အသံေတြ နဲနဲေလွ်ာ႔ ေလွွ်ာ႔

“ကိုၾကီးေက်ာ္ေဟ႔၊ တို႕ကိုၾကီးေက်ာ္”
“ကိုၾကီးေက်ာ္ေဟ႔၊ တို႕ကိုၾကီးေက်ာ္”
 ကိုၾကီးေက်ာ္နတ္ဝင္ေနတဲ႔သူက ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံရဲ႕ အားၿဖည္႔မွဳနဲ႔အတူ  အရက္ပုလင္း တကိုင္ကိုင္နဲ႔ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ကကြက္ကိုခ်ိဳးေနရွာပါတယ္။ ေဘးက အားေပးေနတဲ႔ ေရႊပြဲလာပရိ္သတ္တို႔ရဲ ႔လက္ခုပ္လက္ဝါးသံၾကားထဲမွာ သူ႔ခမ်ာ ေခါင္းတညိမ္႔ညိမ္႔နဲ႔ ပြဲကလို႕ေကာင္းေနေပမယ္႔ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွာေနတဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ နားေသာတအာရံုကို အေနွာင္႔အယွက္ေပးတယ္ဆိုတာ သူတို႔ေတြ မသိၾကေလေရာ႔လား။


ကၽြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕အိမ္က နတ္ကေတာ္အဖြားၾကီးရဲ႕ နတ္ပြဲေတြစတိုင္း ကၽြန္မတို႔အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္ေနအိမ္ေတြအတြက္ေတာ႔ မုန္တိုင္းဝင္တာပါပဲ။ အသံံေတြကို အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔အားယူၿပီး လြင္႔ထုတ္ေနေလေတာ႔ ရပ္ကြက္ေနလူထုေတြကို ဒုကၡေပးလြန္းလွတယ္။ ဒီဆူညံသံေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔လို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စာက်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသိကေအာက္ၿဖစ္ရတယ္ေလ။ ရပ္ကြက္ေနလူထုေတြ  ညေနညခင္း အေမာေၿဖခ်ိန္ေလာက္က စၿပီးႏႊဲလိုက္ၾကတာ ညအိပ္ခ်ိန္ေလာက္မွသာ အသံတိတ္ပါေတာ႔တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဆိုခ်င္၊ ကခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း လူေနအိမ္ေတြနဲ႔ေဝးရာမွာ ေနရာေလးတစ္ခုသတ္မွတ္ၿပီး လုပ္ဖို႔ေကာင္းလွတယ္။


အဲဒီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္က နတ္ကေတာ္အဖြားၾကီးဆံုးသြားၿပီးေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အနီးအနားအိမ္ကလူေတြဟာ ဆူညံသံလိွဳင္းရဲ႕ ဒုကၡစက္ဝိုင္းမွ လြတ္ေၿမာက္သြားရပါေတာ႔တယ္။ ခုလိုေၿပာင္းလဲလာတဲ႔ေခတ္မွာေရာ အဲဒီလိုကပြဲေတြ ဘယ္လိုစခန္းသြားေနၾကပါလိမ္႔။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္လုပ္ၾကတယ္ဆိုေပမယ္႔ ပတ္ဝန္းက်င္လူေတြအတြက္ တခ်က္ေလာက္ ၿပန္စဥ္းစားေပးသင္႔တယ္ မဟုတ္လား။


