တစ္ရယ္ႏွစ္ရယ္သံုးရယ္ေပါင္းကာ ၂၀၁၃သို႔ ခ်ီတက္မယ္

တရားေဟာပြဲတစ္ခုမွာ တရားေဟာဆရာေၿပာခဲ႔တဲ႔ ဥပမာတစ္ခုကို အမွတ္ရမိတယ္။
“အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးဆိုတာ လူတစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႔အခါ စာဖတ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ရွိေနတဲ႔အခါ အားကစားကစားတယ္(ဥပမာ...တင္းနစ္)။ လူသံုးေယာက္ဆံုမိတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာေတာ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားသြားၾကတယ္တဲ႔။
တရုတ္ဆိုတဲ႔ လူမ်ိဳးၾကၿပန္ေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႔အခါ စီပြားေရးဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ရွိတဲ႔အခါၾကေတာ႔ စီးပြားေရးေတြ ၿပိဳင္ဆိုင္ၾကတယ္။ သံုးေယာက္ရွိတဲ႔အခါၾကေတာ႔ စီးပြားေရးေတြ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္သြားၾကတယ္တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးၾကေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ အိပ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆံုမိရင္ သူမ်ားအေၾကာင္း အတင္းအုပ္တယ္။ သံုးေယာက္ဆံုမိၿပီဆိုရင္ေတာ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို သြားၾကတယ္တဲ႔”
မွတ္သားထိုက္တဲ႔ ဥပမာေလးပါ။
ဒီဥပမာစကားေလးကို ၾကားခဲ႔ရတာ ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာခဲ႔ေပမယ္႔ ရင္ထဲစြဲၿပီး ဆင္ၿခင္စရာေလးေတြကို ေတြးမိေစတယ္။



၁။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ လြတ္လပ္ၿခင္းကို ကိုယ္စားၿပဳေနတယ္။ ကၽြန္မဆိုလည္း စာေရးစာဖတ္တာ ဝါသနာပါေတာ႔ မ်ားေသာအားၿဖင္႔ တစ္ေယာက္တည္းအခ်ိန္ယူၿပီး လုပ္ရတဲ႔အလုပ္ေတြကို ပိုႏွစ္ၿခိဳက္မိတယ္။ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတဲ႔အလုပ္ေတြမွာ ဟိုလူေစာင္႔ရ၊ ဒီလူေစာင္႔ရတာဆိုေတာ႔ ကၽြန္မနည္းနည္းေတာ႔ စိတ္မရွည္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း လူထဲကလူဆိုေတာ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရတဲ႔အလုပ္ေတြမွာ ပါဝင္ရတာပါပဲ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လူေစာင္႔ရတဲ႔ေဝဒနာအတြက္ ဒဏ္ေၾကေဆးေလးေတာ႔ ေဆာင္ထားရတယ္။ ဖတ္မွတ္စရာ ေက်ာင္းစာပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ အၿပင္ေလ႔လာစရာ စာအုပ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ေဆာင္ထားလိုက္တယ္။ ေခတ္ေနာက္က်တယ္လို႔ပဲဆိုဆို ကၽြန္မကေတာ႔ လက္ထဲစာအုပ္ကိုင္ၿပီး လွန္ေလွာဖတ္ရတာပဲ ပိုအၾကိဳက္ေတြ႔မိတယ္။ ခုေခတ္က နည္းပညာတိုးတက္ေနတဲ႔ေခတ္ဆိုေတာ႔ အိုင္ဖုန္း၊အိုင္ပက္ေလးနဲ႔မွ ဆိုသူအတြက္လည္း ေလ႔လာလို္႔မကုန္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ႔အခါ ပ်င္းလိုက္တာဆိုၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္မယ္႔အစား၊ လူေစာင္႔ေနစဥ္မွာ တဒိန္းဒိန္းနဲ႔စိတ္ေတြတိုေနမယ္႔အစား ကိုယ္ဝါသနာပါရာေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ကိုယ္ရည္ေသြးလိုက္ၾကရေအာင္လား။



