ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင့္

ခ်စ္တဲ႔စာဖတ္ မိတ္ေဆြတို႔ေရ....
 ပြင္႔လင္းရာသီလို႔ေခၚတဲ႔ ေဆာင္းဦးရာသီ တစ္ပတ္လည္လာၿပန္ၿပီေနာ္။ နာရီစကၠန္႔ေလးေတြရဲ႕ တြန္းပို႔မွဳနဲ႔အတူ ကၽြန္မတို႔ေတြဟာ ဘဝခရီးကို တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ႔ၾကၿပီ။ တခါတရံ ပူၿပင္းတဲ႔ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေခၽြးလံုးတဒီးဒီးေၿမခရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြရွိသလို၊ တခါတရံၾကၿပန္ေတာ႔လည္း ေနရိပ္ေအာက္မွာ ခရီးတေထာက္ အေမာေၿဖနားခိုခြင္႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူ႔ဘဝခရီးက လွိဳင္းၾကပ္ခြပ္ေလးလို နိမ္႔လိုက္ၿမင္႔လိုက္နဲ႔ေပါ႔။



အဲဒီလို အခက္အခဲတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ႔ ဘဝခရီးကို ေလွ်ာက္ေနၾကတဲ႔အခါ ကၽြန္မတို႔လူသားေတြဟာ ထာဝဘုရားသခင္ကို အားကိုးလို႔ရတယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္း က်မ္းစာထဲမွာ ဒီလိုေၿပာထားပါတယ္။
သုတၱံက်မ္း ၃း ၆ ။ ။ သြားေလရာ၌ ထာဝရ ဘုရား ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေလာ့။ သုိ႔ျပဳလွ်င္ သင္၏ လမ္းခရီးတို႔ကို ပဲ့ျပင္ေတာ္မူမည္။



“ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ေလး လြဲသြားတယ္ကြာ”
“အဆင္မသင္႔လိုက္တာ” ဆိုၿပီး တို႔ေတြ ၿငီးညဴမိၾကဖူးမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ထာဝရဘုရားသခင္ကို ယံုၾကည္အားကိုးသူအတြက္ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ အၿဖစ္အပ်က္၊ အသြားအလာ  အားလံုးဟာ တစ္ကယ္႔ကို အေပးအယူ စည္းခ်က္ညီလြန္းလွတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ သိခြင္႔ရလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အနီးအနားမွာ အခက္အခဲေလးေတြကို ကူညီေၿဖရွင္းေပးဖို႔ ေကာင္းကင္တမန္ေလးေတြကိုလည္း ဘုရားက ၿပင္ဆင္ေပးထားတဲ႔အေၾကာင္း ဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။





 
၁။ ကၽြန္မ အေဝးသင္တကၠသိုလ္တက္စဥ္  ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေၿဖတဲ႔ေန႔တစ္ေန႔မွာေပါ႔။ အဲဒီေန႔က စာေမးပြဲေၿဖေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အခ်ိန္ၿပည္႔ေၿဖဆိုလို႔အၿပီး၊ ၿပန္ခ်င္စိတ္နဲ႔ စာေမးပြဲခန္းကေန ကမန္းကတန္းထြက္လာခဲ႔လိုက္မိတယ္။
"ေဟး မင္မင္။ ေၿဖေနလိုက္တာ က်က္ထားတာေတြတိုးလို႔လား။ မၿပီးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ နင္႔ကိုပဲေစာင္႔ေနတာ"
“အင္းပါ...ငါ႔အတြက္ေစာင္႔ေနေပးရလို႔ ေဆာရီးပါပဲေနာ္”
သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ေစာင္႔ေနတဲ႔ သစ္ပင္ၾကီးရွိရာသို႔ ကသုတ္ကရက္ ေၿပးလာတဲ႔ကၽြန္မကို အားလံုးက ဝိုင္းၿပီးေမတၱာပို႔ေနၾကတာပါ။


“ကဲ... အားလံုးလူစံုၿပီဆိုေတာ႔ သြားေနၾကစားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာသြားဝိုက္ၾကမယ္”
“ေဝးေဟး...သြားမယ္သြားမယ္”
အားလံုးတေပ်ာ္တပါးနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္သို႔သြားၿပီး ဗိုက္ၿဖည္႕လိုက္ၾကတယ္။ စားေမးပြဲလည္းေၿဖေကာင္း၊ အစားအေသာက္ကလည္းေကာင္းဆိုေတာ႔ မင္မင္တို႔႔ဂြမ္းဆီထိၿပီေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနအိမ္ၿပန္ေရာက္တဲ႔အထိ အေပ်ာ္လိွဳင္းေတြက တသိမ္႔သိ္္မ္႔ရွိလို႔ေနတယ္။ ညမိုးခ်ဳပ္စရွိေတာ႔မွ ေၿဖခဲ႔ၿပီးတဲ႔စာအုပ္ေတြၿပန္သိမ္း၊ ေနာက္ေန႔ေၿဖဆိုရမယ္႔ ဘာသာရပ္စာအုပ္ေတြၿပင္ဆင္ထုတ္တဲ႔အခါၾကေတာ႔မွ
“ဟဲ႔... ငါ႔ေက်ာင္းသားကဒ္က ဘယ္ေရာက္ေနတာပါလိမ္႔။ လမ္းမွာမ်ား က်ေပ်ာက္ခဲ႔တာလား။ ဒုကၡပါပဲေနာ္။ ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစား။ ၿပန္စဥ္းစားၾကည္႔စမ္း”
ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႔။ ေခါင္းကိုတဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းကုတ္ၿပီး ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔လိုက္တဲ႔အခါမွ...


