္။ သူေၿပာတဲ႔ ဌာနနဲ႔ ေပးရမယ္႔သူရဲ႕နာမည္ကို စာရြက္ေလးမွာေရေပးၿပီး
 “မင္မင္ အဲဒီ(xxx)ဌာနကိုသြားၿပီး အဲဒီလူကို ဒီစာအုပ္သြားေပးလိုက္”တဲ႔။
“အဲဒီဌာနက မွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာရွိတာလည္း။ ဘယ္လိုသြားရမွာလဲ” ကၽြန္မကလည္း လူရည္မလည္ေသးတာမို႔ ေမးလိုက္တာပါ။
“မွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ေရာက္ရင္ XXXXX...XXX.....xxxxx....xxxxx”
စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ေၿပာလိုက္တဲ႔ စကားကို ကၽြန္မဘယ္လိုမွ နားေထာင္လို႔လိုက္မမွီခဲ႔ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေမးရင္ ရွိတဲ႔ပစၥည္းနဲ႔ေကာက္ေပါက္ေတာ႔မယ္႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးဆိုေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ထပ္မေမးေတာ႔ပါဘူး။
“ဟိုေရာက္မွပဲ...ကိုယ္႔ဟာကို ရွာၾကည္႔ေတာ႔မယ္”ဆိုၿပီး ရဲေဆးတင္ၿပီးထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။


မွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ေရာက္ေတာ႔ အဲဒီဌာနတည္ေနရာၿပပံုကို ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာရွာၾကည္႔ေပမယ္႔ မေတြ႔ပါဘူး။  ဒါနဲ႔ ေတာင္ၾကည္႔ေၿမာက္ၾကည္႔ၿပီး ေကာင္တာမွာသြားေမးလိုက္ပါတယ္။
“အဲဒီဌာနလား...ဒီအေပါက္ကေနထြက္ ၿပီးရင္ ညာခ်ိဳး၊ တည္႔တည္႔သြား၊ ၿပီးရင္ဘယ္ခ်ိဳး၊ ၿပီးရင္...”
ေကာင္တာမမရဲ႕ ဘယ္ခ်ိဳး၊ညာခ်ိဳး၊ ဘယ္ခ်ိဳး၊ ညာခ်ိဳးနဲ႔အေၿပာက စိတ္ကိုေတာင္ပိုရွဳပ္လာေစပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္း “ကိုယ္႔ဟာကိုယ္သြားၾကည္႔မယ္ကြာ” ဆိုၿပီး အဲဒီေကာင္တာမမေၿပာသလို ဘယ္ခ်ိဳးညာခ်ိဳးနဲ႔သြားလိုက္တာ လမ္းသာဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီဌာနကို ရွာလို႔ကိုမေတြ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီလမ္းဆံုးကေန လာလမ္းအတိုင္းၿပန္လာၾကည္႔ေတာ႔လည္း မေတြ႔ပါဘူး။ ဆက္သြားရင္ အဲဒီေကာင္တာပဲ ၿပန္ေရာက္သြားမယ္႔ အၿဖစ္ပဲရွိေတာ႔တယ္။


နာရီကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးကုန္ေနၿပီမို႔ ခိုင္းလိုက္တဲ႔မမရဲ႕ အမ်က္ေတာ္ရွမွာကိုလည္း ေတြးပူရၿပန္ပါတယ္။ “ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔” ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္မဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဒီအလုပ္မိတ္ဆက္ေပးထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းစီးလန္ကို ေမးမလို႔ပါ။ ပါးစပ္က “ဘုရားသခင္ သမီးကို ကူညီေပးပါ” လို႔ ေရရြတ္မိသလို တဖက္ကလည္းဖုန္းနံပါတ္ႏွိပ္။ တဖက္ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းဟိုရွာဒီရွာေပါ႔။
ဒါနဲ႔ စၾကၤ ံလမ္းဘယ္ခ်ိဳးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အဝါေရာင္တီရွပ္အက်ၤ ီဝတ္ထားတဲ႔သူကို ေတြ႔တာနဲ႔ ႏွိပ္လက္စဖုန္းကိုပိတ္ၿပီး အဲဒီလူဆီေၿပးသြားလိုက္ပါတယ္။