“ဒုန္း”
ကၽြန္မငယ္ဘဝပံုရိပ္ေတြထဲက ဆူညံသံအေၾကာင္းကို တခမ္းတနား စဥ္းစားေနပါတယ္ဆိုမွ ဒီဒုန္းဆိုတဲ႔အသံက စလာၿပန္ၿပီ။ လက္ရွိ ကၽြန္မေနတဲ႔တိုက္ခန္းရဲ႕ေဘးအခန္းေဖာ္က မမေခ်ာရဲ႕ တံခါးေဆာင္႔ပိတ္သံက ခပ္ရိုင္းရိုင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းရယ္။
“အစ္မရဲ႕ တံခါးပိတ္သံ နည္းနည္းတိုးလို႔ရမလား” ဒါမွမဟုတ္ “ အစ္မတံခါးက ပ်က္ေနလို႔ တံခါးပိတ္သံက က်ယ္ေနတာလား” ဆိုၿပီး ေထ႔ကာေငါ႔ကာ အသိေပးလိုက္ရမလား ဆိုၿပီး ကၽြန္မစိတ္ထဲမယ္ ဘဝင္မက်ၿဖစ္လြန္းလွတယ္။ ကိုယ္႔ထက္အသက္ၾကီးသူၿဖစ္တဲ႔အတြက္ တားၿမစ္တဲ႔ေလသံနဲ႔လည္း မေၿပာခ်င္ၿပန္ဘူး။ ဒီလို အထပ္ထပ္စဥ္းစားရင္း ႏွဳတ္ကဆြံ႔အသြားလိုက္တာ ခုဆို ဒီဒဏ္ကို ခံေနရတာ (၁)ႏွစ္ေက်ာ္လာပါၿပီ။ “သမီးရယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေနတာ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သည္းခံပါေနာ္” ဆိုတဲ႔ ဖုန္းထဲကေန အၿမဲဆံုးမေနတဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ ဆံုးမသံေတြက ကၽြန္မႏွဳတ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္ေစတယ္။ ကၽြန္မ ထိုင္ဝမ္ေရာက္စအခ်ိန္ ေနထို္င္ဖို႔ကူညီေပးခ့ဲတဲ႔ ေက်းဇူးရွိသူမို႔လည္း ထပ္ၿပီး သည္းခံေနရတာေပါ႔ရွင္။


ဒါေပမယ္႔ အဲဒီအစ္မရဲ႕ တံခါးေဆာင္႔ပိတ္သံက ကၽြန္မေခါင္းကို တူနဲ႔ လာလာထုေနသလိုပါပဲ။ စာေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ရတဲ႔အထဲ ဒီတဒုန္းဒုန္းအသံေတြက လူကို စိတ္အေနွာင္႔အယွက္ေတာ္ေတာ္ေပးလွတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီအစ္မ မရွိတဲ႔အခ်ိန္ သူ႔လိုအသံအက်ယ္ၾကီးထြက္ေအာင္ တံခါးပိတ္ၾကည္႔ပါတယ္။ အားနဲ႔ေဆာင္႔ပိတ္မွ အသံက်ယ္က်ယ္ထြက္တာပါေလ။ သ႔ူတံခါးပိတ္သံ ဒီေလာက္ၾကမ္းတာ သူနဲ႔တခန္းတည္းအတူေနတဲ႔ သူ႔ေယာက်ာ္းေရာ နားကန္းေနေလသလား။ သူ႔အတြက္ေတာ႔ ခ်ိဳၿမိန္တဲ႔ သံစဥ္ေတးသြားေတြ လွဳပ္ခတ္ၿခင္း ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္ေနမွာေပါ႔ေလ။


အဲဒီ အစ္မလင္မယားရယ္၊ ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္မရယ္ေပါင္းၿပီး အခန္းသံုးခန္းပါ တုိက္ခန္းကို ငွားေနၾကတာပါ။ ကၽြန္မနဲ႔ ေနာက္အၿခားသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ တံခါးပိတ္သံက သာမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မမိဘနဲ႔ေနစဥ္ကဆို “သမီးမိန္းကေလးမလို႔ အေနအထို္င္အေၿပာအဆို ဆင္ၿခင္ရမယ္” ဆိုၿပီး အေမက တတြတ္တြတ္ဆိုဆံုးမေလ႔ရွိတယ္။ ၿပည္သူ႔နီတိနဲ႔ဆိုင္ရာေတြကိုလည္း ေၿပာမဆံုးေပါင္။ မိန္းကေလးဆိုတာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္မရယ္ရဘူး ဆိုတာကအစ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဖိနပ္လွ်ပ္တိုက္သံမထြက္ေစနဲ႔ကအဆံုး။ အေမနဲ႔ေဝးရာအရပ္ေရာက္မွ အေမ႔ဆံုးမသံေတြကို အထပ္ထပ္ၿပန္ၾကားေရာင္မိၿပန္တယ္။