“အုိ... ငါဒီေန႔ညေန စာေမးပြဲခန္းကထြက္လာေတာ႔ ေရးၾကီးသုတ္ၿပာေၿပးလာခဲ႔တာ။ ေက်ာင္းသားကဒ္ယူဖို႔ ေမ႔က်န္ခဲ႔တာၿဖစ္ရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာပဲ ေမ႔က်န္ခဲ႔တာေနမွာ”
ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္လည္းသိထားလို႔ေလ။ တခါတုန္းကလည္း ေစ်းသြားၿပီး ဟင္းရြက္ဆိုင္မွာ ဟင္းရြက္သြားဝယ္တာ၊ က်သင္႕တဲ႔ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး အဲဒီဝယ္ထားတဲ႔ဟင္းရြက္ယူဖို႔ ေမ႔လာခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဟီးဟီး။
“အခုည မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ခုခ်ိန္မွ ေက်ာင္းသြားၿပီး ေက်ာင္းသားကဒ္ၿပန္ယူဖို႔ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုမွမၿဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ စာေမးပြဲအခန္းေစာင္႔ဆရာမေတြပဲ သိမ္းထားေပးေလာက္ၿပီထင္တယ္။ တကယ္လို႔မသိမ္းထားေပးဘူးဆိုရင္ေရာ။ အင္ဒုကၡပဲ။ မနက္ၿဖန္မနက္ဆိုရင္ တၿခားႏွစ္က ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲလာေၿဖရင္ ငါ႔ေက်ာင္းသားကဒ္ကို ေလွ်ာက္ပစ္ထားလိုက္မွၿဖစ္၊ မနက္ၿဖန္စာေမးပြဲေၿဖစရာမလိုေတာ႔ပဲ ၿဖစ္ရေတာ႔မယ္”
ေတာင္ေၿမာက္စဥ္းစားၿပီး ေခါင္းကရွဳပ္လာပါေတာ႔တယ္။ ဘုရားသခင္ကယ္ပါလို႔ ႏွဳတ္ကစၿပီး တရပါေတာ႔တယ္။


ဒီလိုနဲ႔ ၿဗဳန္းစားၾကီး “အလွေမ”ဆိုတဲ႔သူငယ္ခ်င္းကို သြားၿပီးၿမင္ေယာင္မိလိုက္တယ္။ အို...အလွေမလည္း ငါနဲ႔ေမဂ်ာတူပဲ။ ဒုတိယႏွစ္လို႔ေၿပာဖူးတယ္။ အလွေမနဲ႔က တရုတ္ေက်ာင္းစတက္တဲ႔နွစ္က ခင္မင္ခဲ႔ဘူးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူလည္းၿမန္မာေက်ာင္းအထက္တန္းေအာင္ၿပီး တရုတ္ေက်ာင္းေၿပာင္းလာတက္တဲ႔ တရုတ္မေလး။ တဘက္ကေနလည္း အေဝးသင္တက္ေနသူ။ ကၽြန္မနဲ႔ဘဝတူေပါ႔။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ေမဂ်ာပါတူလိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္သူက တရုတ္အထက္တန္းတစ္တန္းကို ခံုေက်ာ္တက္သြားလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ အခန္းကြဲသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေက်ာင္းမွာတခါတရံ ေတြ႔ေနက်ပါ။ အလွေမကိ ုစဥ္းစားမိတာနဲ႔ သူ႕အိမ္ကို ကမွန္းကတန္းသြားလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္လႊဲခ်င္လႊဲေနပါအံုးမယ္။ သူ႔အိမ္လည္းတခါမ်ွ မသြားဖူးေပမယ္႔ ေရာက္တာနဲ႔ အလွေမလို႔ တစ္ခ်က္ေအာ္ေခၚလိုက္တာနဲ႔ သူေၿပးထြက္လာပါတယ္။ သူ႕ဆီေရာက္ေတာ႔ သူေၿဖတဲ႔စာေမးပြဲခန္းနဲ႔ ကၽြန္မေၿဖတဲ႔အခန္းက တစ္ခန္းတည္းၿဖစ္တာကို သိလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ႔သူက မနက္အခ်ိန္မွာ ေၿဖရတာတဲ႔။ အို ဘုရားမတာပါပဲ။


