ေနာက္ဆံုးတစ္မိနစ္ထိတိုင္

"ဂြတ္ေမာနင္း...သမီး"

"သမီးေရ...ထေတာ့ေလကြယ္၊ ေနဖင္ထိုးေတာ့မယ္၊ ထထ။" ဟု ေမေမက ေျပာရင္း အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္တစ္ခ်ိဳ ့ကိုဖြင့္ကာ နံနက္ထပ်င္းသည့္ သမီးျဖစ္သူကို အနမ္းတစ္ပြင့္္လာေျခြ၍ ႏွုိဳးလိုက္သည္။ ညီမေလးျဖစ္သူကလည္း

"မမ၊ထေတာ့ေလ။ ညီမေလးေတာင္ ေက်ာင္းအိမ္စာလုပ္ျပီးသြားျပီ။"ဟု အၾကြားေလလံုးမ်ားကို ေျခြ၍ အစ္မကိုယ္ေပၚမွေစာင္ကို ဆြဲခ်ပါေတာ့သည္။ ထို႔ျပင္ ေဖေဖ့အသံကိုလည္း ထမင္းစားခန္းထဲမွ ၾကားေနရပါေသးသည္။

"သမီးေရ...၊ နံနက္စာစားဖို ့ေဖေဖေစာင့္ေနျပီေနာ္။"

"ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္၊ဟုတ္ကဲ့ပါ။သမီးထပါျပီ။"

ေနျခည္ေဖြးေဖြးေလးမ်ားက ေမေမဖြင့္ေပးခဲ့သည့္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္မွတဆင့္ ခန္းဆီးစေလးမ်ားကို တိုးေဝွ ့၍ အျပံဳးခ်ိဳခိ်ဳမ်ားကို သြန္းေပးေနသည္ သာမက၊"က်ိလိ၊က်ိလိ"ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ငွက္ကေလးမ်ား၏ နံနက္ယံဂုဏ္ေတာ္ခ်ီးမြမ္းသံမ်ားကိုလည္း ေလျခည္နုနုေလးမ်ားက သယ္ေဆာင္လာေနျပီေလ။ အိုဘယ့္ သာယာဖြယ္ေကာင္းလွသည့္ ေန ့သစ္တစ္ခု၏ အစပ်ိဳးျခင္းပင္နည္း။

သို ့ေသာ္ ဤကဲ့သို ့ အလွတရားမ်ားႏွင့္ ေဆးျခယ္ထားသည့္ နံနက္ခင္းမ်ားကို မပိုင္ဆိုင္ရေတာ့သည္မွာ ရာသီတစ္ခုပင္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ေပျပီပဲ။ ေက်းဇူးေတာ္သက္သက္ေၾကာင့္ တိုင္းတစ္ပါး၌ လာေရာက္၍ ပညာသင္ေနသူ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ နံနက္ႏိုးထတိုင္း မ်က္လံုးအိမ္၌ မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ ့ တြဲခိုမိေနတတ္သည္။

ွအလင္းႏွင့္အေမွာင္တစ္ခ်ိဳ ့ ေရာစပ္လ်က္ရွိေသးသည့္ နံနက္ခင္းေလးတစ္ခုေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္ေၾကာင္း လက္ကိုင္ဖုန္းရွိႏွိဳးစက္ေလးက ကၽြန္မကို အသိေပးလွဳပ္ႏွိဳးလိုက္သည္။ ထိုသို ့ဆိုလ်ွင္ ေကာက္ကနဲထထိုင္ကာႏွိဳးစက္ေလးကို ျပာျပာသလဲႏွင့္ လွမ္းပိတ္လိုက္ရသည္။ ကၽြန္မ၏ ႏွိဳးစက္သံျဖင့္ အခန္းေဖာ္မ်ားအား အေႏွာင့္အယွက္ေပး၍ မျဖစ္ေပဘူးေလ။ ဆက္၍အိပ္ျပန္လ်ွင္လည္း ေက်ာင္းကားလြတ္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ရေသးသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ အိပ္ယာအျမန္သိမ္းကာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ အေဖာ္လုပ္၍ နံနက္ခင္းကို ၾကိဳဆိုရပါေတာ့သည္။

တိုင္းတစ္ပါး၌ ဤကဲ့သို ့ ပညာလာသင္ရသည္မွာ တခါတရံ အထီးက်န္သလို ခံစားရေသာ္လည္း ကၽြန္မ၏လက္ရွိ အေျခအေနတြက္ ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းလ်က္ ေက်နပ္၍မဆံုးပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ုကၽြန္မ၏ ငယ္ဘဝ အိပ္မက္တစ္ခုကို လက္ေတြ ့ လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရေန၍ေပ။ အဆင့္ျမင့္ပညာရပ္မ်ား သင္ခြင့္ရ၍လည္း အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။ ဤသို ့ႏွင့္ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ရက္တစ္ခ်ိဳ ့ကို ရသေပါင္းစံုႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ပါသည္။