“ဟိုင္း...ကၽြန္မလည္းၿမန္မာၿပည္ကလာတဲ႔ ေက်ာင္းသူပါ။ ကၽြန္မကိုတစ္ခုကူညီေပးလို႔ရမလား။ ကၽြန္မxxx ဌာနကို သြားမလို႔ပါ။ ဘယ္လိုသြားရမလဲမသိလို႔”
“ရတယ္ရတယ္။ လာလိုက္ခဲ႔ဆိုၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး အဲဒီဌာနကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္”
အဲဒီဌာနက ခုနကၽြန္မသြားခဲ႔တဲ႔ လမ္းဆံုးရဲ႕ေဘးဘက္မွာေတြ႔ရတဲ႔ တံခါးေပါက္ကေန အထဲကိုၿပန္ဝင္သြားရတာပါ။
တံခါးေပါက္မွာ ဘာမွလည္းေရးမထားတာမို႔ အထဲမွာ အလုပ္ဌာနေတြရွိအံုးမယ္ဆိုတာ မသိခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕အခက္အခဲေတြကို ကူညီ္ေၿဖရွင္းေပးတဲ႔ မမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္သြားရပါတယ္။


အဲဒီအကၤ် ီီအဝါေရာင္ဝတ္ထားတဲ႔မမက ကၽြန္မလိုရာလိုက္ၿပၿပီးေနာက္ ၿပန္သြားပါတယ္။ ဒီမမဟာလည္း ၿမန္မာၿပည္ေက်ာင္းသူပါပဲ။ ကၽြန္မေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ လမ္းရွာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူကမွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရာကေန ဖုန္းေၿပာဖို႔အၿပင္ထြက္လာတာနဲ႔ တိုးလိုက္ၿခင္းပါပဲ။ ၿမန္မၿပည္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္မွန္း ကၽြန္မသိလိုက္တဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ သူဝတ္ထားတဲ႔ အဝါေရာင္တီရွပ္အက်ၤ ီေၾကာင္႔ပါ။ အဲဒီ္တီရွပ္က ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ရဲ႕  ၿမန္မာၿပည္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေမာင္မယ္သစ္လြင္ပြဲအတြက္ အမွတ္တရထုတ္ထားတဲ႔ အက်ၤ ီေလး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲဒီတီရွပ္ေလးကို ဝတ္ခဲ႔ဖူးတာမို႔ မွတ္မိသြားရတာပါ။ ကၽြန္မအဲဒီေနရာကိုေရာက္ေနခ်ိန္နဲ႔ အဲဒီမမ အၿပင္ထြက္ေနခ်ိန္ကြက္တိၿဖစ္သြားရတာဟာ တိုက္ဆိုင္မွဳေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူအၿပင္ထြက္ေနတယ္ပဲထား၊ အဲဒီေန႔မွာ အဝါေရာင္တီရွပ္သာ ဝတ္မထားဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ခ်င္း ၿမန္မာၿပည္သားမွန္း သိႏို္င္စရာအေၾကာင္းလည္းမရွိပါဘူး။ ဒါဆို အဲဒီမမလည္း ေစတနာပို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ၿပေနမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူမဟုတ္ပဲ  အဝါေရာင္အက်ၤ ီဝတ္ထားတဲ႔ တစ္ၿခားၿမန္မာၿပည္ေက်ာင္းသားကိုေတြ႔လို႔ အကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုရင္လည္း တိုင္ပတ္ေနပါအံုးမယ္။ အဲဒီမွိန္းစာၾကည္႔တိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေလာက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ဌာနခြဲရွိမလဲဆိုတာ ဘယ္သူပိုသိအံုးမွာလဲေနာ္။ ဘုရားက ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္မွန္၊ လူမွန္ ၿပင္ဆင္ေပးထားၿပီးသားပါ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။