“အလွေမေရ ကူညီပါအံုးေနာ္။ ငါ႔ရဲ႕ေက်ာင္းသားကဒ္ ေက်ာင္းမွာက်န္ခဲ႔လားမသိဘူး။ အဲဒါ နင္မနက္ၿဖန္သြားရင္ ငါ႔ရဲ႕စာေမးပြဲစားပြဲမွာ ရွိမရွိ တခ်က္သြားၾကည္႔ေပးပါေနာ္” ဆိုၿပီးအကူအညီေတာင္းရပါေတာ႔တယ္။
“ရပါတယ္”
ဒီလိုနဲ႔ အကူအညီေတာင္းၿပီး အိမ္ၿပန္လာခဲ႔ပါတယ္။ မနက္ၿဖန္ေရာက္ဖို႔ စိတ္ကတထင္႔ထင္႔နဲ႔။ ေန႔လည္ သူၿပန္လာခ်ိန္ေလာက္ သူ႔အိမ္ကို ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္းၾကီးစြာနဲ႔ ကၽြန္မသြားလိုက္ပါတယ္။


“အလွေမ... ငါ႔ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ႔ရဲ႕လားဟင္”
“ေတြ႔တယ္။ ဒီမွာယူလာခဲ႔ၿပီ။ ေရာ႔...”
အိုေပ်ာ္လိုက္တဲ႔ၿဖစ္ၿခင္း။ သူေပးလာတဲ႔ ေက်ာင္းသားကဒ္ေလးကိုၾကည္႔ၿပီး ေပ်ာ္လိုက္ရတာ။
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဟယ္။ နင္ဘယ္လိုရွာေတြ႔တာလဲ။ ဆရာမကိုသြားေမးေပးတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ နင္႔စားပြဲနံပါတ္က ငါ႔ထိုင္တဲ႔စားပြဲရဲ႕အေနာက္မွာပဲ။ အဲတာ စားပြဲေပၚမွာ ေတြ႔တာနဲ႔ တခါတည္းယူထားလိုက္တာ”
“အိုဟုတ္လား။ နင္႕ကိုေက်းဇူးတင္လိုက္တာ”


အလွေမအိမ္က ၿပန္လာေတာ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထၿပီးကခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ကူညီမစေပးတဲ႔ ဇတ္ကြက္ေတြကိုလည္း တအံ႔တၾသေတြ႔ၿမင္လိုက္ရပါတယ္။ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးကေန ေနာက္ထပ္ကၽြန္မရလိုက္တဲ႔ သင္ခန္းစာကေတာ႔ ပစၥည္းေတြေမ႔တတ္တဲ႔အက်င္႔ေလးကို ၿပဳၿပင္ရေတာ႔မယ္ဆိုတာပါပဲ။  အေမကၽြန္မကို ဘယ္ေလာက္ဆံုးမဆံုးမ ကၽြန္မကေတာ႔ ဟိုေမ႔ဒီေမ႔လို႔ ေနဆဲပါပဲ။ ခုေတာ႔ ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳရေတာ႔မွပဲ ေနာက္ဆို ကိုယ္႔ေနရာကေနထတာနဲ႔ တစ္ခ်က္ၿပန္ၾကည္႔သင္႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုယ္႔ကိုကိုယ္ နာယူလို္က္ပါေတာ႔တယ္။


ဘုရားကိုလည္း အရမ္းေက်းဇူးတင္မိသြားတယ္။ အၿဖစ္အပ်က္အားလံုးဟာ ဘုရားရဲ႕အစီအမံေတြၾကားထဲမွာ လည္ပတ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္္။ အလွေမနဲ႔ခင္ရတယ္။ ေမဂ်ာလည္းတူတယ္။ စာေမးပြဲေၿဖတဲ႔အခန္းလာတူၿပန္တယ္။ မနက္ညေၿဖတဲ႕အခ်ိန္ကြာၿခားမွဳရွိတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ေၿဖတဲ႔စားပြဲခံုနံပါတ္ ေရွ႕ေနာက္ၿဖစ္ေနတယ္။ ၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ဇတ္ဝင္ခန္းအားလံုးဟာ အပိုအလိုမရွိ ခ်ိတ္ဆက္ေနတာကို ကၽြန္မနားလည္လုိက္ရပါေတာ႔တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။






၂။ ထိုင္ဝမ္တကၠသိုလ္မွာ ပထမႏွစ္တက္စကေပါ႔။ ရုပေဗဒ လက္ေတြ႔အတန္းလည္း တက္ရပါတယ္။ လက္ေတြ႔အတန္းမွာ ပံုမွန္အေနနဲ႔ ရုပေဗဒဆိုင္ရာ သီအိုရီေတြနဲ႔ စက္ပစၥည္းေတြကို အဖြဲ႔ခြဲၿပီး လက္ေတြ႔သင္ယူရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔စာေမးပြဲမွာေတာ႔ အမွားအမွန္ရယ္ ေရြးေၿဖပံုစံမ်ိဳးရယ္ပဲ ေမးတာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ တရုတ္လိုေလ႔လာရတာမို႔ သူမ်ား(၁၀)မိနစ္ေလာက္ဖတ္ရင္ ရတဲ႔စာကို ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ (၁)နာရီေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္မွ ရပါတယ္။ သူမ်ားေတြအေနနဲ႔ လက္ေတြ႔အတန္းရဲ႕စားေမးပြဲဟာ အရမ္းလြယ္ကူေနမွာပါ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းေတာ႔ စိတ္ပူမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔စာေမးပြဲအတြက္ ဘုရားဆီမွာ ဆုေတာင္းထားလိုက္ပါတယ္။ “ဘုရားသခင္ စာေတြကလည္းမ်ား၊ ရွဳပ္လည္းရွဳပ္၊ ေရာလည္းေရာေထြးေနပါၿပီ။ (0) ေတာ႔ကြဲပါရေစ” ဆိုၿပီးေတာ႔ ဘုရားလက္ထဲ အပ္ႏွံထားလိုက္ပါတယ္။