“ဒုန္း”
ေဟာ...ၾကားေနရၿပန္ပါၿပီ။ ေလာကၾကီးရယ္... တဆိတ္ေလာက္ ညင္ညင္သာသာေလး လွဳပ္ရွားသြားလာၾကပါေတာ႔လားကြယ္။ ဒီတဒုန္းဒုန္းအသံေတြနဲ႔ ေဝးရာအရပ္ဆီ ေၿပာင္းေရႊ႔ေနႏိုင္ရာ တစ္ေန႔ဆီသို႔ ကၽြန္မေမ်ာ္မွန္းဆုေတာင္းလ်က္သာ။

ၿပဳတ္ေက်ာ္ခံလိုက္ရၿငား

အလုပ္ေတြရွားတဲ႔ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္တယ္၊ ေလွာ္တယ္၊ ခုတ္တယ္၊ ၿပဳတ္တယ္ဆိုတာ အၿမဲၾကားေနရတတ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြထဲမွာလည္း ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ခံစားဖူးတဲ႔သူေတြရွိပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္းတြင္းၿဖစ္ေတြကိုလည္း ရွင္တို႔ကို ေဖာက္သည္ခ်ရအံုးမယ္။


အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ဆိုေပမယ္႔ ဒီလိုအလုပ္ကေလးရွိေနတာကိုက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလ။ ၿပဳတ္ရင္ေတာ႔လား... ရင္ေမာစရာေတြ တသီတတန္းၾကီးလို႔ ထင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သခင္ေယရွဳဘုရားရဲ႕ မွစမွဳေၾကာင္႔ တစ္ခုၿပဳတ္သြားေလ ေနာက္တစ္ခုကို အုပ္ခြင္႔ရေလပါပဲ။ ကၽြန္မဘဝမွာ သက္ေသေလးေတြရွိလို႔ ဒီလိုအာမခံရဲတာပါ။ သူမ်ားေတြ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေခါင္းပံုၿဖတ္ခ်င္ၿဖတ္ပါေစ၊ ေနာက္ေက်ာကိုဓါးနဲ႔ထိုးရင္ထိုးပါေလေစ  သင႔္ဘဝကို ဘုရားထံ အုပ္စိုးဖို႔အပ္ႏွံထားရင္ အခ်ိန္တန္ရင္ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြကို ရရွိမွာၿဖစ္ပါတယ္။ တဒဂၤအေၿခအေနအေပၚမွာ ရွံဳးႏွိ္မ္႔သြားရေလပါေရာလို႔ သင္ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္က်ေနမိေပမယ္႔ အဲဒီမ်က္ရည္ၾကားထဲကပဲ ဘုရားသခင္ရဲ႕ဂရုဏာကို မၾကာခင္ၿမင္ေတြ႔လာပါလိမ္႔မယ္။


လက္ရွိအခ်ိန္နဲ႔ အေၿခအေနထဲမွာ  ဘုရားသခင္က သင္႔ကို သြန္သင္ေပးစရာရွိလို႔၊ ေလက်င္႔ေပးစရာ တစ္ခုခုရွိလို႔သာ သင္ဒီလို ေတြ႔ၾကံဳရင္ဆိုင္ရၿခင္းၿဖစ္တယ္။ ယခုအဆင္႔ကို သင္ၿဖတ္ေက်ာ္သြားႏိုင္ၿပီဆိုရင္ေတာ႔ ေနာက္အဆင္႔တစ္ခုရဲ႕ေအာင္ၿမင္မွဳဟာ သင္႔အတြက္ပါပဲ။ ၿဖတ္ေက်ာ္ရတဲ႔ အဆင္႔တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုဟာ ခ်ိတ္ဆက္ေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာေပးရရင္ ယခုအခ်ိန္မွာ သင္ၿမန္မာဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္္ႏိုင္တာဟာ ငယ္စဥ္အခ်ိန္က ကခေတြကို က်က္မွတ္ခဲ႔လို႔ေပါ႔။ ဟုတ္တယ္ရွိစ။ ဒါေၾကာင္႔ အလုပ္ၿပဳတ္တာလည္း ဘုရားရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္ပါပဲ။ ေရွ႕မွာရွိတဲ႔ အလုပ္သစ္တစ္ခုက သင္႔ကိုိ လိုအပ္ေနပါတယ္။ သင္႔ကို ေစာင္႔ေမ်ာ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကို ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ အဲဒီၿပဳတ္ေက်ာ္ခံခဲ႔ရတာကိုပဲ ဝမ္းသာမိတာအမွန္ပါ။