တစ္ေန ့၌ အင္ဂ်င္နီယာဆိုင္ရာ သေဘာတရားဘာသာရပ္အတြက္ တစ္ေန ့တာေလ့လာေရး ခရီးစဥ္အေနႏွင့္
စက္ရံုမ်ားသို ့ သြားေရာက္၍ ေလ့လာၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာကကၽြန္မတို ့ကို ေျပာပါသည္။

"ကဲတို ့အားလံုး လာမယ့္စေနေန ့မွာ ေလ့လာေရးခရီးစဥ္သြားၾကမယ္။ ဒီေလ့လာေရးက သိပ္အေရးၾကီးတယ္ေနာ္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးေသခ်ာသင္ယူပါ။ ျပီးရင္ ခရီးစဥ္မွာ ေတြ ့ျမင္သင္ယူခဲ့သမွ်ကို မွတ္တမ္းေရးျပီး report တင္ရမယ္။ စာေမးပြဲအမွတ္ထဲမွာ ဒီအိမ္စာကို အမွတ္ယူတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ မပ်က္ကြက္ပါေစနဲ ့။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီေန ့ ပ်က္ကြက္ရင္ ကိုယ့္အတြက္ အမွတ္ေတြဘယ္ေလာက္ထိ ထိခိုက္သြားမယ္ဆိုတာ တပည္ ့တို ့ သိေလာက္ပါျပီ။ အဲဒီေန ့ က်ရင္နံနက္၇း၃၀ မွာ နာမည္ေခၚမယ္။ ၈း၀၀နာရီမွာစထြက္ၾကမယ္။ ကိုယ့္နာမည္ ေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရာက္ႏိုင္ဖိို ့ ၾကိဳးစားပါလို ့ ဆရာထပ္ၿပီးသတိေပးခ်င္ပါတယ္။ "