၄။ အဲဒီေန႔မနက္ ကၽြန္မအေစာၾကီးႏိုးေနပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုင္ရာပထဝီဝင္ဘာသာရပ္အတြက္ ေလ႔လာေရးေတာင္တက္ခရီးစဥ္ သြားဖို႔ေပါ႔။ လြန္ခဲ႔တဲ႔အပတ္အတန္းခ်ိန္မွာ ဆရာက အဲဒီေတာင္ရွိရာ ေၿမပံုနဲ႔တကြ သြားရမယ္႔လမ္းေၾကာင္း အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြကို ေပးထားၿပီးတာမို႔ ေထြေထြထူးထူးၿပင္ဆင္စရာေတာ႔မရွိပါဘူး။ သတ္မွတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္ထက္ ေစာေစာေလးေရာက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာမို႔ ကၽြန္မအေဆာင္ကေန အေစာၾကီးထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာင္ေၿခကိုေရာက္မယ္႔ ဘတ္စ္ကားက ေက်ာင္းေဘးနားက ကားဂိတ္မွာ စီးလို႔ရပါတယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္လို႔ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ေစာင္႔လိုက္ရံုနဲ႔ ကားကေရာက္လာပါတယ္။ တခါမွ်မသြားဖူးတဲ႔လမ္းဆိုေတာ႔ မနက္ခင္းႏိုးထမွဳေတြၾကားက  ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕အလွတရားကိုခံစားရင္း အခ်ိန္ကကုန္မွန္းမသိ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မဆင္းရမယ္႔ကားဂိတ္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။


ဒါနဲ႔ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ဘယ္လမ္းကိုဆက္သြားရမလဲဆိုၿပီး ဆရာ႔ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းၿပစာရြက္ကိုထုတ္ၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ႔စာရြက္ထဲမွာက ကားဂိတ္ဆင္းတာနဲ႔အနီးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိမယ္လို႔ပါေတာ႔ ကၽြန္မလည္းအဲဒီအထက္တန္းေက်ာင္းကို လုိက္ရွာၾကည္႔မိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဇေဝဇဝါစၿဖစ္မိတယ္။
ေရွ႕ေတာင္ေနာက္ေၿမာက္ၾကည္႔လိုက္သမွ် တိုက္အိမ္ေတြကိုပဲေတြ႔ေနရတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔တူတာဆိုလို႔ အရိပ္အေရာင္ေတာင္မရွိပါဘူး။ ေတာင္ဆိုလို႔လည္း ၿခေတာင္ပို႔ေတာင္မေတြ႔ရၿပန္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခုနကားစီးတုန္းက အၿပင္ရွဳခင္းေတြကို လိုက္ၾကည္႔ထားတဲ႔အတြက္ ကားဂိတ္ေရာက္ခါနီး လမ္းခ်ိဳး၂ခုေလာက္အကြာမွာ ေက်ာင္းပံုစံမ်ိဳး ဝန္းၾကီးတစ္ခုကိုေတြ႔ထားတာဆိုေတာ႔ အဲဒီရွိတဲ႔ေနရာကို ေၿပာတာၿဖစ္မယ္ဆိုၿပီး လမ္းေလွွ်ာက္သြားၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ေတာ႔လည္း ေက်ာင္းနာမည္က ဆရာ႔ေၿမပံုထဲက နာမည္မဟုတ္ၿပန္ဘူး။ ကၽြန္မေခါင္းရွဳပ္သြားေတာ႔တယ္။


အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည္႔ေတာ႔လည္းမကိုင္ဘူး။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီးလာမယ္ဆိုေတာ႔ ဖုန္းကိုင္ဖို႔ အဆင္မေၿပလို႔လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေပၚကရွိတဲ႔လူကို ေမးမယ္ဆိုေတာ႔လည္း မနက္ေစာေစာမို႔ လူကၿပတ္ေနၿပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ (၇-၁၁)ကုန္စံုဆိုင္ကိုေတြ႔လို႔ ေကာင္တာေကာင္မေလးကို ေမးၿပန္ေတာ႔လည္း မသိဘူးတဲ႔။ ေကာင္းေရာ။ ဒါနဲ႔ကားဂိတ္ကိုပဲ ၿပန္လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္တဲ႔အထိ အခ်ိန္ကေတာ္ေတာ္ေလးလိုေနေသးတာမို႔ ကားဂိတ္ကထိုင္ခံုေပၚငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနလိုက္ေတာ႔တယ္။ ရထားဂိတ္ပဲသြားၿပီး ရထားနဲ႔ပဲၿပန္သြားရမလားေပါ႔။ ဒါနဲ႔နီးစပ္ရာရထားဂိတ္ကိုရွာပံုဖြင္႔ရပါေတာ႔တယ္။ လမ္းကေတြ႔တဲ႔လူေတြကိုေမးေတာ႔လည္း “ဒီလမ္းအတိုင္းတည္႔တည္႔သြား”တဲ႔ ။ ကၽြန္မလည္း တည္႔တည္႔သြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေရာက္တဲ႔အထိ ရထားဂိတ္ကိုရွာလို႔မေတြ႔ပါဘူး။ စိတ္ကစိုးရိမ္စၿပဳလာပါတယ္။


