“ေဒါင္...ေဒါင္...၊
ေဒါင္...ေဒါင္...”ဟု ထြက္ေပၚလာသည္႔ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံသည္
ေက်ာင္းသူသစ္ၿဖစ္သည္႔ ပိုပိုကို ပို၍ရင္ခုန္သြားေစပါသည္။
အခန္းေထာင္႔ေနာက္ဆံုးနားတြင္ ေၾကာင္စီစီႏွင္႔ရပ္ေနသည္႔ ပိုပိုကို
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “လာ...ေကသီနဲ႔လာထိုင္”ဟုေၿပာရင္း ထိုင္ခံုဆီသို႔
ေခၚသြားပါသည္။
“နင္က
ေက်ာင္းသူသစ္မလား၊ ငါနဲ႔ပဲထိုင္လိုက္ေတာ႔ေနာ္”
“အင္”
“နင့္နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ပိုပို”
“ငါ႔နာမည္က ေကသီတဲ႔၊
နင္ဘယ္ေက်ာင္းကေၿပာင္းလာတာလဲ”
“အင္...ငါ
ရြာကေၿပာင္းလာတာ”
သည္လိုႏွင္႔
ေက်ာင္းသူသစ္ၿဖစ္သည္႔ ပိုပိုတြင္ ေကသီဆိုသည္႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရရွိခဲ႔သည္။
မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ “ေရာ႔...ပိုပို၊
ေခ်ာ႔ကလက္စား”
“ေနပါေစ၊ ငါမနက္ကတည္းက
ထမင္းစားၿပီးေက်ာင္းလာတာ။ ေၾသာ္...ေကသီ၊ နင္ခုနက ေခါင္းငံု႔ၿပီး မ်က္စိမိွတ္ထားတာ
ဘာလုပ္တာလဲ”
“ေၾသာ္...ငါဆုေတာင္းတာေလ။ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ ဆုေတာင္းဖို႔ ငါ႔ေမေမက
သင္ေပးထားတာ”
“မုန္႔စားရင္လည္း
ဆုေတာင္းတာပဲလား။ နင္ကခရစ္ယာန္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ေနာက္
ငါကိုးကြယ္တဲ႔ဘုရားအေၾကာင္း နင္႔ကိုေၿပာၿပမယ္ေနာ္”
ပိုပိုသည္
ေကသီကိုၾကည္႔ၿပီး အထူးအဆန္းၿဖစ္ေနမိသည္။
~~~~~
ပိုပိုသည္
ေက်ာင္းတက္ရင္းတက္ရင္း ေကသီႏွင္႔အတူထိုင္ခြင္႔ရၿခင္းကို အလြန္ေက်နပ္ေနမိသည္။ ေကသီက
သေဘာေကာင္းသည္႔အၿပင္ စာလည္းေတာ္သည္ေလ။ ရြာေက်ာင္းမွ ေၿပာင္းလာသည္႔ ပိုပို႔မွာမူ
ေက်ာင္းစာတြင္ မနည္းလိုက္ေနရသည္။
“ေကသီ... ငါတို႔
အဂၤလိပ္စာ မသင္ရရင္ေကာင္းမွာပဲေနာ္”
“ဟင္...ဘာလို႔လဲ
ပိုပိုရဲ႕”
“ဟုတ္တယ္ေလ...အဂၤလိပ္စာက ခက္လဲခက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အဂၤလိပ္စာတတ္ၿပီး
ဘာလုပ္မွာလဲ။ အားလံုးက ၿမန္မာလိုပဲေၿပာေနတာပဲဟာ”
“ဟဲ႔.. ပိုပို
အရူးမရဲ႕။ အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ ၾကီးလာရင္ အလုပ္ေကာင္းလည္းရတယ္။ ပညာတတ္ၿဖစ္ဖို႔လည္း
ၿမန္တယ္တဲ႔။ ဘာလည္း... အခု စာက်က္လို႔ မရလို႔လား။ ေကသီကို ၿပပါအံုး”
“ဒီမွာၾကည္႔...ဒီအသီးနာမည္ေတြ အရမ္းက်က္ရခက္တယ္”
“မခက္ပါဘူး
လြယ္လြယ္ေလး။ ေကသီရွင္းၿပမယ္”
“Mango သရက္သီး မလား။
လူသြားေနတယ္လို႔ မွတ္ထားလိုက္ေလ။ Man လူ၊ go သြားသည္ေပါ႔”
“အင္း...အဲဒီလိုေတာ႔လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ တၿခားဟာေတြလည္း