ဤဘာသာရပ္သည္ ကၽြန္မတို ့ေမဂ်ာ၏ ပါေမာကၡခ်ဴပ္ ကိုယ္တိုင္သင္ေပးသည့္ ဘာသာရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုသို ့ ့ပါေမာကၡေျပာျပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မသည္လာမည့္ စေနေန ့အတြက္ ၾကိဳတင္ေတြးကာ ရင္ခုန္ေနမိပါေတာ့သည္။ သို ့ႏွင့္ေသာၾကာေန ့ည၌ ျပင္ဆင္စရာရွိသည္မ်ားကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ပါသည္။ မနက္ျဖန္သို ့ အျမန္ေရာက္ခ်င္ေနမိေတာ့သည္။

~~~~~

" XX...XX...XXX...XXX...XXXX..."

အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလာေသာ ႏွဳိးစက္ၿမည္သံက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကၽြန္မကိုလွဳပ္ႏွိဳးလိုက္ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ဆက္၍အိပ္ခ်င္ေသး၍ အနား၌ရွိေသာဖုန္းကိုသာ လွမ္းယူ၍ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။

"XXXX..."
"ေဟာေတာ့၊ ဘာလို ့ႏွိဳးစက္သံကဆက္ျမည္ေနရေသးတာလဲ"

အသံက အခန္းေထာင့္စြန္းတစ္ေနရာမွ ဆက္၍ျမည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

"အိုဒါ ငါ့ဖုန္းရဲ ့ႏွိဳးစက္ျမည္သံမဟုတ္ဘူးေပါ့"
ထိုသို ့အသိတရားဝင္လာမွသာ ဆတ္ကနဲထထိုင္၍ နာရီကို မရဲတရဲၾကည့္လိုက္ေသာအခါ

"အို၇နာရီ၁၅မိနစ္။ဘုရားသခင္ေရ။" လူတကိုယ္လံုး ေလထဲသို ့လြင့္သြားသလိုခံစားလိုက္၇ကာ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာ၍ ဘာလုပ္၍လုပ္ရမည္မသိေတာ့ပါ။ သို ့ႏွင့္ အေၿပးအလႊား မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ကာ လြယ္အိတ္ကိုဆြဲလ်က္ ကမွန္းကတန္းႏွင့္ အေဆာင္ဂိတ္ဝသို ့ေရာက္ခ်ိန္၌ ၇နာရီ၂၀ရွိေပၿပီ။ ဆရာနာမည္ေခၚမည့္ ၇နာရီ၃၀မိနစ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းသို႕အမွီေရာက္ရန ္မည္သို ႕လုပ္ရမည္မသိေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းသို ့ေရာက္ရန္ အနည္းဆံုး ၁၅မိနစ္ခန္ ့(bus)ကားစီး၇ေသးသည္။

မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို ့သာ သြားရန္လမ္းတစ္လမ္းသာရွိေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို ့ေနာက္ကက်ားလိုက္သည့္အလား ေၿပးရပါေတာ့သည္။ စိတ္ထဲ၌အလြန္လန္ ့ေနမိ၍
"ကိုယ္ေတာ္၊ ယေန ့အတြက ္သမီးေသခ်ာဆုေတာင္းဆက္ကပ္ထားေပမယ့္ အခုလိုဘာလို ့ ေနာက္က်ခိုင္းရတာလဲ။ သနားပါ...ကိုယ္ေတာ္။" ဟု ပါးစပ္မွ ပြစိပြစိႏွင့္ ဘုရားကိုအကူအညီေတာင္းေနမိေတာ့သည္။

ဘတ္စ္ကားဂိတ္သို ့ေရာက္ေသာ္၊ ကၽြန္မထိုင္ငိုခ်င္မိသြားသည္။ ကၽြန္မေက်ာင္းသို ့ေရာက္မည့္ (၂၀၈)ဘတ္စ္ကားလာရန္ အခ်ိန္မည္မ်ွေစာင့္ရမည္မသိပါ။ "ဒါဆို မသြားေတာ့ဘူးလား။" မၿဖစ္ပါ။ မည္သို ့မ်ွမၿဖစ္ပါ။ ရင္တစ္ခုုလံုး လိုက္ဖိုလိုက္ဖိုႏွင့္ရွိေနစဥ္ ကၽြန္မရွိေနသည့္လမ္းမၾကီးသို ့(taxi) တစ္စီးလာေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။ သို ့ႏွင္ ့ထို(taxi)ကိုတားကာ ေက်ာင္းသို ့ေၿပးရပါေတာ့သည္။ "ကားဆရာ၊ အၿမန္ေလးေမာင္းေပးပါ၊ အၿမန္ေလး။ ကၽြန္မေနာက္က်ေနလို ့ပါ။ " ဟု ကားေပၚ၌ ကားဆရာကို ေလာေနမိစဥ္

"XXX...XXX..." ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္လာသည္။ "ေအေအ...ငါေရာက္ေတာ့မယ္ ဆရာကိုေၿပာေပးပါအံုးေနာ္။"ဟု ေၿပာကာလက္ကိုင္ဖုန္းကိုခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အာရံုမ်ားကဖုန္းထံသို ့ ေရာက္သြားသည္။ ကၽြန္မယေန ့နံနက္(၅)နာရီ ႏိွဳးစက္လုပ္ထားသည္ေလ။ အဘယ္ေၾကာင့္ယေန ့နံနက္၌
ႏိွဳးစက္ျမည္သံကိုမၾကားရၿခင္းေပနည္း။ ဖုန္းဓတ္ခဲစြမ္းအားလည္းအၿပည့္ရွိသည္ပဲ။ သို႕ဆိုလွ်င္အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။
သံသယေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဖုန္းထဲရွိႏွိဳးစက္ကို ၿပန္စစ္ၾကည့္သည္။ "အိုဘုရားေရ၊ ကၽြန္မႏွိဳးစက္လုပ္ထားတာ 5pmတဲ့ေလ။ am ႏွင့္pmကိုေျပာင္းဖို ့ေမ့သြားတာကိုး။" "ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ ေပါ့ေလ်ာ့မိပါလိမ့္" ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿပစ္တင္ေနမိေတာ့သည္။ ဤသို ့ႏွင့္ေက်ာင္းေရွ႕သို႕ေရာက္ေသာ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားတရံုးရံုးႏွင့္ နာမည္ေခၚလူစုေနသည္ကိုေတြ႕၍ အေၿပးအလႊားသြားတန္းစီလိုက္သည္။

"ဘုရားသခင္ရဲ့နာမေတာ္ကို ခ်ီးမြမ္းပါတယ္"
ကၽြန္မေက်းဇူးေတာ္မခ်ီးမြမ္းပဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မေက်ာင္းသို႕ေရာက္ေသာ္ နာမည္စ၍ေခၚေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မနာမည္သို႕မေရာက္ေသးပါ။ ဆရာနာမည္ေခၚမည့္ အခ်ိန္ထက္အနည္းငယ္ေစာ၍ပင္ ေရာက္ခြင့္ကို ဘုရားသခင္ေပးခဲ့ပါသည္။

သို႕ႏွင့္ ကၽြန္မတို႕ေလ့လာေရးခရီးစဥ္သို႕အသြား လမ္းတေလွ်ာက္လံုး၌ ဘုရားသခင္၏ တတ္ႏိုင္စြမ္းႏွင့္ ကူညီေပးခဲ့မွဳမ်ားအေပၚ ေက်းဇူးတင္လ်က္ဆင္ၿခင္ေနမိေတာ့သည္။ "လူေတြေရွ႕မွာ ဝမ္းနည္းရေအာင္ သမီးကိုလုပ္ေနတာလား" ဟု အၿပစ္တင္ေစာခဲ့မိ၍လည္း ဝန္ခ်ေတာင္းပန္မိသည္။

ကၽြန္မ၏အခက္အခဲမ်ားကို ဘုရားသခင္ ကူညီကယ္တင္ခဲ့သည့္ နည္းလမ္းမ်ားသည္ တိုက္ဆိုင္ျခင္းသက္သက္မဟုတ္ပါ။ ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကိုေစာင့္ၾကည့္ေန၍ တစ္ဆင့္ျခင္းတစ္ဆင့္ သူ၏နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ကူညီသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခက္အခဲၾကံဳေတြ႕လွ်င္ ဘုရားသခင္အား အကူအညီေတာင္းႏိုင္ေၾကာင္း သြန္သင္ေပးသြားျခင္းပင္။

အကယ္၍ ကၽြန္မအခန္းေဖာ္၏ ႏွိဳးစက္သာမျမည္ခဲ့လွ်င္၊ ကၽြန္မေရွ႕သို႕ အငွားကားျဖတ္လာခြင့္ကို ဘုရားရွင္ မေပးခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္...။ကၽြန္မဆက္၍ အေတြးရဲေတာ့ပါ။ အရာအားလံုးသည္ ဘုရားသခင္၏ေက်ဇူးေတာ္သက္သက္သာျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားသခင္ကိုအားကိုးလွ်င္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သို႕ေရာက္သည့္နီးတိုင္ ဘုရားသခင္ကူညီကယ္တင္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း လက္ေတြ႕သိျမင္ခဲ့ရသည္။

သုတၱံ၃း၆ ၌လည္း ဤသို႕ေျပာထားသည္ မဟုတ္ပါလား။ "ထာဝရဘုရားကို စိတ္ႏွလံုးအၾကြင္းမဲ့ ကိုးစားေလာ။ ကိုယ္ဥာဏ္ကိုအမွီအၿပဳႏွင့္။ သြားေလေလရာ၌ ထာဝရဘုရားကို မ်က္ေမွာက္ၿပဳေလာ။ သို႕ၿပဳလွ်င္၊ သင္၏လမ္းခရီးတို႕ကို ပဲ႕ျပင္ေတာ္မူမည္။"

ဟိုး ဓမၼေဟာင္းေခတ္၌ ကၠသေရလလူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္း ကၽြန္မကဲ့သို႕ပင္ ဘုရားသခင္၏ ကူညီေပးမွဳမ်ားကို လက္ေတြ႕ခံစားခဲ့ရေၾကာင္း ၿငင္းဖြယ္ရာမရွိပင္။ အေနာက္၌ ရန္သူစစ္သားမ်ားက ၿမင္းမ်ားႏွင့္ အလံုးအရင္းလိုက္လာေနသည္။ ေရွ႕၌လည္း ပင္လယ္ၾကီးက ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ႏွင့္ ဆီးၾကိဳေနသည္။ ေရွ႕တိုး၍မရ၊ ေနာက္ဆုတ္၍လည္းမၿဖစ္ႏိုင္ေတာ႕သည္႕ ေဘးက်ပ္နံက်ပ္အေျခအေနမ်ားကို ၾကံဳဆံုရေသာ္လည္း လူႏွင့္ ပင္လယ္ထက္တန္ခိုးၾကီးေသာ ဘုရားသခင္က အေၿခအေနမ်ားကို ေၿပာင္းလဲေပးႏိုင္ပါသည္။ၿမင္းစီး၍လိုက္ေနေသာ္လည္း ဘုရားႏွင့္အတူေၿခလ်င္သြားေနသူမ်ားအား မွီခြင့္မရွိပါ။

ဘုရားသခင္ တတ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘုရားသခင္၌ ယံုၾကည္စိတ္ခ်၍ရပါသည္။ လူ၌လမ္းမရွိေတာ့ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္၌ နည္းလမ္းရွိေၾကာင္း ပင္လယ္ၾကီး ႏွစ္ၿခမ္းကြဲသြားသည့္ ၿဖစ္ရပ္က အခိုင္အမာသက္ေသခံေနပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၿပႆမ်ားႏွင့္ၾကံဳေတြ႕ရေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတစ္မိနစ္ထိတိုင္ ဘုရားသခင္၌ ေမ်ာ္လင့္ယံုၾကည္၍ရေၾကာင္း ကၽြန္မသည္လည္းသက္ေသခံပါရေစ။