ကၽြန္မေနတဲ့ ေက်ာင္းအေဆာင္မွာ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ သူမကို ေတြ႕ရေလ့ ရွိတယ္။ သူမဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္မတို႕အေဆာင္မွာ သန္႕ရွင္းေရးလာလုပ္တဲ႔ အသက္(၆၀)နီးပါးအရြယ္ရွိတဲ႔အမ်ိဳးသမီးပါ။ မ်က္ႏွာခပ္ၿပည္႔ၿပည္႕နဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းတာမို႕ ကၽြန္မကစၿပီး မိတ္ဆက္ခင္မင္မွဳ ယူခဲ႔တာပါ။
အဲဒီအေဒၚၾကီးကအေဆာင္မွာ မနက္တစ္ခါ ညေနတစ္ခါ သန္႔ရွင္းေရးလာလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အေဆာင္ရဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးအလုပ္ဆိုေတာ႔ အမုိက္လွဲ၊ သြန္သာမက အိမ္သာသန္႕ရွင္းေရးပါလုပ္ရေသးတယ္။ ကိုယ့္အေမအရြယ္အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ဒီလိုအိမ္သာထဲက အမိုက္ေတြသြန္၊ ေဆးေၾကာသန္႕ရွင္းလုပ္တာၿမင္ရေတာ႔ ရင္ထဲ မခ်ိလွၿဖစ္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဒၚၾကီးကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္ေနတာကိုပဲ ၿမင္ရတာပါ။ ကၽြန္မကလည္း အေဆာင္မွာသူ႕ကို ၿမင္ရင္ ႏွဳတ္ဆက္သလို၊ သူကလည္းကၽြန္မကိုၿမင္တိုင္းေခၚတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ သူ႕မွာရွိတဲ႕ မုန္႕ေတြကိုလည္းေပးတတ္ပါတယ္။ တခါတေလဆို ကၽြန္မရဲ႕အခန္းကို တကူးတက လာေခါက္ၿပီး သူခ်က္ထားတဲ႔ဟင္းကိုေတာင္ ေပးတတ္ပါေသးတယ္။ အိမ္နဲ႕ေဝးရာမွာေနရတဲ႕ကၽြန္မအဖို႔ေတာ႕ မိခင္ေမတၱာခံစားရသလိုပါပဲ။ ဒီအေဒၚၾကီးကိုၿမင္ရတိုင္း ကၽြန္မရဲ႕ ဆံုးသြားၿပီၿဖစ္တဲ႔ အဖြားကိုလည္း သတိရေနမိၿပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္လုံးထဲမွာေတာ႕ အေဒၚၾကီးက ကၽြန္မအဖြားရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆငၿ္ဖစ္ေနသလိုပါပဲ။
မူလတန္းပညာေရးအထိသာ သင္ယူခဲ႔ဘူးသူမို႔ ဒီလိုေအာက္ေၿခအလုပ္ကို လုပ္ေနရတာပါလို႔ ေၿပာၿပဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ႔ အလုပ္ကိုတန္ဖိုးထားၿပီးလုပ္သူတစ္ေယာက္ဆိုတာကို သူ႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုကိုၾကည္႕တာနဲ႔သိႏိုင္ပါတယ္။အေဒၚၾကီးဟာ ေန႕လည္မွာလည္း ေက်ာင္းရဲ႕ထမင္းဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္ပါေသးတယ္။ ညထမင္းဆိုင္အလုပ္သိမ္းၿပီးေတာ႔ အေဆာင္မွာတစ္ေခါက္ၿပန္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးၿပန္လာလုပ္ပါတယ္။ ဒီလို အလုပ္ေတြပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ေနရတဲ႔ အေဒၚၾကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မကသနားမိေတာ႔ ဘာကူညီရမလဲေမးတိုင္း " က်င့္သားရေနပါၿပီ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။" ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ခါမွ ကူညီေပးခြင္႔ မၾကံဳပါဘူး။ ဒီအေဒၚၾကီးဟာ ကိုယ္႔အလုပ္ကို ကိုယ္ကိုတိုင္တာဝန္ေက်စြာလုပ္တတ္တဲ႔သူမွန္း သိႏိုင္ပါတယ္။