ရွင္းၿပေပးအံုးေနာ္”
ေကသီကူညီေပး၍
ပိုပိုသည္ တေၿဖးေၿဖးႏွင္႔ ေက်ာင္းစာမ်ားလိုက္ႏိုင္လာသည္။
~~~~~
“ေကသီ နင္႔ကို
ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။ ပိုပိုု အခုအဆင္႔ေတြလည္းတက္လာၿပီ”
“ရပါတယ္၊ ငါတို႔ေတြ
အတူတူစာက်က္မယ္ေနာ္။ ပိုပို ေရာ႔...နင္႔အတြက္ လက္ေဆာင္ ”
ပိုပိုက ေကသီေပးသည္႔
ေရာင္စံုစာရြက္မ်ားပါသည္႔ စာအုပ္ကို လွန္ၾကည္႔ေနမိသည္။
“ဘာ စာလံုးမွလည္း
ေရးမထားပါလား။ ပံုဆြဲရတာလား”
“မဟုတ္ဘူးပိုပို။
ဒီစာအုပ္ေလးက ဘာစာလံုးမွေရးမထားေပမယ္႔ ပံုေၿပာတတ္တယ္”
“ပံုၿပင္ေၿပာတတ္တယ္”
ပိုပိုက အလန္႔တၾကားႏွင္႔ ၿပန္ေမးလိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ ။ ဒီမွာၾကည္႔
ပထမဆံုး စာမ်က္ႏွာက အဝါေရာင္ေလ။ သိလားပိုပို။ ဘုရားသခင္ရွိတဲ႔
ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံမွာလည္း လမ္းေတြေရာ၊ အိမ္ေတြေရာ အားလံုးေရႊေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာတဲ႔။
ဒါေပမယ္႔ ဒီလို ေရႊေတြနဲ႔ဝင္းဝါေတာက္ပၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကုိ
လူတိုင္းေတာ႔သြားလို႔ မရဘူး”
ေကသီက
ပထမစာမ်က္နွာအေၾကာင္းေၿပာၿပီးသည္ႏွင္႔ ဒုတိယစာမ်က္ႏွာကို လွန္လိုက္သည္။
“ဟယ္
အမည္းေရာင္ၿဖစ္သြားၿပီ”
“ဟုတ္တယ္။
ဒီအမည္းေရာင္လို စိတ္ပုပ္တဲ႔သူေတြ၊ အၿပစ္လုပ္တဲ႔သူေတြ၊ အၿပစ္ရွိတဲ႔သူေတြအားလံုး
အဲဒီေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို သြားခြင္႔မရွိဘူး”
“ပိုပိုေရာ
သြားလို႔မရဘူးလား” စိတ္လွဳပ္ရွားစြာႏွင္႔ ပိုပို ေမးလိုက္မိသည္။
ပိုပို႔ ေခါင္းထဲ၌
ေက်ာင္းတက္စေန႔ကအၿဖစ္ကို ၿမင္ေယာင္သြားမိသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္တြင္
စားပြဲေပၚက ေကသ႔ီႏွိပ္ခဲတံလွလွေလးကို ေကသီအိမ္သာသြားစဥ္၌ တိတ္တိတ္ေလးယူကာ
မိမိ၏လြယ္အိိတ္ေလးထဲ၌ ထည္႔ထားလိုက္သည္။ ေကသီၿပန္လာ၍ ႏွိပ္ခဲတံအသံုးလိုေသာအခ်ိန္၌
ပိုပို႕အား ေတြ႕မိသလားဟု ေမးေသာ္လည္း မၿမင္မိဟုသာ ေၿဖခဲ႕လိုက္ပါသည္။
အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္
ႏွိပ္ခဲတံလွလွေလးရလာ၍ ေပ်ာ္ေနေတာ႔သည္။ အိမ္တြင္ အိမ္စာလုပ္ေသာအခ်ိန္၌
ထိုခဲတံလွလွေလးကို တစိမ္႔စိမ္႔ၾကည္႔၍ သံုးရသည္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္ဟု
ပိုပိုခံစားေနမိသည္။
“ဟိတ္..ပိုပို၊
ေကသီေၿပာတာၾကားရဲ႕လား”
ေကသီက
ပိုပို႔ပုခံုးကို လက္ႏွင္႔ပုတ္၍ ေၿပာလိုက္ေသာေၾကာင္႔ အေတြးထဲ၌ ခဏတာႏွစ္ေမ်ာေနသည္႔
ပိုပို သတိဝင္သြားေတာ႔သည္။
“ေအာ..ေအေအ
...ၾကားပါတယ္။ မ်က္လံုးထဲ အေကာင္ဝင္သြားလို႔ပါ။ ဆက္ေၿပာေလ..”