၂။ နွစ္ေယာက္ဆိုတာ ညီညြတ္ၿခင္းကို ကိုယ္စားၿပဳတယ္လို႔ ကၽြန္မၿမင္တယ္။ အိမ္ေထာင္ထဲမွာလည္း မိနဲ႔ဘႏွစ္ေယာက္ညီညြတ္မွ အိမ္ေထာင္ဆိုတဲ႔ဒန္းေလးက စည္းခ်က္ညီေနေတာ႔မွာေပါ႔။ ဒါမွလည္း သားသမီးအေရး၊ လူမူေရး၊ အိမ္ေထာင္သာယာေရးေတြကို စိတ္တူကိုယ္တူ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွာၿဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာဆိုလည္း သူမ်ားအတင္းအဖ်င္းေတြနဲ႔ ေမြေနာက္ေနမယ္႔အစား ဘဝတိုးတက္ဖို႕ရာ ခြန္အားရွိေစမယ္႔ စကားေကာင္းေတြေၿခြၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အားေပးၾကတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား။


 ကၽြန္မၿမန္မာၿပည္မွာေနတုန္းက အရမ္းရင္းနီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ သူ႔နာမည္ကအေထြးတဲ႔။ သူက သီခ်င္းဆိုတာ အရမ္းဝါသနာပါတယ္။ သီခ်င္းအသစ္ေတြနားေထာင္ၿပီးတိုင္း သူက ကၽြန္မကို လာလာဆိုၿပတတ္တယ္။ သီခ်င္းအသစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူလာဆိုၿပမွ ကၽြန္မစၿပီးနားေထာင္ဖူးေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ သီခ်င္းသံစဥ္ေတြကို တီးခတ္ရတာ ဝါသနာပါတယ္။ သူသီခ်င္းဆိုရင္ ကၽြန္မက ကီးဘုတ္ေလးနဲ႔လိုက္တီးတယ္။ အတြဲညီတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရထားေတာ႔ အရမ္းကို အတိုင္အေဖာက္ညီခဲ႔ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းအလုပ္ေတြလုပ္ၾကမယ္ေဟ့ဆိုရင္လည္း ကၽြန္မအဆိုကို သူကေထာက္ခံသလို၊ သူ႔အဆိုကိုလည္း ကၽြန္မက အၿပည္႔အဝေထာက္ခံေနၾကဆိုေတာ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ ပိုၿပီးၿမန္တယ္။ ပိုၿပီးအရာေၿမာက္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဘုရားေက်ာင္းရဲဲ႕ကေလးက်မ္းစာသင္တန္းမွာလည္း ကေလးထိန္းဗိုလ္ေတြဆိုေတာ႔ ဘုရားေက်ာင္းမွာ အရင္ကမလုပ္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အစီအစဥ္ေတြကိုလည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ႔တယ္။  တစ္ေခါက္ေတာ႔ ကေလးေတြကိုဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္ေတြမွာ ခရစ္စမတ္ညေတးလိုက္ဆိုခ်င္တဲ႔ စိတ္ကူးေလး ကၽြန္မရမိတယ္။ အရင္က ကၽြန္မတို႔ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဒီလိုမ်ိဳးအစီအစဥ္ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးေလးကို အေထြးကို လက္တို႔ၿပီးေၿပာေတာ႔ သူကလည္း “ေကာင္းတယ္၊ ခ်ကြ၊ လုပ္မယ္” ဆိုေတာ႔ ဘုရားေက်ာင္းက တၿခားဆရာမေတြနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ၾကတယ္။ အေထြးက အဆိုေကာင္း၊ အကေကာင္းတဲ႔အၿပင္ ကေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ ပါရမီလည္းရွိေတာ႔ ကၽြန္မတို႔က အေနာက္ကေနမီးထိုးေပးလိုက္ရံု၊ ဖ်ာခင္းေပးလိုက္ရံုနဲ႔ ပြဲကၿပီးသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႔ကို အနီးကပ္ယံုၾကည္ေထာက္ခံေပးတဲ႔ သူေတြလည္းရွိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တက္ညီလက္ညီလုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုရင္ အၾကံေတြထေၿမာက္လာမွာပါ။