        
“မင္မင္ စာေမးပြဲအေၿခအေန ဘယ္လိုလဲ”
စကားသံေၾကာင္႔ တံၿမက္စည္းကို ေခါင္းငံု႔လွဲေနရာမွ အသံလာရာဆီသို႔ ကၽြန္မေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။ ရံုးခန္းထဲဝင္လာတဲ႔ဆရာက ကၽြန္မကိုေတြ႔လို႔ ယခင္အပတ္က ေၿဖဆိုခဲ႔တဲ႔ (c++)ဘာသာရပ္ စာေမးပြဲအေၿခအေနအေၾကာင္း ကၽြန္မကို ေမးလို္က္တာပါ။
“ဆရာ...ကၽြန္မေလ...”
ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာနဲ႔  အရင္မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ၿပီးေနာက္ ႏွဳတ္ကစကားလံုးေတြေၾကြၾကလာတာကေတာ႔
“ဆုေတာင္းလ်က္ပါပဲ...ဆရာ” လို႕ၾကိဳတင္စဥ္းစားထားတာမဟုတ္ပဲ ဆရာ႔အား ၿပန္ေၿဖလိုက္မိတယ္။
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ။ ၾကိဳးစား၊ ၾကိဳးစား”


ဆရာက ကၽြန္မကို အားေပးတဲ႔အၿပံဳးတစ္ခုေပးၿပီး သူ႔ရံုးကိစၥသူလုပ္ၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ရံုးခန္းထဲကၿပန္လာၿပီးေနာက္ ကၽြန္မပိုၿပီးဆုေတာင္းၿဖစ္ပါတယ္။
(c++)ဘာသာရပ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ ခက္ခဲတဲ႔ဘာသာရပ္လို႔ ေၿပာလို႔ရပါတယ္။ ဝါသနာမပါလို႔လဲၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ (c++)အတန္းတက္တိုင္းမွာ ကၽြန္မေခါင္းေတြမူးၿပီးရင္းမူးပါပဲ။ (c++)ဆရာကလည္း ကၽြန္မလက္မသြက္မွန္းသိလို႔ထင္ပါရဲ႕။ အတန္းထဲမွာ ကၽြန္မကို ခဏခဏစာေမးပါတယ္။ ကၽြန္မအေၿဖမွန္သြားရင္ ဆရာ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳးခ်ိဳသြားတတ္ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ စာမရတဲ႔တပည္႔ေၿဖႏိုင္ၿပီဆိုမွၿဖင္႔ အၿခားအတန္းသားအားလံုးလည္း ရေလာက္ၿပီဆိုတဲ႔ စိတ္ခ်မွဳမ်ိဳး၊ ဆရာ ရသြားလို႔ၿဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒါထားလိုက္ပါ။ ကၽြန္မကေတာ႔ အတန္းၿပီးတာနဲ႔ (c++)ဘာသာရပ္္ အိမ္စာေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ရွင္းၿပခိုင္းရတာ အေမာပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲအတြက္ ကၽြန္မအစြမ္းကုန္ေၿဖခဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ေအာင္ၿမင္ဖို႔ကိုေတာ႔ ဘုရားသခင္ထံ ဒူးေထာက္ဆုေတာင္းၿခင္းမွအပ ကၽြန္မဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။


ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ပတ္ ရံုးခန္းထဲမွာ ဆရာ႔ကိုၿပန္ေတြ႔ေတာ႔ ဆရာက ကၽြန္မကို စတင္ႏွဳတ္ဆက္လာၿပန္တယ္။ “မင္မင္...ေအာင္ၿပီေနာ္” ၿပံဳးရႊင္စြာနဲ႔ ေၿပာလာတဲ႔ဆရာ႔စကားေၾကာင္႔ ကၽြန္မအရမ္းေပ်ာ္သြားမိတယ္။
“တကယ္လား...။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
အလုပ္ၿပိီးတာနဲ႔ ကၽြန္မအၿမန္ၿပန္ၿပီး ေက်ာင္းဝက္ဆိုဒ္ထဲကေအာင္စာရင္းကို ၾကည္႔လိုက္ပါတယ္။ “အိုတကယ္ပါပဲ။ ေအာင္ၿပီ။ ေအာင္ၿပီ”
(c++)ဘာသာရပ္ကို ကၽြန္မတကယ္ေအာင္ၿမင္သြားရပါၿပီ။ ကၽြန္မအဲဒီေန႔က ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ၿဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ အတန္းထဲမွာ စာရတာမရတာထား၊ ဆရာနဲ႔ရင္ႏွီးခြင္႔ရခဲ႔တဲ႔ အေၿခအေနတစ္ခုကို ကၽြန္မၿပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။


 (c++)ဘာသာသင္တဲ႔ဆရာ႔ရံုးခန္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္းရံုးအကူအၿဖစ္ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ခြင္႔ရခဲ႔တာဟာ တိုက္ဆိုင္မွဳေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားသခင္ဟာ ေရွးမဆြကတည္းက ကၽြန္မအတြက္ ၿပင္ဆင္ေပးထားၿပီးတာကို ၿပန္ၿမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ကၽြန္မဒီရံုးခန္းမွာ အလုပ္မရခင္က သခ်ာၤ႒ာနရဲ႕စာၾကည္႔တိုင္မွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခဲ႔တာပါ။ စာၾကည္႔တိုက္မွဴးရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးမဟာ ကၽြန္မတို႔အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္တဲ႔ ႏိုင္ငံၿခားေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အထင္ေသးအၿမင္ေသးတတ္တဲ႔သူေပ႔ါ။ ၿပီးေတာ႔ ဒီစကားကို ဟိုပို႔၊ ဟိုစကားဒီပို႔နဲ႔ စကားေတြကို ေဖာင္ဖြဲ႔သယ္ေနသူဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္အမွားေတြကိုလည္း စာၾကည္႔တိုက္မွဴးကို ေသြးထိုးတတ္ပါေသးတယ္။ စာၾကည္႔တိုက္မွဴးကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အေပၚ စာနာေထာက္ထားတတ္သူပါ။


တစ္ေန႔ေတာ႔ အတြင္းေရးမွဴးမနဲ႔ ကၽြန္မၿပႆနာတက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အဲဒီၿပႆနာအေသးေလးကို စာၾကည္႔တိုက္မွဴးဆီ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး တုိင္ပါေတာ႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွသိလိုက္ရတာက သူဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စုထားမွန္းမသိတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕တၿခားအမွားေတြကိုလည္း ေရာၿပြန္းၿပီးတိုင္ထားမွန္း သိရပါေတာ႔တယ္။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ဂြင္းထိုးဖိနပ္စီးလာခဲ့ဖူးတာေရာ၊ ဟိုအၿပစ္  ဒီအၿပစ္ေရာ စံုလုိ႔ပါပဲ။ ဂြင္းထိုးဖိနပ္စီးသြားမိတဲ႔ေန႔ကလည္း ေက်ာင္းဆင္းလို႔အခ်ိန္လုေၿပးရတာနဲ႔ ကၽြန္မေမ႔ၿပီးစီးသြားခဲ႔မိတာ။ ကၽြန္မေတာင္ေမ႔လို႔ေနပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က မၾကိဳက္ရင္ မၾကိဳက္တဲ႔အေၾကာင္းမေၿပာပဲ၊ အမွတ္အေတးထားတတ္သူမွန္း ကၽြန္မသိလိုက္ရေတာ႔ နဲနဲရွိန္သြားခဲ႔ရတယ္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အလုပ္ကို စနစ္တက်အေသးစိတ္လုပ္တတ္တဲ႔ အက်င္႔ေလးကိုေတာ့ သူ႔ဆီက ကၽြန္မသင္ယူတတ္ေၿမာက္လိုက္ပါတယ္။