“သခင္ေယရွဳကို
ယံုၾကည္တဲ႔သူဆိုရင္ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို သြားလို႔ရတယ္လို႔” ေကသီက
စိတ္အားထက္သန္စြာႏွင္႔ ဤသို႔ေၿပာလိုက္ေတာ႔
“ငါ႔ကိုေၿပာၿပပါလား”
ပိုပိုက အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာႏွင္႔ ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါသည္။
ေကသီသည္
အားရပါးရႏွင္႔ေၿပာေန၍ ေရငတ္လာေသာေၾကာင္႔
“ပိုပို ခဏေလးေနာ္။
ေကသီေရသြားေသာက္အံုးမယ္”
“ေအေအ”
ေကသီ ေရေသာက္ၿပီး၍
ၿပန္လာသည္႔အခ်ိန္၌
“ပိုပိုေရာ႔...နင္႔အတြက္လည္း ေရခပ္လာေပးတယ္”
“ပိုပို”
ေနာက္ထပ္တစ္ခါထပ္ေခၚလိုက္သည္႔တိုင္ ပိုပိုကေခါင္းငိုက္စိုက္ေန၍
ေကသီလန္႔သြားမိသည္။ ထိုေၾကာင္႔ ပိုပိုေရွ႕၌ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
ပိုပိုိ၏မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည္႔လိုက္စဥ္
“ဟင္...ပိုပို
နင္ငိုေနတာလား။ ဘာၿဖစ္တာလဲ ေကသီကိုေၿပာ”
ဟင္႔ဟင္႔..ဟင္႔ဟင္႔
ႏွင္႔ ပိုပိုရွိဳက္သံက ပို၍က်ယ္လာသည္။
“ေကသီ...
ငါ႔ကိုခြင္႔လြတ္ပါေနာ္။ ငါေလ..နင္႔ရဲ႕ ခဲတံကို ခိုးယူထားမိတယ္။ ေဆာရီးပါေနာ္။
ငါေတာ႔အၿပစ္လုပ္မိၿပီ။ ခိုးလည္းခိုးတယ္။ လိမ္လည္းလိမ္ေၿပာခဲ႔တယ္။ ငါေတာ႔
ငရဲသြားရေတာ႔မွာပဲ”
“အိုး...ပိုပိုရယ္။
မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ငါ႔တို႔လုပ္ခဲ႔တဲ႔အၿပစ္ေတြေၾကာင္႔ ငရဲသြားရမယ္႔အၿဖစ္ကို သခင္ေယရွဳက
လက္ဝါးကပ္တုိင္မွာ အေသခံေပးခဲ႔ၿပီးၿပီ။ ဒါကိုယံုရင္ ငရဲသြားစရာမလိုေတာ႔ဘူး ” ေကသီက
ေၿပာေၿပာဆိုဆိုႏွင္႔ ခုနကေရာင္စံုစာအုပ္ေလးကို ၿပန္လွန္လိုက္သည္။
“ပိုပို...ဒီအနီေရာင္စာမ်က္ႏွာေလးက ဘုရားသခင္ရဲ႕ တစ္ပါးတည္းေသာသား
သခင္ေယရွဳကို ပံုေဆာင္တာေပါ႔။ ငါတို႔လို အၿပစ္ရွိတဲ႔သူေတြ
ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံသြားလို႔ရေအာင္ သူက လက္ဝါးကားတိုင္မွာ အေသခံခဲ႔တာ။ သခင္ေယရွဳက
အၿပစ္မရွိေပမယ္႔ ငါတို႔အတြက္ ဒီအနီေရာင္ေတြလိုပဲ ေသြးေတြအမ်ားၾကီးထြက္ၿပီး
အနာခံခဲ႔ရတာေပါ႔။ သခင္ေယရွဳက ငါတို႔ကို အၿပစ္ကေနကယ္တင္ေပးခဲ႔တယ္လို႔
ယံုလိုက္ရင္ရၿပီေလ။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လက္ခံတဲ႔သူဟာ ကယ္တင္ၿခင္းဆုေက်းဇူးခံစားရမွာ”
“အိုး...တကယ္လား။ ဒါဆိုပိုပိုလည္း သခင္ေယရွဳဘုရားကို ယံုၾကည္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ”
ပိုပိုက အလြန္သိလိုစိတ္ႏွင္႔ အားတက္တေရာ ေမးလိုက္ပါသည္။