ဒီေတာင္တက္ေလ႔လာေရးခရီးစဥ္ကို မသြားလို႔လည္းမၿဖစ္။ ေနာက္က်လို႔လည္းမၿဖစ္ဘူး။ မေနာက္က်ဖို႔ ဆရာက အတန္းထဲမွာ အထပ္ထပ္မွာထားတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အံံ႕ၾသေနမိတယ္။ ဆရာေၿပာထားတဲ႔ ကားနံပါတ္ကို တက္စီးၿပီး ဂိတ္ဆံုးေရာက္ေတာ႔ဆင္းလိုက္တာပဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ကိုေရာက္ေနလည္းမသိ ၿဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ေၿခလွမ္းကို အရင္ကားဂိတ္ရွိရာပဲ ၿပန္လွည္႔လာခဲ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္းဒီနားမွာပဲ ရြာလည္ေနေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကိုးကြယ္တဲ႔ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကိုပစ္မထားဘူးဆိုတာ ယံုတယ္။ ကၽြန္မလက္သံုးစကားၿဖစ္တဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ဘုရား သမီးကိုကူညီပါဆိုၿပီးပဲ ေရရြတ္မိေတာ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားဂိတ္ကို ၿပန္ၿပီးေရာက္လာၿပန္တယ္။


ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ တဘက္လမ္းကိုကူးမယ္႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔တာနဲ႔  ကၽြန္မသြားမယ္႔ေနရာကို ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ အေၿပးအလႊားသြားေမးလိုက္တယ္။ “ဟိုဘက္လမ္းကိုကူးၿပီး ကားသြားစီးရမယ္။ ငါလည္းအဲဒီကိုပဲသြားမလို႔”
“ဟင္ဟုတ္လား။ နင္လည္း အဲဒီအတန္းက ေက်ာင္းသားလား”
“ေအးဟုတ္တယ္”
သူေၿဖၿပီးတာနဲ႔ လမ္းၿဖတ္မီးကစိမ္းလာတာမို႔ ကၽြန္မလည္းသူ႔အေနာက္ကေန လမ္းၿဖတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ထပ္ေမးမေနေတာ႔ပါဘူး။ ပန္းတိုင္တူေနတဲ႔ ခရီးေဖာ္ပါေနမွေတာ႔ ကၽြန္မသူ႔ေနာက္က ထပ္က်ပ္မခြာလိုက္သြားရံုပဲေပါ႔။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ႔ ကားဂိတ္ဆံုးထိစီးၿပီး ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကိုေစာင္႔ေနတဲ႔ ဆရာနဲ႔ အဖြဲ႔သားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ကြက္တိေရာက္သြားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။


ကၽြန္မေရာက္တာနဲ႔ လက္ေထာက္ဆရာဆီသြားၿပီး “ဆရာေရးထားတဲ႔ ကားလမ္းေၾကာင္းက မွားေနတယ္။ နာမည္ေတာ႔တူတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကား ေနာက္ထပ္ၿပန္ခ်ိန္းစီးရေသးတယ္”
“ဟုတ္လား။ ဆရာ ပါေမာကၡကို ေၿပာလိုက္ပါ႔မယ္”ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေၿပာပါတယ္။
ကၽြန္မ ခုနက ရြာလည္ေနတဲ႔ ကားဂိတ္နာမည္နဲ႔ ေတာင္ေၿခကိုေရာက္တဲ႔ ကားဂိတ္နာမည္က တူေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္အၿခားကားတစ္စီးကို လမ္းကူးၿပီးၿပန္ေၿပာင္းစီးရတာကို ေဖာ္ၿပဖို႔ ဆရာတို႔ေပါ႔ေလ်ာ႔သြားလို႔ ၿဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္မတကယ္ပဲ ေဇာေခြ်းၿပန္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကိုကူညီေပးမယ္႔ အခန္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔  ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔  အခ်ိန္ကိုက္ေတြ႔ဖို႔ ဘုရားက ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ႔ၿပန္ပါတယ္။ အရာရာကို ကူညီေပးႏိုင္စြမ္းတဲ႔ဘုရားပါပဲ။  ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။