အဲဒီအတြင္းေရးမွဴးမနဲ႔ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္တဲ႔ တၿခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည္႔ပါဘူး။ အားလံုးအေပၚမွာ သူအၿမင္ေစာင္းေနမွန္း ကၽြန္မတို႔ေတြသိေပမယ္႔ ဟန္မပ်က္ပဲ အလုပ္ကိုဆက္လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ကို တန္ဖိုးထားၿပီး ေသခ်ာလုပ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မတို႔အားလံုးအတြက္ စာၾကည္႔တိုက္မွဴးက သတင္းဆိုးတစ္ခုယူေဆာင္လာပါတယ္။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္တဲ႔သူေတြအစား အခ်ိန္ၿပည္႔အလုပ္လုပ္သူကိုသာ ေခၚယူေတာ႔မွာၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာလာပါတယ္။ အထက္ကစည္းေဝးတဲ႕အတိုင္းေဆာင္ရြက္ရတာမလို႔ သူလည္းစိတ္မေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္းေၿပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ခဲ႔ရပါတယ္။ အနည္ထိုင္ေနၿပီၿဖစ္တဲ႔ အလုပ္တစ္ခုကေန တၿခားတစ္ခုေၿပာင္းလုပ္ဖို႔ဆိုတာ အစကေနၿပန္စရမွာၿဖစ္တဲ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ၿပင္ဆင္ရမယ္႔အၿဖစ္ပါ။ ဟိုအတြင္းေရးမွဴးမကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အားလံုးအတြက္ အေနာက္ကေနၾကိတ္ေပ်ာ္ေနပါလိ္မ္႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မတို႔ကိုတြန္းခ်သူေတြ ေပ်ာ္တာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင္႔ေတြ ကၽြန္မတို႔ဆီသို႔ ၿပန္ေရာက္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မၿမင္ေတြ႔ခြင္႔ရလာပါတယ္။


အလုပ္စၿပဳတ္ၿပဳတ္ခ်င္းေတာ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ တကယ္ေနလို႔မေကာင္းပါဘူး။ ဝမ္းနည္းတာလား၊ စိတ္ဓတ္က်တာလား မေၿပာတတ္ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေမ်ာ္လင္႔ခ်က္အလင္းေရာင္တစ္ခုရလိုက္တယ္။ ဒီစာၾကည္႔တိုက္အလုပ္ဟာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကၽြန္မဆီ ဆိုက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာခဲ႔တဲ႔အရာ။ ခုဒီအလုပ္က ကၽြန္မဆီကေနထြက္သြားမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္မထိုင္ငိုေနဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မကိုးကြယ္တဲ႔ဘုရားက ကၽြန္မကို ဒီထက္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။ အလုပ္သစ္ရဖို႔ေတာ႔ ကၽြန္မဘယ္မွသြားၿပီး မစံုစမ္းခဲ႔ပါဘူး။