စာေမးပြဲေၿဖတဲ႔ေန႔မွာ ကၽြန္မရယ္ သွ်န္းရင္ရယ္ က်ားအိန္းရယ္ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ စာေမးပြဲေၿဖခ်ိန္ထက္ေစာေစာလာၿပီး အတူစာက်က္ၾကတယ္။
“သ်ွန္းရင္ နင္႔ဖတ္စာအုပ္ ခဏၾကည္႔မယ္ေနာ္ ။ တခ်ိဳ႕အေၿဖေတြ မွန္မမွန္ တိုက္ၾကည္႔ခ်င္လို႔”
ကၽြန္မက သ်ွန္းရင္ကို ခြင္႔ေတာင္းၿပီး သူ႔စာအုပ္ကို ငွားၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။
“သူ႔စာအုပ္က သပ္ရပ္လိုက္တာေနာ္။ စာအုပ္အဖံုးကလည္း တြန္႔ေၾကေနတာမရွိဘူး။ ငါစာအုပ္ကိုင္ၾကမ္းတာနဲ႔ေတာ႔ကြာပါ႔ ”
ကၽြန္မသူ႔စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို ဘာရယ္မသိ အေတြးနဲ႔ၾကည္႔ၿပီး စဥ္းစားလိုက္တာပါ။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အခန္းနံပတ္၊ အဖြဲ႔နံပါတ္ အားလံုးေသေသသပ္သပ္ေလးေရးထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“ဆရာ႔နာမည္ ေရးရမယ္႔အကြက္မွာေတာင္ ဆရာ႔နာမည္ေရးထားပါလား။ ငါေတာင္ ဆရာနာမည္ ေမ႔ေနၿပီ။ သူ႔စာအုပ္ကေန ကူးေရးထားလိုက္မွ”
ဆိုၿပီး လက္ေတြ႔အတန္းဆရာရဲ႕နာမည္ကို ကူးေရးထားလိုက္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔အတန္းရဲ႕သင္ေပးသူဆရာဆိုတာ နာမည္ကသာ သက္ဆိုင္တဲ႔ဘာသာရပ္ပါေမာကၡနာမည္ေရးေပမယ္႔ တကယ္႔လက္ေတြ႔က်ေတာ႔ လက္ေထာက္ဆရာေတြနဲ႔သာ အမ်ားဆံုးသင္ယူရတာမို႔ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ဆရာ႔နာမည္လည္း စြဲမေနပါဘူး။ ေတာ္ရံုအေရးမၾကီးတဲ႔ကိစၥဆိုရင္ လုပ္ရ၊မွတ္ရ၊ေရးရတာ ပ်င္းတာမို႔ ကၽြန္မစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ဆရာ႔နာမည္ကို ေရးမထားမိခဲ႔ဘူး။ သ်ွန္းရင္စာအုပ္ကိုေတြ႔မွသာ ဘာရယ္မသိ ကူးထားလိုက္မိေတာ႔တယ္။


စာေမးပြဲခန္းထဲဝင္ေတာ႔ အေၿဖေရြးေၿဖပံုစံမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ပါၿပီေလ။ ေက်ာင္းသားေတြကို အလကားအမွတ္ေပးထားတဲ႔ ပုစ ၦာတစ္ပုဒ္။ သင္ သင္ယူေနတဲ႔ရုပေဗဒဘာသာရပ္ရဲ႕ ပါေမာကၡနာမည္ဟာ ဘယ္သူလဲတဲ႔။ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲၿပဳတ္က်တယ္လို႔ပဲေၿပာရမလား။ အဲဒီပုစၦာရဲ႕အေၿဖကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေၿဖလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဆရာ႔နာမည္ေမးတဲ႔ ေမးခြန္းမ်ိဳး တသက္တကိုယ္ တခါမွ မေၿဖဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မအဲဒီအမွတ္ကိုေတာ႔ ဝကြက္ရလိုက္ပါၿပီ။ (0)ကြဲတာကေတာ့ ေအာင္စာရင္းထိုင္ေစာင္႔စရာမလိုေတာ႔ပါဘူး။ အမွားအမွန္နဲ႔ေရြးေၿဖဆိုတာမ်ိဳးဟာ လြယ္မေယာင္နဲ႔ မပိုင္လို႔ကေတာ႔ ထိုင္ငိုရမွာပါ။ အမွတ္ရတာလြယ္တယ္ဆိုေပမယ္႔ မပိုင္လို႔မွားရင္လည္း (0)ေတာင္ကြဲမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ကေတာ႔ ကၽြန္မကို (0)ကြဲေအာင္ ကူညီေပးလိုက္ပါၿပီ။ တကယ္လည္းအဲဒီဘာသာရပ္ကို အမွတ္(၇၀)ေက်ာ္နဲ႔ ေအာင္ၿမင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။