ဒါဆို “သခင္ေယရွဳဘုရားကို ပိုပိုရဲ႕ဘုရားသခင္အၿဖစ္ ယံုၾကည္ပါတယ္လို႔ စိတ္ထဲကေန လက္ခံၿပီး၊ ပါးစပ္နဲ႔လည္းအသံထြက္ ဝန္ခံရမယ္။ ဒီေရာင္စံုစာအုပ္ေလးအေၾကာင္းေၿပာၿပီးတာနဲ႔ ေကသီတုိ႔ဆုေတာင္းၿပီး သခင္ေယရွဳဘုရားကို ပိုပိုလက္ခံတဲ႔အေၾကာင္း ဝန္ခံၾကမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္။ ေဝးေဟး...ေပ်ာ္လိုက္တာ” ပိုပို အရမ္းေပ်ာ္သြားကာ ဆက္ၿပီးသိလို္၊ ထပ္ၿပီးလည္း နားေထာင္ခ်င္ေနေတာ႔သည္။
“ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာက
အၿဖဴေရာင္ကေရာ”
“ငါတို႔ရဲ႕
အမည္းေရာင္အၿပစ္ေတြကို သခင္ေယရွဳက ေဆးေၾကာေပးလိုက္လို႔
အၿဖဴေရာင္ၿဖစ္သြားၿပီေလ”
“ဆက္ေၿပာ၊ ဆက္ေၿပာေလ။
အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ”
“ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ
အစိမ္းေရာင္ကေတာ႔ ၾကီးထြားလာတဲ႔ သစ္ပင္အစိမ္းေရာင္လိုေပါ႔။ သခင္ေယရွဳကို
ယံုၾကည္လက္ခံၿပီးသူတိုင္း ေန႔စဥ္အသက္ရွင္တဲ႔အခါ ဘုရားစကားနားေထာင္ရေတာ႔မယ္။
ငါတို႔သိတဲ႔ သခင္ေယရွဳအေၾကာင္းကိုလည္း သူမ်ားေတြကို ၿပန္ေၿပာၿပရမယ္။ ၿပီးေတာ႔
သခင္ေယရွဳက ငါတို႔အတြက္ လက္ဝါးကားတိုင္မွာ အေသခံၿပီး သံုးရက္ေၿမာက္ေန႔မွာ
ရွင္ၿပန္ထေၿမာက္ခဲ႔လို႔ ငါတို႔ေသရင္လည္း ေၾကာက္စရာမလိုေတာ႔ဘူး။ ဘုရားသခင္ရွိတဲ႔
ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို သြားရမွာ။ အဲဒီမွာ ငါတို႔ေနဖို႔အိမ္ေတြရွိတယ္ေလ”
ပိုပိုသည္
ငရဲသြားစရာမလိုေတာ႔သည္႔ အၿဖစ္ကိုသိလိုက္ရ၍ ေကသီေပးသည္႔
ဧဝံေဂလိေရာင္စံုစာအုပ္ေလးကိုၾကည္႔ၿပီး အလြန္ဝမ္းေၿမာက္ေနမိသည္မွာ မ်က္လံုးအိမ္တြင္
မ်က္ရည္ၾကည္မ်ားပင္ ေဝွ႔လို႔ေနသည္။
“အရမ္းနားေထာင္လို႔
ေကာင္းတာပဲ ေကသီရယ္”
ဤသို႔ ပိုပို
စိတ္ဝင္စားသည္ဟုသိလိုက္ရ၍ ေကသီလည္း အလြန္ ေပ်ာ္သြားမိသည္။
“ငါတို႔ ဘုရားေက်ာင္းက
ဆရာမေတြက ဒီထက္ပိုေၿပာၿပတတ္တယ္။ တနဂၤေႏြေန႔က်ရင္ နင္႔ကိုလာေခၚမယ္ေနာ္။
ပံုၿပင္ေတြလည္း နားေထာင္ရမွာ”
“ေအးေအ”
ဤသို႔ၿဖင္႔ ပိုပိုသည္ ေကသီယံုၾကည္သည္႔ သခင္ေယရွဳဘုရားအား ယံုၾကည္ခဲ႔ပါသည္။ ေကသီသြားသည္႔ sunday school သို႔လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း လိုက္သြားပါသည္။ ေကသ႔ီတြင္လည္း ေက်ာင္းေရာက္တိုင္း
အတူတူဆုေတာင္းမည္႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိလာေပၿပီ။
~~~~~
ပိုပိုသည္ တခါတရံ
ေကသီ၏အိမ္သို႔ သြားေရာက္္လည္ပတ္ရသည္ကိုလည္း အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။ ေကသီ၏အိမ္ေလးက