၃။ သံုးေယာက္ဆိုေတာ႔ ပူးေပါင္းၿခင္းေပါ႔။ ပူေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၿခင္းအင္အားဟာ အရာရာကိုတတ္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ မူလတန္းဖတ္စာအုပ္မွာလည္း စည္းလံုးၿခင္းအင္အားအေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔ သင္ယူဖူးခဲ႔ၾကတာ မွတ္မိၾကလား။ ဖခင္ၾကီးက  သားသံုးေယာက္ကိုေခၚၿပီး စည္းထားတဲ႔ထင္းေခ်ာင္းေတြကို ခ်ိဳးခိုင္းတဲ႔ ပံုၿပင္ေလးေလ။ ထင္းေခ်ာင္းေတြေတာင္ စည္းထားရင္ ခ်ိဳးဖို႔မလြယ္သလို၊ လူေတြလည္း စည္းလံုးမွဳနဲ႔အတူ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ အလြယ္တကူ မၿပိဳကြဲႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေပါ႔။


ထိုင္ဝမ္မွာ ပညာလာသင္ေတာ႔ ပိုၿပီးၿမင္လာတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ပညာသင္နည္းပံုစံေတြက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွတယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင္႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို အနည္းဆံုးသံုးေယာက္တစ္ဖြဲ႔ကေန အဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြခြဲေစၿပီး အဲဒီကေနရလာတဲ႔ ေဆြးေႏြးလွဳပ္ရွားမွဳရလဒ္ကို အဓိကပစ္မွတ္ထားၾကတယ္။ ေက်ာင္းအိမ္စာေတြကို အဖြဲ႔လိုက္တာဝန္ယူၿပီး လုပ္ၾကရတယ္။ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၿခင္း သေဘာတရားေလးေတြနဲ႔ တာဝန္ခြဲေဝလုပ္ေဆာင္မွဳပညာေတြကို အမ်ားၾကီးသင္ယူလို္က္ရတယ္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ရာမွာ စိတ္တူကိုယ္တူရွိတဲ႔သူေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္သြားရင္ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔ပိုၿမန္ပါတယ္။


ဒါေပမယ္႔ ပူးေပါင္းၿခင္းအင္အားတစ္ခုကိုပဲ အာရံုစိုက္လို႔မၿဖစ္ေသးပါဘူး။ အစရွိသလို အဆံုးလည္းရွိတယ္။ အဲလိုပဲ ပူးေပါင္းၿခင္းရွိတဲ႔အတြက္ ၿပိဳကြဲၿခင္းလည္းရွိလာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကိဳၿပီးသတိေလးနဲ႔ ကိုင္တြယ္ႏိုင္မွ တာရွည္ခံပါလိမ္႔မယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ႔အတိုင္း လူနွစ္ေယာက္ဆိုရင္ ၿပႆနာက ဒီေလာက္မၾကီးပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နဲနဲပါးပါးအေပးအယူညွိလိုက္ရင္ ကိစၥကၿပတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ သံုးေယာက္ဆိုေတာ႔ စကားေၿပာလာၿပီေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားမွာ မနာလိုမွဳ၊ ေသြးထိုးမွဳ၊ သဝန္တိုမွဳ စသၿဖင္႔ စိတ္အေနွာင္႔ယွက္ၿဖစ္စရာေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္။ အဖြဲ႔ထဲမွာရွိတဲ႔ တစ္ေယာက္က က်န္တဲ႔ႏွစ္ေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဦးစားေပးေၿပာမိဆိုမိသြားတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ “ဟိုလူ႕ကို ငါ႔ထက္ ပိုၿပီးအေရးေပးပါလား” လို႔ အၿမင္ေစာင္းခ်င္ၾကၿပန္တယ္။ မိသားစုထဲမွာလည္း သားသမီးေတြကိုထိန္းတဲ႔အခါ မိဘေတြဟာ ပညာသံုးဖို႔လိုပါတယ္။ အၾကီးဆံုးသားသမီးကို အေဖက ပိုၿပီးအေရးေပးမိတာမ်ိဳး၊ အငယ္ဆံုးကို အေမက ပိုၿပီးအလိုလိုက္မိတာမ်ိဳးနဲ႔ ၾကားထဲမွာ အလတ္က ငါ႔ကို ဂရုမစိုက္ပါလားဆိုၿပီး အားငယ္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေလးကို ပညာေလးနဲ႔ထိန္းသြားမယ္ဆိုရင္ လူအဖြဲ႔အစည္းၾကားထဲမွာ ေမတၱာေတြေဝၿပီး ပိုၿပီးလွပေမႊးၾကိဳင္ေနပါလိမ္႔မယ္။