၃။ ဒုတိယႏွစ္ေယာက္ေတာ႔ အတန္းအားခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္က တဖြားဖြားၿဖစ္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ခါစဆိုေတာ႔ အတန္းထဲမွာပဲထိုင္ၿပီးစာသင္တာနဲ႔ မၿဖစ္ေခ်ဘူးေလ။ အားတဲ႔အခ်ိန္ေလးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြယူအံုးမွ ဆိုၿပီးေပါ႔။
 အလုပ္လုပ္ေတာ႔ လူမွဳေပါင္းသင္ဆက္ဆံေရးကေန ဘာသာစကားေၿပာတာလည္း ေလ႔က်င္႔လို႕ရတယ္၊ မုန္႔ဖိုးလည္းရတယ္ဆိုၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္က တားမရ ၿဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ သခ်ာၤဌာနရဲ႕စာၾကည္႔တိုက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ပါတယ္။


တိုင္းတပါးသားေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ခါစဆိုေတာ႔ စိတ္ကနဲနဲေတာ႔ လွဳပ္ရွားရပါတယ္။ သူတို႔ေၿပာတဲ႔ေလသံကၿမန္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ရပါေသးတယ္။ အေရးထဲ အလုပ္ထဲမွာ စာရင္းကိုင္ မမဆူပုပ္တစ္ေယာက္လည္းရွိေတာ႔ ကိုယ္႔အပိုင္းကို ၿပီၿပင္ေအာင္၊ေၿပာစရာမၿဖစ္ေအာင္ သတိေလးနဲ႔လုပ္ရကိုင္ရတဲ႔အပိုင္းလည္း ရွိပါတယ္။


တစ္ေန႔ကၽြန္မကို စာရင္းကိုင္မမက အလုပ္တစ္ခုခိုင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ မိွန္း(main)စာၾကည္႔တုိက္မွာရွိတဲ႔ ဌာနတစ္ခုကို စာအုပ္သြားေပးခိုင္းပါတယ္။ သူေၿပာတဲ႔ ဌာနနဲ႔ ေပးရမယ္႔သူရဲ႕နာမည္ကို စာရြက္ေလးမွာေရေပးၿပီး
 “မင္မင္ အဲဒီ(xxx)ဌာနကိုသြားၿပီး အဲဒီလူကို ဒီစာအုပ္သြားေပးလိုက္”တဲ႔။
“အဲဒီဌာနက မွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာရွိတာလည္း။ ဘယ္လိုသြားရမွာလဲ” ကၽြန္မကလည္း လူရည္မလည္ေသးတာမို႔ ေမးလိုက္တာပါ။
“မွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ေရာက္ရင္ XXXXX...XXX.....xxxxx....xxxxx”
စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ေၿပာလိုက္တဲ႔ စကားကို ကၽြန္မဘယ္လိုမွ နားေထာင္လို႔လိုက္မမွီခဲ႔ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေမးရင္ ရွိတဲ႔ပစၥည္းနဲ႔ေကာက္ေပါက္ေတာ႔မယ္႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးဆိုေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ထပ္မေမးေတာ႔ပါဘူး။
“ဟိုေရာက္မွပဲ...ကိုယ္႔ဟာကို ရွာၾကည္႔ေတာ႔မယ္”ဆိုၿပီး ရဲေဆးတင္ၿပီးထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။


မွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ေရာက္ေတာ႔ အဲဒီဌာနတည္ေနရာၿပပံုကို ဆိုင္းဘုတ္ေပၚမွာရွာၾကည္႔ေပမယ္႔ မေတြ႔ပါဘူး။  ဒါနဲ႔ ေတာင္ၾကည္႔ေၿမာက္ၾကည္႔ၿပီး ေကာင္တာမွာသြားေမးလိုက္ပါတယ္။
“အဲဒီဌာနလား...ဒီအေပါက္ကေနထြက္ ၿပီးရင္ ညာခ်ိဳး၊ တည္႔တည္႔သြား၊ ၿပီးရင္ဘယ္ခ်ိဳး၊ ၿပီးရင္...”
ေကာင္တာမမရဲ႕ ဘယ္ခ်ိဳး၊ညာခ်ိဳး၊ ဘယ္ခ်ိဳး၊ ညာခ်ိဳးနဲ႔အေၿပာက စိတ္ကိုေတာင္ပိုရွဳပ္လာေစပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္း “ကိုယ္႔ဟာကိုယ္သြားၾကည္႔မယ္ကြာ” ဆိုၿပီး အဲဒီေကာင္တာမမေၿပာသလို ဘယ္ခ်ိဳးညာခ်ိဳးနဲ႔သြားလိုက္တာ လမ္းသာဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီဌာနကို ရွာလို႔ကိုမေတြ႔ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီလမ္းဆံုးကေန လာလမ္းအတိုင္းၿပန္လာၾကည္႔ေတာ႔လည္း မေတြ႔ပါဘူး။ ဆက္သြားရင္ အဲဒီေကာင္တာပဲ ၿပန္ေရာက္သြားမယ္႔ အၿဖစ္ပဲရွိေတာ႔တယ္။


နာရီကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးကုန္ေနၿပီမို႔ ခိုင္းလိုက္တဲ႔မမရဲ႕ အမ်က္ေတာ္ရွမွာကိုလည္း ေတြးပူရၿပန္ပါတယ္။ “ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔” ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္မဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကို ဒီအလုပ္မိတ္ဆက္ေပးထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းစီးလန္ကို ေမးမလို႔ပါ။ ပါးစပ္က “ဘုရားသခင္ သမီးကို ကူညီေပးပါ” လို႔ ေရရြတ္မိသလို တဖက္ကလည္းဖုန္းနံပါတ္ႏွိပ္။ တဖက္ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းဟိုရွာဒီရွာေပါ႔။
ဒါနဲ႔ စၾကၤ ံလမ္းဘယ္ခ်ိဳးလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အဝါေရာင္တီရွပ္အက်ၤ ီဝတ္ထားတဲ႔သူကို ေတြ႔တာနဲ႔ ႏွိပ္လက္စဖုန္းကိုပိတ္ၿပီး အဲဒီလူဆီေၿပးသြားလိုက္ပါတယ္။


“ဟိုင္း...ကၽြန္မလည္းၿမန္မာၿပည္ကလာတဲ႔ ေက်ာင္းသူပါ။ ကၽြန္မကိုတစ္ခုကူညီေပးလို႔ရမလား။ ကၽြန္မxxx ဌာနကို သြားမလို႔ပါ။ ဘယ္လိုသြားရမလဲမသိလို႔”
“ရတယ္ရတယ္။ လာလိုက္ခဲ႔ဆိုၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး အဲဒီဌာနကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္”
အဲဒီဌာနက ခုနကၽြန္မသြားခဲ႔တဲ႔ လမ္းဆံုးရဲ႕ေဘးဘက္မွာေတြ႔ရတဲ႔ တံခါးေပါက္ကေန အထဲကိုၿပန္ဝင္သြားရတာပါ။
တံခါးေပါက္မွာ ဘာမွလည္းေရးမထားတာမို႔ အထဲမွာ အလုပ္ဌာနေတြရွိအံုးမယ္ဆိုတာ မသိခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕အခက္အခဲေတြကို ကူညီ္ေၿဖရွင္းေပးတဲ႔ မမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္သြားရပါတယ္။


အဲဒီအကၤ် ီီအဝါေရာင္ဝတ္ထားတဲ႔မမက ကၽြန္မလိုရာလိုက္ၿပၿပီးေနာက္ ၿပန္သြားပါတယ္။ ဒီမမဟာလည္း ၿမန္မာၿပည္ေက်ာင္းသူပါပဲ။ ကၽြန္မေခါက္တုန္႔ေခါက္ၿပန္ လမ္းရွာေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ သူကမွိန္းစာၾကည္႔တိုက္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရာကေန ဖုန္းေၿပာဖို႔အၿပင္ထြက္လာတာနဲ႔ တိုးလိုက္ၿခင္းပါပဲ။ ၿမန္မၿပည္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္မွန္း ကၽြန္မသိလိုက္တဲ႔အခ်က္ကေတာ႔ သူဝတ္ထားတဲ႔ အဝါေရာင္တီရွပ္အက်ၤ ီေၾကာင္႔ပါ။ အဲဒီ္တီရွပ္က ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ရဲ႕  ၿမန္မာၿပည္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေမာင္မယ္သစ္လြင္ပြဲအတြက္ အမွတ္တရထုတ္ထားတဲ႔ အက်ၤ ီေလး။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အဲဒီတီရွပ္ေလးကို ဝတ္ခဲ႔ဖူးတာမို႔ မွတ္မိသြားရတာပါ။ ကၽြန္မအဲဒီေနရာကိုေရာက္ေနခ်ိန္နဲ႔ အဲဒီမမ အၿပင္ထြက္ေနခ်ိန္ကြက္တိၿဖစ္သြားရတာဟာ တိုက္ဆိုင္မွဳေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူအၿပင္ထြက္ေနတယ္ပဲထား၊ အဲဒီေန႔မွာ အဝါေရာင္တီရွပ္သာ ဝတ္မထားဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ခ်င္း ၿမန္မာၿပည္သားမွန္း သိႏို္င္စရာအေၾကာင္းလည္းမရွိပါဘူး။ ဒါဆို အဲဒီမမလည္း ေစတနာပို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ၿပေနမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူမဟုတ္ပဲ  အဝါေရာင္အက်ၤ ီဝတ္ထားတဲ႔ တစ္ၿခားၿမန္မာၿပည္ေက်ာင္းသားကိုေတြ႔လို႔ အကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုရင္လည္း တိုင္ပတ္ေနပါအံုးမယ္။ အဲဒီမွိန္းစာၾကည္႔တိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေလာက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ဌာနခြဲရွိမလဲဆိုတာ ဘယ္သူပိုသိအံုးမွာလဲေနာ္။ ဘုရားက ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္မွန္၊ လူမွန္ ၿပင္ဆင္ေပးထားၿပီးသားပါ။ ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။