သာယာဖြယ္ေကာင္းသလို မိသားစုဝင္မ်ားကလည္း ေဖာ္ေရြလွပါ၏။
“ပိုပို
ေရာ႔...မုန္႔စား”
“ေကသီ...နင္မုန္႔အရမ္းစားတယ္ေနာ္”
“ထမင္းလည္းစားပါတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ဒီမွာၾကည္႔... အက်ၤ ီေတာင္မေတာ္ေတာ႔ဘူး။ ဟီးဟိ”
“ဟီးဟီ”
ေကသီႏွင္႔ ပိုပိုသည္
ေၿပာရင္း ရယ္ေနမိၾကသည္။
“ေကသီ...ငါ႔ကို
တေယာထိုးၿပအံုးေလ”
ပိုပိုသည္ ေကသီ၏အိမ္သို႕သြားၿပီး ေကသီထိုးၿပသည္႔
တေယာထိုးသံေလးကို နားေထာင္ရသည္ကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါသည္။ အားလည္းက်မိသည္။ ေကသီက
ဘုရားေက်ာင္းတြင္တေယာလည္း ထိုးပါသည္။ သီခ်င္းၿပိဳင္ပြဲမ်ား၊
က်မ္းစာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္လည္း ဆုအမ်ားၾကီးရရွိထားသူ ၿဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္
ႏွစ္စဥ္ဘက္စံုထူးခၽြန္ဆုယူသူမွာလည္း ေကသီပင္ၿဖစ္ပါသည္။
“ေကသီ၊
နင္အရမ္းေတာ္တာပဲေနာ္။ ငါလည္းနင္႔လိုၿဖစ္ခ်င္လိုက္တာ”
“ငါ႔လိုၿဖစ္ခ်င္ရင္
မိဘစကားနားေထာင္ေပါ႔။ မိဘစကားနားေထာင္သူတိုင္း ေကာင္းစားတယ္”
ေကသီေၿပာသလိုပင္
ေကသီ၏မိဘမ်ားသည္ ေကသီ႔ကို အလြန္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ေကသီကလည္း
မိဘစကားနားေထာင္သူၿဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးသိၾကသည္။
~~~~~
“ေဒါင္...ေဒါင္၊
ေဒါင္...ေဒါင္”
“ပိုပို...ငါဒီမွာ”
အတန္းထဲဝင္လာေသာ
ပိုပိုိကို ေကသီကလွမ္းေခၚလိုက္သည္။
“ဟယ္ေကသီ၊
နင္ဝတုတ္ၾကီးၿဖစ္သြားၿပီ္။ အခုငါတို႔ ငါးတန္းမွာ လုံခ်ည္စဝတ္ရၿပီေနာ္။
နင္ဝလာၿပီဆိုေတာ႔ လံုခ်ည္မကၽြတ္ေအာင္ ေသခ်ာေလးဝတ္အံုး”
“ေအးပါ”
တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္စရင္းေနာက္ရင္း အတန္းသစ္တက္စ၌ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းလွပါ၏။ ပိုပိုေရာ ေကသီပါ
ယခုႏွစ္၌ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူမ်ားၿဖစ္လာၾကေပၿပီ။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌
“ေကသီငါတို႔
ၾကိဳးခုန္တမ္းကစားရေအာင္ေနာ္”
“ငါမေဆာ႔ေတာ႔ဘူးပိုပို”
“ဟင္ဘာၿဖစ္လို႔လဲ
နင္မကစားရင္ ေပ်ာ္ဖို႔မေကာင္းေတာ႔ဘူးေလ”
“ငါၾကိဳးခုန္ရင္
အရမ္းေမာတယ္။ ငါ႔ေမေမက ငါ႔ကိုမကစားခိုင္းဘူး”
ထို႔ေၾကာင္႔
ပိုပိုတစ္ေယာက္တည္း အၿခားသူမ်ားနွင္႔ကစားရင္း စိတ္ထဲ၌ စဥ္းစားေနမိသည္။
“အင္...ပိုပိုေၿပာတာဟုတ္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ခုတေလာ ေန႔လည္မွာ
ေကသီ႔ေမေမက အဝတ္ေတြလာလွဲေပးတတ္တာကိုး”
~~~~~
ယေန႔ေသာၾကာေန႔တြင္
ေကသီေက်ာင္းမတက္ေပ။ ဖ်ားေန၍ ခြင္႔တိုင္ထားသည္ဟု သိရသည္။ တနဂၤလာေန႔ေ၇ာက္ေတာ႔
ေကသီေက်ာင္းလာတက္ပါ႔မလားဟု ပိုပိုေမ်ာ္ေနမိသည္။ ေကသီအတြက္ ကူးထားေပးေသာ
စာအုပ္အသစ္ကို တၾကည္႔ၾကည္႔ႏွင္႔။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္အထိ
ေကသီကေတာ႔ ေပၚမလာေပ။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ခါနီး၌ အတန္းပိုင္ဆရာမက အခန္းထဲသို႔
ၿပာၿပာသလဲဝင္လာသည္။
“သားတို႔၊
သမီးတို႔ေရ...ေကသီေက်ာင္းလာမတက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေနာက္လည္းဘယ္ေတာ႔မွ ေက်ာင္းလာတက္မွာ
အဟုတ္ေတာ႔ဘူးကြယ္”
ဆရာမ ေနာက္ထပ္
ဘာေတြေၿပာသလဲ ပိုပို မၾကားေတာ႔ေပ။ ေကသီ ေက်ာင္းလာမတက္ေတာ႔ဘူးတဲ႔။
ေကသီဘယ္သြားလိုက္ၿပီလဲ...။
~~~~~
ပိုပိုသည္
ေကသီ႔အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ္ လူအမ်ားၾကီးကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေကသ႔ီကိုေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ရွိ
ခုတင္ေပၚတြင္ ပန္းမ်ားဝန္းရံ၍ ထားထားၾကသည္။ တီဗီတြင္ၾကည္႔ရေသာ စႏိုးဟိြဳက္မင္းသမီးေလးအိပ္ေနသည္႔အလားပင္။ ေကသီလွဲေလ်ာင္းေနသည္႔ ခုတင္ေအာက္တြင္
ပန္းၿခင္းအမ်ားၾကီးကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ေကသီ႔ေမေမက ခုတင္ေဘးတြင္
ငိုေနသည္။ ပိုပိုလည္း ေကသီ႔ကုတင္ေဘးနားသို႔သြား၍ ငိုေနမိသည္။
ေသြးလြန္တုပ္ေကြးၿဖစ္၍ ေကသီေသဆံုးသြားရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းမွဆရာမမ်ား၊ အတန္းေဖာ္မ်ားႏွင္႔အတူ ေကသီ႔အိမ္သို႔လာခဲ႔ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ေကသီသည္ အဝလြန္၍ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးၿဖစ္ရာ၌ ခံႏိုင္ရည္မရွိေသာေၾကာင္႔
အေၿခအေနဆိုးသြားရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိလိုက္ရသည္။
ပိုပိုသည္ ငိုေနရင္း
ယခင္အခ်ိန္မ်ား၌ ေကသီ႔အိမ္သို႔လာလည္တိုင္း ၿခံဝမွဆီးၾကိဳေနတတ္သည္႔ ေကသီ႔အသြင္ကို
ၿမင္ေယာင္လာမိသည္။ ေကသီ စာရွင္းၿပသည္ကိုလည္း ၿမင္ေယာင္လာသည္။
“ေကသီေရ... အခုငါ႔ကို
စာၿပေပးမယ္႔သူလည္း မရွိေတာ႔ဘူး၊ ပံုၿပင္ေၿပာၿပမယ္႔သူလည္း မရွိေတာ႔ဘူး။
နင္႔ရဲ႕တေယာထိုးသံလည္း ၾကားခြင္႔မရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဟင္႔ဟင္႔...”