ဒီလိုနဲ႔ မၾကာခင္ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မဆီ ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။
“မင္မင္ဆိုတာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“အလုပ္လုပ္ခ်င္လား”
အလုပ္လုပ္ခ်င္လားဆိုေတာ႔ ကၽြန္မမ်က္လံုးနဲနဲ ၿပဴးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္လိုခ်င္ေနတာ ဘယ္လိုသိပါလိမ့္။
“ဟုတ္ကဲ႔။ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဴးလဲ”
“ရံုးအကူပါ။ လုပ္ခ်င္ရင္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလို္က္မယ္။ သြားစံုစမ္းလိုက္ပါ”
ဖုန္းက အမ်ိဳးသမီးၾကီးေၿပာတဲ႔အတိုင္း ကၽြန္မစံုစမ္းလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္သူတို႔ခ်ိန္းတဲ႔အတိုင္း သြားေတြ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မလုပ္ရမယ္႔ရံုးကေတာ႔ ကၽြန္မသင္ယူေနတဲ႔ၿမိဳ႕ၿပအင္ဂ်င္နီယာ႒ာနရဲ႕လက္ေအာက္က
ကြန္ၿပဴတာ႒ာနရံုးခန္းမွာၿဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကြန္ၿပဴတာ႒ာနမွာ ဆရာ(၃)ဦးရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ရံုးစာေရးအကူေပါ႔။ ရံုးစာေရးလိုအပ္တာ ကူညီေပးရသလို၊ ဆရာ(၃)ဦးရဲ႕ ရံုးခန္းအသီးသီးကိုလည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာ(၃)ဦးစလံုးက သေဘာေကာင္းၾကသလို ရံုးစာေရးေတြဟာလည္း ပ်ဴငွာလွပါတယ္။ အရင္စာၾကည္႔တိုက္က စာေရးမနဲ႔ေတာ႔ ဆီနဲ႔ေရလို ကြာၿခားလွပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဆရာ(၃)ဦးနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မ်က္မွန္းတန္းမိလာပါတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားေက်ာင္းသူတစ္ဦးအၿဖစ္ ေက်ာင္းအားခ်ိန္မွာ အခုလို အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းစာမွာလည္း နားလည္ေအာင္အတတ္ႏိုင္ဆံုးၾကိဳးစားေနရေၾကာင္းစသၿဖင္႔ ကၽြန္မဘဝအပိုင္းအစတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဆရာေတြသိဖို႔ ေၿပာခြင္႔ၾကံဳလာပါတယ္။ ေနာက္ကၽြန္မ အင္ဂ်င္နီယာကြန္ၿပဴတာဘာသာရပ္ေတြ သင္ရတဲ႔အခါမွာ အဲဒီဆရာ(၃)ဦးစလံုးနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ၿပန္ဆံုေတာ႔ ကၽြန္မကိုဂရုတစိုက္သင္ၿပေပးပါတယ္။  (c++)ဘာသာရပ္ေအာင္ၿမင္ရတာဟာလည္း ဆရာနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မမ်က္နွာသာ ရလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ေဟာင္းၿပဳတ္ၿပီး ဒီ႒ာနမွာ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ရလိုက္လို႔သာ ေနာက္ေၿခရာေတြက ပိုၿပီးလွပသြားရတာပါ။


ကၽြန္မအလုပ္သစ္လိုအပ္ေနတဲ႔အခါ ကၽြန္မဆီ အလုပ္ေရာက္လာေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ႔ဘုရားကို ကၽြန္မ မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မကို “အလုပ္လုပ္ခ်င္လား” လို႔ဖုန္းဆက္ခဲ႔တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးၾကီးဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း ခုထိကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ဘုရားသခင္ဟာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးကို အသံုးၿပဳလိုက္ၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မခံစားလိုက္ရတယ္။ အလုပ္သစ္မွာ ေတြ႔ၾကံဳရတဲ႔လူေတြဟာလည္း တစ္ေန႔ကၽြန္မလုိအပ္တဲ႔အတြက္ ဘုရားက အရင္အလုပ္ကိုၿပဳတ္ခြင္႔ေပးၿပီး အလုပ္သစ္ဆီသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္းလည္း ကၽြန္မနားလည္လိုက္ရတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ သမၼာက်မ္းစာထဲက ဆာလံ၄၀း၅မွာ ဒါဝိဒ္မင္းၾကီးခ်ီးမြမ္းသလိုမ်ိဳးပဲ ကၽြန္မလည္း ယခုလို ဝန္ခံခ်ီးမြမ္းလိုက္ရပါတယ္။


“အကြၽႏု္ပ္၏ ဘုရားသခင္ ထာဝရဘုရား အကြၽႏ္ုပ္တို႔အဘို႔ ျပဳေတာ္မူေသာ အံၾသဘြယ္အမႈတို႔ႏွင့္ ႀကံစည္ ေတာ္မူေသာ အႀကံအစည္တို႔သည္ မ်ားလွပါ၏၊၊ ေရွ႕ေတာ္၌ အစဥ္အတိုင္းေလွ်ာက္၍ မကုန္ႏိုင္ပါ၊၊ အကြၽႏ္ုပ္ထုတ္ ေဘာ္ၾကားေျပာမည္ဟုဆိုေသာ္၊ ေရတြက္၍ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါ၏၊၊ ”