၄။ အဲဒီေန႔မနက္ ကၽြန္မအေစာၾကီးႏိုးေနပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဆိုင္ရာပထဝီဝင္ဘာသာရပ္အတြက္ ေလ႔လာေရးေတာင္တက္ခရီးစဥ္ သြားဖို႔ေပါ႔။ လြန္ခဲ႔တဲ႔အပတ္အတန္းခ်ိန္မွာ ဆရာက အဲဒီေတာင္ရွိရာ ေၿမပံုနဲ႔တကြ သြားရမယ္႔လမ္းေၾကာင္း အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြကို ေပးထားၿပီးတာမို႔ ေထြေထြထူးထူးၿပင္ဆင္စရာေတာ႔မရွိပါဘူး။ သတ္မွတ္ထားတဲ႔အခ်ိန္ထက္ ေစာေစာေလးေရာက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာမို႔ ကၽြန္မအေဆာင္ကေန အေစာၾကီးထြက္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာင္ေၿခကိုေရာက္မယ္႔ ဘတ္စ္ကားက ေက်ာင္းေဘးနားက ကားဂိတ္မွာ စီးလို႔ရပါတယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္လို႔ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ေစာင္႔လိုက္ရံုနဲ႔ ကားကေရာက္လာပါတယ္။ တခါမွ်မသြားဖူးတဲ႔လမ္းဆိုေတာ႔ မနက္ခင္းႏိုးထမွဳေတြၾကားက  ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕အလွတရားကိုခံစားရင္း အခ်ိန္ကကုန္မွန္းမသိ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မဆင္းရမယ္႔ကားဂိတ္ကိုေရာက္သြားပါတယ္။


ဒါနဲ႔ဘတ္စ္ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ဘယ္လမ္းကိုဆက္သြားရမလဲဆိုၿပီး ဆရာ႔ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းၿပစာရြက္ကိုထုတ္ၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ႔စာရြက္ထဲမွာက ကားဂိတ္ဆင္းတာနဲ႔အနီးမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိမယ္လို႔ပါေတာ႔ ကၽြန္မလည္းအဲဒီအထက္တန္းေက်ာင္းကို လုိက္ရွာၾကည္႔မိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဇေဝဇဝါစၿဖစ္မိတယ္။
ေရွ႕ေတာင္ေနာက္ေၿမာက္ၾကည္႔လိုက္သမွ် တိုက္အိမ္ေတြကိုပဲေတြ႔ေနရတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔တူတာဆိုလို႔ အရိပ္အေရာင္ေတာင္မရွိပါဘူး။ ေတာင္ဆိုလို႔လည္း ၿခေတာင္ပို႔ေတာင္မေတြ႔ရၿပန္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ခုနကားစီးတုန္းက အၿပင္ရွဳခင္းေတြကို လိုက္ၾကည္႔ထားတဲ႔အတြက္ ကားဂိတ္ေရာက္ခါနီး လမ္းခ်ိဳး၂ခုေလာက္အကြာမွာ ေက်ာင္းပံုစံမ်ိဳး ဝန္းၾကီးတစ္ခုကိုေတြ႔ထားတာဆိုေတာ႔ အဲဒီရွိတဲ႔ေနရာကို ေၿပာတာၿဖစ္မယ္ဆိုၿပီး လမ္းေလွွ်ာက္သြားၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္ေတာ႔လည္း ေက်ာင္းနာမည္က ဆရာ႔ေၿမပံုထဲက နာမည္မဟုတ္ၿပန္ဘူး။ ကၽြန္မေခါင္းရွဳပ္သြားေတာ႔တယ္။


အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည္႔ေတာ႔လည္းမကိုင္ဘူး။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီးလာမယ္ဆိုေတာ႔ ဖုန္းကိုင္ဖို႔ အဆင္မေၿပလို႔လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လမ္းေပၚကရွိတဲ႔လူကို ေမးမယ္ဆိုေတာ႔လည္း မနက္ေစာေစာမို႔ လူကၿပတ္ေနၿပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ (၇-၁၁)ကုန္စံုဆိုင္ကိုေတြ႔လို႔ ေကာင္တာေကာင္မေလးကို ေမးၿပန္ေတာ႔လည္း မသိဘူးတဲ႔။ ေကာင္းေရာ။ ဒါနဲ႔ကားဂိတ္ကိုပဲ ၿပန္လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္တဲ႔အထိ အခ်ိန္ကေတာ္ေတာ္ေလးလိုေနေသးတာမို႔ ကားဂိတ္ကထိုင္ခံုေပၚငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနလိုက္ေတာ႔တယ္။ ရထားဂိတ္ပဲသြားၿပီး ရထားနဲ႔ပဲၿပန္သြားရမလားေပါ႔။ ဒါနဲ႔နီးစပ္ရာရထားဂိတ္ကိုရွာပံုဖြင္႔ရပါေတာ႔တယ္။ လမ္းကေတြ႔တဲ႔လူေတြကိုေမးေတာ႔လည္း “ဒီလမ္းအတိုင္းတည္႔တည္႔သြား”တဲ႔ ။ ကၽြန္မလည္း တည္႔တည္႔သြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေရာက္တဲ႔အထိ ရထားဂိတ္ကိုရွာလို႔မေတြ႔ပါဘူး။ စိတ္ကစိုးရိမ္စၿပဳလာပါတယ္။