ပိုပိုသည္
အလြန္ဝမ္းနည္းမိ၍ ငိုလည္းငို၊ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ေၿပာေနမိသည္။
“ေကသီ... ငါ႔နင္႔အတြက္
စာေတြလည္း ကူးထားေပးတယ္ေလ။ ဒီမွာ ငါယူခဲ႔တယ္။ ဟင္႔ဟင္႔...”
ေကသီ႔ကို
ေၿမခ်မည္႔ေန႔၌ (၅)တန္းတစ္ခန္းလံုးရွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင္႔
ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးလည္း သြားၾကပါသည္။ ေကသီ႔ကို ေခၚေဆာင္သြားမည္႔ ကားအေရွ႕တြင္
ခ်ိန္ဆြဲထားေသာ ေကသီ႔ဓတ္ပံုကို ေတြ႔လုိက္ရစဥ္ ပိုပို ပို၍ငိုခ်င္လာမိသည္။
“ေကသီေရ... ေနာက္ဆို
ငါ႔အနားမွာထိုင္မယ္႔ နင္လည္းမရွိေတာ႔ဘူးေနာ္” ဟုေၿပာရင္း ေကသီေပးထားသည္႔
ေရာင္စံုစာအုပ္ေလးကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ၾကည္႔ေနမိသည္။ စာအုပ္ေပၚတြင္ေတာ႔ မ်က္ေရစက္မ်ားက
ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ေနေတာ႔သည္။
“ေကသီေရ...နင္ၾကည္႔ပါအံုး။ နင္႔ကို ခ်စ္တဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးပါလား”
ေကသီ႕ကို လိုက္ပို႔ၾကသည္႔ ကားတန္းၾကီးက အရွည္ၾကီးပင္။ “နင္က သူမ်ားကို
တကယ္ကူညီေပးတဲ႔သူ။ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ႔သူပါ။ ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ နင္အၿမဲတမ္းရွိေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ နင္ကသခင္ေယရွဳကို
လက္ခံယံုၾကည္တဲ႔သူၿဖစ္တဲ႔အတြက္ ဘုရားသခင္ရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ေနၿပီလို႔
ငါယံုၾကည္ပါတယ္။ ငါတို႔ေတြ အားလံုး တစ္ေန႕ ၿပန္ဆံုၾကရမွာေပါ႔။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ေကသီရယ္။ နင္႔ေၾကာင္႔ ငါဟာ သခင္ေယရွဳဘုရားကို သိၿမင္ယံုၾကည္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္။
ေက်းဇူးပါဟာ... ”
ဟိုးလြန္ခဲ႔ေသာ
ႏွစ္ေပါင္း(၂၀၀၀)ေက်ာ္က လမ္းၿပၾကယ္သည္ ပညာရွိမ်ားကို သူငယ္ေတာ္ေယရွဳေမြးဖြားရာ
ဗက္လင္ၿမိဳ႕ဆီသို႔ လမ္းၿပပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ လမ္းၿပၾကယ္သာမရွိခဲ႔လွ်င္
ပညာရွိမ်ားသည္ သူငယ္ေတာ္ေယရွဳေလးကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏိုင္ပါ႔မလား။ ပိုပို၏
အမည္းေရာင္ၿဖစ္ေနသည္႔ ဘဝေလးကို အၿဖဴေရာင္အသက္တာသို႔ ေရာက္ရွိရန္လည္း
သူငယ္ခ်င္းေကသီပင္ လမ္းၿပခဲ႔ပါသည္။ လမ္းၿပၾကယ္ေလးရွိခဲ႔ပါသည္။ ပိုပို႔ ရင္ထဲတြင္ ထာဝစဥ္ရွိေနပါအံုးမည္။
ထိုလမ္းၿပၾကယ္ေလး မည္သို႔မွ် မေၾကြႏိုင္ပါ။