ဒါ႕အၿပင္ ကၽြန္မတို႔ၿမန္မာႏိုင္ငံဟာ ခုမွတိုးတက္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚစေၿပးခါစမွာ တိုင္းရင္းသားေမာင္ႏွမအားလံုး စည္းလံုးဖို႔အေရးၾကီးပါတယ္။ ေၿမာက္ဖ်ားပိုင္းက ကခ်င္ေတြရဲ႕ငိုယိုသံေတြ၊ အေနာက္ေက်ာရိုးက ရခိုင္ေဒသရဲ႕ ၿပိဳလဲသံေတြနဲ႔ ညံေနမယ္ဆိုရင္ တိုင္းၿပည္ၾကီးက ဘယ္လိုအင္အားေတြရွိပါေတာ႔မလဲ။ အားလံုးက တစ္ေၿမတည္းေန တစ္ေရထဲေသာက္ေနၾကတဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြၿဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ တိုင္းၿပည္ၾကီးထဲမွာ ၿဖစ္ပ်က္ေနသမွ်အားလံုးဟာ တစ္ၿခားတိုင္းရင္းသားအားလံုးအေပၚ သက္ေရာက္မွဳရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ လက္သန္းေလးပ်က္စီးသြားရင္လည္း နာတာပါပဲ။ ႏွစ္ရြက္ေလးတစ္ဖက္ ပ်က္သြားတယ္ဆိုရင္လည္း ရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနရတာပါပဲ။ စစ္ေၿမၿပင္ၾကီးမွာ ေၾကာက္လန္႔မွဳေတြ၊ ငိုယိုမွဳေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ၾကီးၿပင္းလာၾကတဲ႔ ကေလးေတြကို တစ္ေန႔ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံက ဘယ္လိုအားကိုးၾကရမလဲ။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေရွ႕ေတာင္ေနာက္ေၿမာက္ ဘယ္အရပ္ကပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လူသားအားလံုးဟာ ကၽြန္မတို႕ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ေသြးပါပဲ။ အားလံုးၾကားထဲမွာ ေမတၱာရင္ေငြ႔ေလးနဲ႔ ေႏြးေထြးမွဳရွိေစခ်င္မိတယ္။ လံုၿခံဳမွဳရွိေစခ်င္တယ္။ ေအာင္ၿမင္မွဳေတြ ခံစားရေစခ်င္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ခံစားေစခ်င္တယ္။


ဒါေၾကာင္႔ ဥပမာေလးထဲမွာ ၾကားခဲ႔ရသလိုမ်ိဳး သံုးေယာက္ဆံုရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ေလေပါေနမယ္႔အစား၊ အခ်ိန္ၿဖဳန္းေနမယ္႔အစား၊ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြပဲ ေဝဖန္ေၿပာဆိုေနမယ္႔အစား လူ႕အက်ိဳးအတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ဖက္က ေစတနာေမတၱာမ်ားနဲ႔ အစြမ္းကုန္ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ “တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေၿပးမလဲ” ဆိုသလို ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံဟာလည္း သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္လာႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိတယ္။ သူမ်ားေတြဦးေမာ႔ၾကည္႔လာၾကတဲ႔အထိ ကၽြန္မတို႔အားလံုး စိတ္တူကိုယ္တူနဲ႔ ၾကိဳးစားသြားၾကရမွာပါပဲ။

တိုးတက္ေရးတာေဝးလမ္းေပၚ စၿပီးေၿပးေနၿပီၿဖစ္တဲ႔ ၿမန္မာႏိုင္ငံသား ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ ကိုယ္ရွိတဲ႔ေနရာမွာ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားေနၾကမယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္တယ္။ အရင္က ပ်င္းခဲ႔တဲ႔အက်င္႔ေလးေတြကို ဝိုင္းၿပီးၿပဳၿပင္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္စီစိုက္ပ်ိဳးေနၾကတဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းပင္ေလးေတြ ပိုၿပီးလွပေဝဆာလာမွာပါ။ ဒီလိုလွပတဲ႔ပန္းပြင္႔ေလးမ်ားစြာ စုေပါင္းလိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ႔ အရမ္းကိုလွပေမႊးၾကိဳင္ေနမယ္႔ ၿမန္မာၿပည္ပန္းခင္းၾကီးၿဖစ္လာမွာ ေၿမၾကီးလက္ခတ္မလြဲေပါ႔။ အားလံုးႏွစ္သစ္ဆီသို႔ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရေအာင္္။