ဒီေတာင္တက္ေလ႔လာေရးခရီးစဥ္ကို မသြားလို႔လည္းမၿဖစ္။ ေနာက္က်လို႔လည္းမၿဖစ္ဘူး။ မေနာက္က်ဖို႔ ဆရာက အတန္းထဲမွာ အထပ္ထပ္မွာထားတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အံံ႕ၾသေနမိတယ္။ ဆရာေၿပာထားတဲ႔ ကားနံပါတ္ကို တက္စီးၿပီး ဂိတ္ဆံုးေရာက္ေတာ႔ဆင္းလိုက္တာပဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ကိုေရာက္ေနလည္းမသိ ၿဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ေၿခလွမ္းကို အရင္ကားဂိတ္ရွိရာပဲ ၿပန္လွည္႔လာခဲ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မလည္းဒီနားမွာပဲ ရြာလည္ေနေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကိုးကြယ္တဲ႔ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကိုပစ္မထားဘူးဆိုတာ ယံုတယ္။ ကၽြန္မလက္သံုးစကားၿဖစ္တဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ဘုရား သမီးကိုကူညီပါဆိုၿပီးပဲ ေရရြတ္မိေတာ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကားဂိတ္ကို ၿပန္ၿပီးေရာက္လာၿပန္တယ္။


ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ႔ တဘက္လမ္းကိုကူးမယ္႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔တာနဲ႔  ကၽြန္မသြားမယ္႔ေနရာကို ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ အေၿပးအလႊားသြားေမးလိုက္တယ္။ “ဟိုဘက္လမ္းကိုကူးၿပီး ကားသြားစီးရမယ္။ ငါလည္းအဲဒီကိုပဲသြားမလို႔”
“ဟင္ဟုတ္လား။ နင္လည္း အဲဒီအတန္းက ေက်ာင္းသားလား”
“ေအးဟုတ္တယ္”
သူေၿဖၿပီးတာနဲ႔ လမ္းၿဖတ္မီးကစိမ္းလာတာမို႔ ကၽြန္မလည္းသူ႔အေနာက္ကေန လမ္းၿဖတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ထပ္ေမးမေနေတာ႔ပါဘူး။ ပန္းတိုင္တူေနတဲ႔ ခရီးေဖာ္ပါေနမွေတာ႔ ကၽြန္မသူ႔ေနာက္က ထပ္က်ပ္မခြာလိုက္သြားရံုပဲေပါ႔။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ႔ ကားဂိတ္ဆံုးထိစီးၿပီး ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကိုေစာင္႔ေနတဲ႔ ဆရာနဲ႔ အဖြဲ႔သားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ ကြက္တိေရာက္သြားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။


ကၽြန္မေရာက္တာနဲ႔ လက္ေထာက္ဆရာဆီသြားၿပီး “ဆရာေရးထားတဲ႔ ကားလမ္းေၾကာင္းက မွားေနတယ္။ နာမည္ေတာ႔တူတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကား ေနာက္ထပ္ၿပန္ခ်ိန္းစီးရေသးတယ္”
“ဟုတ္လား။ ဆရာ ပါေမာကၡကို ေၿပာလိုက္ပါ႔မယ္”ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို ေၿပာပါတယ္။
ကၽြန္မ ခုနက ရြာလည္ေနတဲ႔ ကားဂိတ္နာမည္နဲ႔ ေတာင္ေၿခကိုေရာက္တဲ႔ ကားဂိတ္နာမည္က တူေနပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ထပ္အၿခားကားတစ္စီးကို လမ္းကူးၿပီးၿပန္ေၿပာင္းစီးရတာကို ေဖာ္ၿပဖို႔ ဆရာတို႔ေပါ႔ေလ်ာ႔သြားလို႔ ၿဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္မတကယ္ပဲ ေဇာေခြ်းၿပန္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မကိုကူညီေပးမယ္႔ အခန္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔  ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔  အခ်ိန္ကိုက္ေတြ႔ဖို႔ ဘုရားက ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ႔ၿပန္ပါတယ္။ အရာရာကို ကူညီေပးႏိုင္စြမ္းတဲ႔ဘုရားပါပဲ။  ဘုရားသခင္ရဲ႕နာမေတာ္ ဘုန္းၾကီးပါေစေသာ္။