~~~~~
တနဂၤေႏြ တစ္ေန႕မွာေတာ႔ အေဆာင္မွာ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ၾကမ္းတိုက္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ ကၽြန္မအံ့ၾသသြားမိတယ္။ မိန္းကေလးအေဆာင္ၿဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ႔ခါတိုင္း တၿမက္စည္းလွဲတာဟာ ဟိုအေဒၚၾကီးလုပ္ေနၾကၿဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းမလို႔ပါ။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ့ အဲဒီအေဒၚၾကီးကို ၿပန္ေတြ႕ရၿပန္ေတာ႔ ကၽြန္မပိုၿပီး နားမလည္ၿဖစ္သြားမိတယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္တနဂၤေႏြေန႕မွာလည္း ဦးေလးၾကီးကို ၿပန္ၿမင္ေတြ႕ရတာမို႕ ကၽြန္မက အေဒၚၾကီးကို တိုးတိုးေလးသြားေမးမိေတာ႔တယ္။
"သူက အေဒၚရဲ႕ အမ်ိဳးသားပါ။ ကားေရေဆးဆီထိုးတဲ႔ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ေလ။ တခါတေလ တနဂၤေႏြေန႔ သူအလုပ္နားတဲ႔ေန႔ၾကံဳရင္ အေဒၚ႕က ိုဒီလိုပဲလာကူလုပ္ေပးတာပါ။"
ဦးေလးၾကီးဟာ မိန္းကေလးအခန္းေဆာင္ေရွ႕ ၀ရံတာၾကမ္းၿပင္ေတြနဲ႕ ဧည္႕ခန္းၾကမ္းၿပင္ေတြကို ေမတၱာအၿပည္႕နဲ႔ တိုက္ေပးေနတာကို ၿမင္ေတြ႔ရပါတယ္။
" ဦးေလးက အေဒၚကို အရမ္းခ်စ္တာပဲေနာ္။" ကၽြန္မက ဒီလိုေၿပာေတာ႔ အေဒၚၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးၾကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သိပ္ကိုလွတဲ႔ အၿပံဳးပါ။ အရာရာကိုေက်နပ္ ပီတိၿဖစ္ေနတဲ႔ ၊ ၿပီးၿပည္႔စံုေနတဲ႔ အၿပံဳးပါ။
အဲဒီအၿပံဳးကေန ေမတၱာလွိဳင္းတစ္ခုက ကၽြန္မထံသို႔ စီးဆင္းလာသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ အေဒၚၾကီးဟာ ေငြေၾကးၿပည္႔စံုတဲ႔သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာၿပည္႔စံုတဲ႔သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဝကိုလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္စားေနရသူပါ။ ဒါနဲ႔မ်ား သူ႕ဘဝၾကီးဟာ ဘာေၾကာင္႔ၿပံဳးေပ်ာ္မွဳေတြနဲ႔ ၿပည့္စံုေနတာလဲဆိုတဲ႔ အေၿဖကို ကၽြန္မသိလိုက္ပါၿပီ။
အေဒၚၾကီးဟာ ေမတၱာေတြပိုင္ဆိုင္ထားသူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနတာကိုး။ မရွိၿခင္းေတြကို အတူတူရင္ဆိုင္ မွ်ေဝခံစားေပးမယ္႔ ခ်စ္တဲ႔သူကို ပိုင္ဆိုင္ထားရတဲ႔သူအတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းမွဳေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနရေပမယ္႔လည္း ၊ ညအခါမွာသာတဲ႔လလို မ်က္ႏွာမွာ အၿပံဳးေတြဆင္ၿမန္းထားႏိုင္သူအၿဖစ္ ေမတၱာရဲ႕ခြန္အားေပးႏိုင္မွဳအစြမ္းကို ကၽြန္မသိၿမင္လိုက္ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment